Home sweet home!

Zo, even tijd voor een update vanuit het mooie Paterswolde, waar de luchten blauw zijn, men zelden de toeter van de auto gebruikt en waar eten bij de chinees maar op 1 plek kan ( restaurant Lotus aan de Boterdijk om precies te zijn). Vorige week vrijdag waren we nog in Beijing en kochten we nog wat souvenirs ( weer niet genoeg afgedongen...) en stapten we 's nachts in de enorme airbus die ons weer naar huis bracht.  Dat ging allemaal niet heel vlot, eerst al een uur lang vertraging alvorens te kunnen boarden, het vliegtuig was nog niet schoon. Als je toch al met kinderen midden in de nacht op reis bent dan is dat niet heel relaxed kan ik je melden. Maar toe maar, we hadden al al zo'n lange reis in adoptieland erop zitten, dit kon er ook nog wel bij.

Gelukkig vielen " de kinderen" ( dat kan ik nu zeggen, haha!) vrij vlot in slaap toen we eenmaal aan boord waren en sliepen een groot deel van de reis. Zelf ben ik niet behept met het talent om te kunnen slapen in een vliegtuigstoel dus na die 10 uur rechtop zitten was ik vrij brak. Toen was op schiphol ook nog de buggy zoek, bummerrrr! Heel gedoe dus nog voordat we EINDELUK door die schuifdeuren konden. Maar daar aangekomen werd gelukkig alles goedgemaakt door het aanwezige welkomstcomite! Hoe leuk is dat moment dat jijzelf eindelijk degene bent die met het nieuwe gezinslid bij de arrivals naar buiten komt rollen! Er waren spandoeken, balonnen en een warm welkom van familie en vriendinnen, geweldig! Toen eerst maar eens beschuit met muisjes bij de Starbucks gedaan. Bo liet het allemaal relaxed over zich heenkomen. Je vraagt je af wat er dan door zijn koppie heengaat. Misschien iets van " jeetje, iedereen praat hier zo raar en heeft zo'n grote neus!".

Toen naar huis, de boys waren achterin al vrij snel vertrokken. Eenmaal thuis bleek het huis vol slingers en waren er al veel kaartjes en cadeautjes. Dat is nog eens leuk thuiskomen. Bo moest even wennen aan Kees de kater maar was heel enthousiast over de bakken met speelgoed. Toen de eerste bak ge-enterd werd zei hij hij letterlijk " woooow!". Tot nu toe raakt hij niet uitgespeeld met alles.

De afgelopen dagen hebben we lekker rustig aan gedaan. Je merkt aan Bo dat als er mensen langskomen of aan de deur zijn hij daar een beetje onrustig van wordt. Alsof hij denkt, wat hangt er nu weer boven mijn hoofd, gaat er nog weer iets veranderen?  Hij is natuurlijk altijd gewend geweest aan meerdere verzorgsters en ook af en toe doorschuiven naar het volgende leeftijdsgroepje in het tehuis. Hopelijk kunnen we hem snel het gevoel geven dat alles nu hetzelfde blijft. We zullen dus ook de komende tijd nog geen visite ontvangen, hooguit directe familie. Voor Frank best een beetje saai dus gisteren is Patrick lekker met hem gaan zwemmen terwijl Bo en ik thuis hebben aangerommeld. Af en toe doen we een boodschapje of fietsen we een rondje.

Bo zit namelijk graag achterop de fiets! Eigenlijk zit hij sowieso graag op en in alles wat maar wielen  heeft. Ook is hij dol op alles met knopjes, zowel van dingen waar hij wel aan mag zitten als van apparaten waar hij niet aan mag zitten. Dit levert nog wel eens een boze bui op met dikke tranen. Want hij is het natuurlijk wel aan zijn peuterstatus verplicht om nee te zeggen: ik ben 2 en ik zeg nee! Of eigenlijk ik ben 2 en ik zeg bu ( dat is nee in het chinees) want hij zegt nog niet zo heel veel nederlandse woordjes. Zijn passieve woordenschat lijkt wel al aardig op weg want hij begrijpt heel veel van wat we zeggen dus het zal allemaal wel goedkomen met de taal uiteindelijk. Waarschijnlijk is dit voor hem ook een stukje van de peuterfrustraties, niet duidelijk kunnen maken wat je wilt.

Liedjes zingen is ook helemaal zijn ding: Vader Jacob, klap eens in je handjes en Nijijijijntje, lief klein konijntje zijn met name de favorieten, hij maakt er zijn geheel eigen liedje van met hier en daar een herkenbaar nederlands woordje. Zo kan hij heerlijk op de grond zitten spelen met bijvoorbeeld de playmobil, terwijl hij zachtjes liedjes aan het zingen is, heel lief!

Intussen hebben we al aangifte gedaan bij de gemeente ( geboorte-aangifte zeg maar, maar dan anders).  De aanwezige dames wisten gelukkig precies hoe het moest bij adoptie, dus we stonden vlot weer buiten. Ik heb al vaak gehoord dat het bij allerlei gemeentes veel gedoe geeft omdat men niet weet hoe en wat, komt natuurlijk ook niet zo vaak voor. Maar in de gemeente Tynaarlo was men goed op de hoogte en de volgende dag al hadden wij een BSN voor Bo dus nu bestaat hij ook officieel in Nederland!

Ook hebben de we de weg naar het ziekenhuis in gang gezet. Voor onze reis hadden we al een afspraak gemaakt bij een orthopeed voor zijn voet. Ook moet elk adoptiekind een zogenaamde "adoptiescreening"ondergaan. Dat wil zeggen dat een arts met kennis van zaken je kindje checkt op alle mogelijke tropische ziektes, parasieten en ander onheil. Zo op het oog lijkt onze kleine man heel gezond, op het mankement aan zijn voet na dan. Maar toch fijn dat hij even helemaal nagekeken wordt. Bo zelf voelt zich trouwens absoluut niet beperkt door de afwijking aan zijn voet. Hij klautert overal op, trappen, klimtoestellen, tafels en stoelen zijn geen  probleem voor hem. Hij kan ook best snel lopen al is het dan met behoorlijk ongelijke tred. Wij zien zelf met ons lekenoog naast het klompvoetje ook nogal een beenlengteverschil. We hebben het idee dat ook als zijn voetje recht zou staan dit nog niet weg is. We zijn dus heel benieuwd wat de artsen voor hem in petto hebben maar we hebben er alle vertrouwen in dat er wel een of andere oplossing zal komen die hem optimale bewegingsvrijheid zal geven. Met zijn karakter en de kundigheid van de medische zorg hier komen we vast een heel eind.

Al met al kunnen we zeggen dat het tot nu toe echt hardstikke goed gaat. Bo is echt een vreselijk lief jochie, meestal vrolijk, deelt kusjes en knuffels uit (en het zijn geen zuinige kusjes maar dikke smakkerds!), kan ontzettend lachen en slaapt sinds een paar nachten keurig aan 1 stuk door in zijn eigen bed. Hij prikt enthousiast volkorenbroodjes met vruchtenhagel weg waar hij tot een paar weken terug nog noodles als ontbijt had. Voor een 2-jarige die net een enorm grote en stressvolle verandereing heeft meegemaakt in  zijn leven doet hij het echt hardstikke goed en daar zijn we heel blij mee. Trots ook, op hem, dat hij zo'n sterk mannetje is. Af en toe zijn er verdrietjes, boze buien en frustraties voor hem maar daar slaan we ons samen wel doorheen.

zo, nu nog even wat fotootjes plaatsen en dan nighty nighty!

Laatste blog vanuit China

Ni Hao!

Vandaag ons laatste bericht uit China. Na het vorige blog zijn we verkast terug naar Beijing. Hier troffen we de Den Heijers uit Alphen aan de Rijn ook weer, zij hadden inmiddels ook hun tweede zoon gekregen (eerste zoontje is net als Frank hun biologische kind). Leuk om de ervaringen te kunnen delen over hoe de eerste week verlopen was in de nieuwe gezinssamenstelling. Ook bij hen ging gelukkig alles vrij goed.

Hier weer aangekomen moesten er nog wat formaliteiten voor Bo's visum worden gefikst maar dat wordt gelukkig bijna allemaal voor je gedaan door iemand van de partnerorganisatie van Wereldkinderen. Wij hadden dus de tijd om nog wat sightseeing te doen met z'n viertjes en samen met de ander familie. We zijn onder andere naar het Olympisch stadion geweest. Erg leuk om het "birdsnest" van binnen en buiten te kunnen bekijken. Het was ook wel een goeie bestemming voor deze dag want de temperatuur rees tot de 40 graden, niet te doen!! Maar in het stadion is grotendeels schaduw dus dat was wel prettig. Vooral voor Frank want die is over het algemeen wel een beetje klaar met Beijing/ China. Vooral met de hitte, maar ook met de hysterisch stadsdrukte, voortdurend alert zijn buiten op al het chaotische verkeer en dan ook nog veel lopen en laat op bed en niet altijd eten naar zijn smaak: het is allemaal niet zo zijn ding.

Gelukkig gaat het met de combi Frank en Bo wel allemaal heel goed, ze vullen elkaar aan in gek doen, klimmen en klauteren, kletsen enzovoorts en knuffelen ook graag. Bo roept hem vaak en wil dan samen iets doen, opgetild worden oid en vandaag met eten zat hij een heel toneelstukje op te voeren dat hij zogenaamd schrok van zijn hete loempia waar Frank dan naar moest kijken. Die moest daar heel erg om lachen dus Bo ging lekker door met zijn showtje, heel grappig. Het is sowieso een heel vrolijk en lief mannetje. Hij is erg handig ondanks zijn klompvoetje en laat zich echt nergens door tegenhouden. Hij is nog wel erg gefixeerd op eten en drinken. Als er eten is wat hij niet mag omdat het bijvoorbeeld van iemand anders is of omdat hij al genoeg heeft gehad dan is dat groot drama en verdriet. Dit is iets wat wel vaker voorkomt bij kinderen uit een tehuis. Toch een soort van overlevingsgedrag denk ik. Ondanks dat hij echt niet mager is, sterker nog, hij is eigenlijk best een beetje mollig. Misschien hebben de verzorgsters hem altijd veel gedragen vanwege zijn voet? Of misschien kregen ze teveel snoep daar? Nou ja hoe het ook zei, hopelijk gaan de bruine boterhammen in Nederland hem goed doen. Het gaat trouwens al een beetje beter want hij is al niet meer zo aan het proppen met eten als de eerste dagen.

Het is mooi om te zien hoe je in anderhalve week tijd steeds meer zijn persoontje leert kennen en het ook steeds meer jouw kind wordt, totdat je het gevoel hebt dat het nooit anders geweest is, hij hoort bij ons! Zijn karakter ontvouwd zich steeds meer voor ons en we zien dat hij geniet van de aandacht. We oefenen liedjes, klap eens in je handjes en hij kan onder andere al zeggen " nog een keer". Als Frank op de I-pad speelt gaat hij er met de duim in de mond gezellig tegen aan liggen om dan op een onverwacht moment ook een veeg over het scherm te doen! Frank is er tot nu toe verbazend geduldig onder! En soms heeft hij ook gewoon een dikke vette peuterdriftbui, vanwege eten of omdat we bijvoorbeeld weggaan uit de speeltuin, het lijkt verdorie wel een echt kind! ;-) Maar ook een ontzettende lieverd want toen hij gisteren met minutieuze precisie zijn yoghurtbakje leegschraapte tot het allerlaatste beetje, kreeg ik van al die schraapjes ook een paar hapjes toebedeeld. En je kunt hem ook prima snoepjes uit laten delen, iedereen krijgt wat.

We hebben deze week samen met de Den Heijers ook het zomerpaleis en de Chinese muur bezocht. Vooral bij die eerste was het een bloedhete dag, echt zweten to the next level! We waren hier ook weer een bezienswaardigheid voor alle chinezen. In verhouding tot de andere Aziatische landen waar we geweest zijn kom je hier echt maar heel weinig westerlingen tegen. Dit is echt de eerste vakantie ooit waarbij we nog ( bijna) geen ander Nederlanders zijn tegengekomen. Chinezen kennen weinig gene als het gaat om een ander bekijken zoals ik al eerder heb aangestipt. In de lift pakken ze ook zo Bo's voetje om die eens te bestuderen, zitten aan Frank z’n haar en beppen hele verhalen tegen ons. Kennelijk zien wij er uit alsof we vloeiend Chinees spreken!? Het klinkt over het algemeen wel vriendelijk wat ze zeggen dus we praten maar vriendelijk terug in Engels of Nederlands (verstaan ze meestal toch even weinig van). 

De Chinese muur was trouwens ook erg mooi en bijzonder om een keer geweest te zijn! Dit was nou eens een plek waar we wel andere westerlingen tegenkwamen, we hadden bijna de neiging om te vragen of ze met ons op de foto willen. Inmiddels hebben we zelf al heel vaak geposeerd met allerlei chinezen, al gaat het ze trouwens meestal om Frank! Waarschijnlijk circuleren er heel wat foto's van ons op de Chinese versie van Facebook. We bezochten de muur bij Mutyanyu (voor de kenners) en hebben er een stukje op gelopen. Het was daar net voor een heel steil stuk. Frank was eerst vast van plan om dat ook omhoog te lopen (wat met 14 kilo Bo in de rugdrager (bedankt nog voor het lenen Marjolein, hij is echt top!) niet heel aantrekkelijk was...) maar na een blik van dichtbij zag hij daar toch maar van af. We hebben afgesproken dat als we later nog eens terug komen, dan doen we een langer stuk. We zagen daar ook meerdere nationaliteiten die met hun Chinese adoptiekinderen een bezoek brachten aan hun geboorteland. Als wij nog eens terugkomen gaan we zeker met de rodelbaan weer naar beneden, dat kon namelijk ook maar was nu niet zo praktisch.

Na dit festijn gingen we lekker lunchen en zaten met de 2 gezinnen aan een typisch Chinese tafel met draaischijf zodat je steeds alle gerechten langs jouw bord kunt draaien om op te scheppen. Was heel lekker! Bo kan dan lekker bij mij op schoot zitten en pikt met stokjes of een kindervorkje van ons overal de lekkere hapjes uit. 

Mocht iemand van jullie trouwens eens om de een of andere reden onze Bo in adamskostuum zien, bel dan niet meteen het algemeen meldpunt kindermishandeling! Hij heeft namelijk op en boven zijn billetjes een paar blauwige verkleuringen waardoor het lijkt alsof hij een flink pak veur de broek heeft gehad. Maar dat is gelukkig niet zo, het gaat hier om een zogenaamde "mongolenvlek". Dit komt heel veel voor bij Aziatische kinderen. Het is net zoiets als een ooievaarsbeet of aardbeienvlek bij blonde blanke kinderen, een soort geboortevlek die op een gegeven moment vanzelf verdwijnen zal (dacht ik tenminste). 

Vandaag is alweer onze een na laatste dag in China. We zijn vanmorgen even naar een indoor speeltuintje geweest in het winkelcentrum tegenover het hotel. 'S middags beetjes chillen en zwemmen en daarna zijn we naar een leuke Hutong gegaan, soort van gezellige ( meer toeristische) Chinese wijk met veel restaurantjes, winkeltjes enz. Daar heerlijk gegeten en toen met de taxi weer terug. Morgen dus de laatste dag, nog even een keertje genieten van het heerlijke ontbijtbuffet, souvenirs shoppen en uit eten, koffers inpakken en dan gaan we in de avond naar het vliegveld om 's nachts weer in het vliegtuig naar Nederland te stappen. Voor ons terug naar huis, voor Bo een reis naar het onbekende waar hij zich hopelijk snel thuis zal voelen in zijn tweede land. 

Tot gauw allemaal!

De Vissertjes

Het gaat goed!

Ni Hao!

Een update uit China hier! We zijn inmiddels alweer 5 dagen met z'n viertjes. En het gaat nog steeds heel goed. Bo is een heel vrolijk en lief mannetje die zich helemaal geeft. Hij kletst de hele dag door in het chinees, zingt liedjes en giebelt en schatert het uit als je hem in de lucht tilt of kietelt. Af en toe zijn er verdrietjes als we niet begrijpen wat hij wil of als hij iets niet kan of mag. Maar al met al doet hij het hartstikke goed voor een peuter wiens leven net 180 graden omgedraaid is. Gelukkig kunnen Frank en hij het ook goed vinden, ze maken samen een hoop herrie als ze om de fontein in de lobby aan het rennen en verstoppen zijn. Zal hier weer lekker rustig zijn als wij weg zijn!

Afgelopen woensdag hebben we een bezoek gebracht aan zijn tehuis. We waren heel benieuwd hoe hij dit zou ervaren en we hadden de gids gevraagd of zij hem duidelijk wilde uitleggen dat we op visite gingen daar en dat hij weer met ons mee zou gaan daarna. Het was zo'n 3,5 uur rijden vanwege omleidingen maar ja, dichter in de buurt dan dit zijn we hierna ook niet gauw meer en dus grepen we deze kans toch maar aan. Want hij zal zich er later niets van herinneren dus moeten wij de herinnering voor hem maken. Aangekomen bij het tehuis kwamen er al gauw een paar leidsters van hem aan en hij rende enthousiast op hen af. We gingen mee naar binnen en daar waren nog meer leidsters. We hadden de indruk dat er ook een paar waren die alleen even langskwamen om hem en ons nog even te zien. Het tehuis was sober, weinig speelgoed zo leek het, maar we konden wel aan hem en de leidsters merken dat hij het goed heeft gehad hier en dat ze erg lief en begaan met hem waren en zijn. Heel fijn om te zien. Hij was daar zo thuis dat we even dachten dat hij ons al weer vergeten was maar toen een leidster vroeg of hij bij hen bleef zei hij heel duidelijk " nee, ik ga met papa en mama mee!" Schatje! 

Hij had daar een speciaal vriendinnetje waar hij tegelijk ongeveer mee opgegroeid is en heel dik mee was. Zij was wel een beetje verdrietig dat hij wegging en zei " ik wil ook een papa en mama" ( de gids vertaalde voor ons). KRAK, daar breekt je hart! Superlief klein meisje met een geopereerde hartafwijking dus eigenlijk helemaal gezond. Haar dossier was bijna klaar voor het adoptiesysteem dus ik hoop voor haar dat ze snel aan de beurt is. Het tehuis heeft toegezegd dat ze ons mailadres aan haar toekomstige ouders zullen geven. Heel mooi en waardevol om zo'n lijntje naar het verleden voor hem vast te kunnen houden! Ook een ander jongetje moest huilen omdat Bo wegging en omdat hij ook zo graag geadopteerd wilde worden.... nogmaals KRAK! We kregen de indruk dat de kinderen daar goed voorbereid worden op de optie om geadopteerd te worden en de leidster presenteren dat duidelijk als iets heel fijns aan hen. 

We kregen een klein rondleidinkje en we mochten foto's maken van hem en een paar kindjes uit zijn groepje van 8 kinderen en van hem met verschillende leidsters. In totaal wonen er ongeveer 60 kinderen in verschillende leeftijden. Eerst gingen we langs het babyzaaltje. Hier lag ook een minibabietje van 4 weken oud met een open ruggetje, die was nog niet zo lang daar dus. 

Je wordt er dan wel even stil van, zoveel kinderen worden hier te vondeling gelegd, voornamelijk vanwege medische problemen. De cultuur, éénkindpolitiek en armoede zijn dan denk ik voornamelijk de factoren die meespelen. 

Daarna mochten we Bo zijn slaapzaaltje bekijken, we hebben zijn bedje gezien en hier ook nog meer kinderen ontmoet. Wij hadden onder andere een strandbal en ballonnen mee. Wat heel lief was: op een gegeven moment was Bo zijn vriendinnetje haar ballon kwijt, die was afgepakt door een groter jochie, toen ging hij snel ff regelen dat zij weer een ballon had. We hebben tot onze verrassing van de leidsters ook een serie digitale foto's gekregen van zijn tijd daar waaronder een babyfoto van toen hij pasgeboren was. Zo fijn dat ze dit doen! Ook dank aan de familie Boerma die hier begin dit jaar was en een digitaal fototoestel cadeau hadden gedaan!

Op een gegeven moment na heel veel op de foto gezet te zijn door alle aanwezigen was het tijd om weer in het busje te stappen en te vertrekken. Gelukkig was het afscheid voor Bo geen drama, hij zwaaide vrolijk bye bye,blies nog wat kushandjes en dat was het! Hij had dit duidelijk afgesloten.

Op de terugweg was hij heel vrolijk en vooral beweeglijk! Stoeien en gek doen, hij kan er geen genoeg van krijgen. Zijn dossier klopte wat dat betreft goed, hij zou outgoing en spraakzaam en energiek zijn. Hij babbelt inderdaad heel veel net als zijn broer, nu wordt het echt nooit meer stil bij ons thuis! Gisteren zong hij ook ineens happy birthday in het chinees ( en nee, niet de hanky panky shanghaiversie maar de real thing!). Wij herkenden natuurlijk de melodie en zongen onze versie mee, dat vond hij heel grappig! Hij begint ook steeds meer woordjes na te zeggen, niet de meest nuttige woorden maar dingen zoals: Huppeteeee! Zo! En hallooooo! Als je iets voor hem pakt ofzo zegt hij sjeh sjeh mama = dankjewel mama! We snappen hem ook steeds beter maar soms kom je er echt even niet uit en dat is heel vervelend voor een jongetje wat zoveel te vertellen heeft!

Gisteren zijn we een dagje naar de dierentuin geweest. Die was enorm groot, niet zo mooi naar Nederlandse maatstaven maar ze hadden wel panda's en een tijgerreservaat waar je met een bus doorheen reed. Dus je kon ze heel goed zien, dat vond Frank heel gaaf. Wij waren zelf ook 1 van de attracties daar, meerdere keren moesten we even met de mensen poseren en iedereen staart je aan alsof ze niet beseffen dat jij hen ook ziet. Nou moet ik ook zeggen dat je hier werkelijk geen enkele andere westerling tegenkomt, alleen een paar in het hotel maar die zijn ook op 1 hand te tellen. Dus tja dan val je wel op. Zeker als je 1 heel blond kind hebt en 1 chinees kind die ook nog eens een zichtbaar bijzonder voetje heeft. Je ziet de mensen kijken, dan zien ze eerst Patrick bijvoorbeeld, met Bo, huh! Hoe zit dat? Heeftie een Chinese vrouw dan? Kijken ze naar mij, overleggen met de buurman, Nee geen Chinese vrouw, en dat blonde kind is ouder dus ook geen tweede leg... oh wacht eens even het Chinese kind heeft wat, adoptiegevalletje dus, oké alles duidelijk!

Vandaag hebben we een beetje aangekeuteld, film gekeken op de kamer, spelletje rummikub, met een strandbal op de gang spelen, boodschapje doen en wandelingetje langs de rivier met picknick. En daartussendoor bezigheidstherapie van Bo want het is een lekker handenbindertje, zit overal op, aan en in wat niet kan dus je moet ogen in je achterhoofd hebben! Vanavond weer lekker chinees gegeten in een straatje achter het hotel. Het is hier wel van belang dat je goed bent in hints en een woordenboekje mee hebt want anders kom je niet ver. Het wonderlijke is dat ze ook steeds maar tegen je blijven praten en toch denken dat je er wel iets van kunt verstaan....maar gelukkig waren hier plaatjes binnen in het restaurant alleen kwam de serveerster niet op het idee dat dit voor ons wel handig was. Dus na eindeloos pluizen in het boekje en haar laten lezen wat er stond, liep ik naar binnen, staat er gewoon een hele wand vol plaatjes van de gerechten, duh!

Maar het was lekker. Frank is nog niet heel enthousiast over het eten hier maar Bo compenseert dat ruimschoots want die eet alles, met onze meegenomen vork of met de stokjes die op tafel liggen, maakt allemaal niet uit. Heel grappig om te zien hoe het hem lukt om met stokjes wat te pakken te krijgen. 

Morgen gaan we weer terug naar Beijing dus dat wordt weer een reisdagje. We krijgen dan ook Bo zijn paspoort en dan wordt er komende week nog een visum voor hem geregeld zodat hij mee naar Nederland kan. Ondertussen gaan wij nog een beetje toeristische dingen doen en verder wennen en hechten aan elkaar. Bo is echt een superlief en vrolijk mannetje dus het is niet moeilijk om van hem te gaan houden, hij geeft zich helemaal. Is misschien ietsje meer op mij gericht maar zeker niet extreem. Het is ook een ontzettend boefje en hij kan zo ondeugend kijken en lachen dat je echt je best moet doen om zijn charme te weerstaan. Frank is dan ook al aardig gek met hem, Bo roept hem vaak (jeje! = grote broer) als hij in de buggy zit, (z'n favoriete stek) en dan wil hij zijn hand vasthouden! 

Nou, het is hier tijd om te gaan slapen, de groeten allemaal maar weer!

De Vissertjes

De ontmoeting met onze zoon!!!!!

Ni Hao, 

Tot jullie spreekt een hele blije mama! Nadat we zaterdag naar Taiyuan zijn gevlogen en zondag een beetje site seeing hebben gedaan, was gisteren de grote dag! We moesten nog tot 14.00 wachten voordat we met een busje naar het civil affairs office gingen. Dan nog maar even genieten van ons beestachtig luxe hotel! Ik denk niet dat we ooit nog in zo'n mooi hotel zullen slapen dus we genieten er maar flink van. 

Om 13.45 stonden wij startklaar in de lobby met onze buggy en de map met belangrijke papieren. Onze gids Shelly is ook uiterst stipt dus die was er ook al en dus togen wij mooi op tijd naar het kantoor. Met ons ook een Amerikaanse single mom die een meisje van 6 uit hetzelfde tehuis bleek te gaan halen. 

Daar aangekomen waren de kinderen er nog niet, dus we konden mooi even de gids instrueren voor onze camera en onze videocamera op het statiefje klaarzetten. Ook hadden we een hele lijst met vragen die zij alvast kon gaan vertalen voor de tehuismevrouw die de kids kwam brengen. Eerst kwam het meisje van 6. Dat ging op z'n zachtst gezegd vrij dramatisch. Dit meisje wist natuurlijk heel goed wat er stond te gebeuren en moest hartverscheurend huilen, ze wilde absoluut niks van haar nieuwe mama weten. Helemaal geen ongewone reactie maar wel sneu voor alle partijen en wij werden er nog een tikje zenuwachtiger van.... Hoe zou Bo Wen op ons reageren?? We hielden met alle scenario's rekening. 

Maaarrrr het ging boven verwachting goed gelukkig! Na een poosje kwamen ze hem ook brengen, ze deden het expres niet tegelijk geloof ik. Hij liep aan de hand van de tehuisleidster het kantoor binnen. Zij zette hem vrij plompverloren bij ons neer en ging aan de slag met de papieren. Eerst durfde hij niet zo goed, maar wij hadden ons natuurlijk voorbereid met een trukendoos: cadeautjes, snoepjes, pino-knuffel en autootjes! En het eerste cadeautje (een V-techding met allemaal muziekjes en geluidjes) brak meteen het ijs en hij durfde het wel samen met Frank uit te pakken en ging hem mooi uitproberen. Hij bleek zelf ook een nieuwe rugzak gevuld met snoep en slik mee te hebben en ze hadden zijn linkerschoen er ook maar ingedaan aangezien hij die niet gebruikt.
Ook zat in zijn tas het fotoboekje wat wij een poos geleden gestuurd hadden. We gingen het even bekijken en hij wees Patricks foto aan met "papa"! Hoe lief is dat, hij was duidelijk voorbereid op onze komst! 

Toen de eerste formaliteiten klaar waren mochten we naar het hotel terug. Ons dappere mannetje ging in de buggy zitten met Pino onder de arm en daar gingen we. Toen de tehuisleidster hem gedag zei begon hij heel even te snikken maar hij was goed te troosten. De rit naar het hotel verliep prima, hij zat heel ontspannen bij mij op schoot en begon al een beetje te kletsen, superlief! Op de kamer aangekomen heeft hij alles even aan een algehele inspectie onderworpen en kennelijk besloten dat dit wel ok was. Hopelijk verwacht hij nu niet dat we ook zo luxe wonen! 

We hebben al kunnen zien dat hij ondanks zijn klompvoetje zich nu al erg goed kan redden, klimt overal op en af, schopt tegen de bal met kracht en kan ontzettend lief zitten spelen. In zijn rugzak van het tehuis had hij ook wat autootjes meegekregen maar ons speelgoed viel ook zeer in de smaak! Maar vooral de buggy vindt hij heerlijk, hij klautert er zelf in en gaat dan de gordeltjes proberen vast te maken. 

's Avonds zijn we maar eens even een snel hapje gaan doen bij de KFC. Niet zo heel erg chinees maar hij eet en drinkt alles met smaak op, we moeten hem haast een beetje afremmen. Er was daar ook een speelhoekje en daar heeft hij heerlijk met Frank gespeeld en kregen we de eerste lachjes te zien en hoge grappige giecheltjes. Als hij van de glijbaan afkwam sprong hij in mijn armen, smelt! Kon niet beter voor een eerste dag.  

Daarna gingen de gebroeders in bad, was ook prima, lekker spelen met de kopjes en steeds meer babbelen tegen ons. Toen is hij op bed bij mij op schoot in de slaap gevallen en kon ik hem in zijn bedje leggen waar we hem de volgende dag om half 8 moesten wekken. Dus, wat er ook nog komt, dit ging in ieder geval allemaal hartstikke goed! De leidster van het tehuis beschreef hem als "brave and outgoing", dapper en vrij extravert en dat klopt wel so far. Qua karakter zien we nu al gelijkenissen met zijn broer! Onze gids vond ook dat ze op elkaar leken qua uiterlijk....nou die gelijkenis zie ik nog niet zo maar, als zij het zegt... 

Vandaag was het vervolg van de procedure om 9.00 en dat ging allemaal heel vlot. Binnen 45 minuten stonden we weer buiten na heel veel handtekeningen en rode duimafdrukken zetten en toen was hij officieel onze zoon geworden, yeehaa!! De Amerikaanse dame en haar dochter hadden er een vrij dramatische nacht op zitten dus wij knijpen onze handjes stijf dicht dat het zo goed gaat. De rest van de dag hadden we dus de tijd voor onszelf. We hebben een beetje aangerommeld op de kamer, boodschapjes gedaan, lunch op de kamer met dingen van de Carrefour (ja die heb je hier ook) en ook even gezwommen in het hotelbad. Dat vond Bo nog wel een beetje spannend maar ik denk vooral omdat het water vrij koud was en in het andere bad heel heet. Maar hij vond het helemaal prima om met de beentjes in het water vanaf de kant met de bal met ons te spelen en snapte het spelletje precies. We merken dat hij verder ook veel dingen snel door heeft en dat het tehuis waarschijnlijk goed voor hem gezorgd heeft.

Inmiddels snappen we ook, door schade en schande wijs geworden, wat hij zegt als hij moet plassen. Hij gaf het duidelijk aan maar wij verstonden hem nog niet, nu wel. Hij zegt al heel lief en enthousiast Mama en Papa. Frank roept hij met Guguh, dat is "grote broer" in het chinees!

Hij kan superlief lachen en babbelt heel grappig chinees tegen ons. Als de gids erbij is kan zij een beetje vertalen, al snapt ze zijn dialect ook niet altijd. In het busje zat hij bijvoorbeeld aan het waslabeltje van de pino-knuffel en vroeg "mama, wat is dit voor ding?"  

Verder zijn we vandaag nog in het Yingze-park (je weet wel, dat park in Taiyuan, China) geweest waar ook een soort attractiepark bleek te zijn naast dat het gewoon een stadspark is. Frank en Patrick zijn nog in een achtbaanachtig iets geweest en Frank en ik in een safari-karretje waaruit je wilde nepdieren met lasers moest afknallen, heel educatief verantwoord! Bo zat ondertussen lekker te chillen in de buggy met een flesje water. 

Nu liggen de beide boys lekker te slapen, Bo met duimpje in de mond. Morgen gaan we zijn tehuis bezoeken. Dat is ongeveer 3 uur rijden vanaf hier. Maar ja, dichterbij dan dit zijn we voorlopig ook niet en dit is dus de kans om zijn eerste jaren een beetje in beeld te krijgen. 

Ik kan me vergissen maar het lijkt er sterk op dat wij nou net het liefste jongetje van China hebben gekregen, wat een mazzel! En nu ga ik slapen, morgen weer een enerverende dag. 

Groeten van Patrick, Nynke, Frank en Bo Visser!

Onze eerste dagen in China!!

Ni Hao allemaal! 

Zo, hier dan een eerste berichtje uit China! Afgelopen woensdag zijn we heel smooth en soepel in ongeveer 9 uur naar Beijing gevlogen. Met filmpjes van Shaun het Schaap en memory spelen op het tv-tje voor zijn neus vond Frank het ook heel goed te doen. Hij heeft nog een paar uurtjes geslapen zelfs. Toen we aankwamen in Beijing was het daar half 8 's ochtends en onze gids stond ons en de andere familie al keurig op te wachten. We waren dus ook vlotjes in het hotel. Daar eerst even een paar uurtjes geslapen en toen toch maar tegen onze bioritme in wakker geworden om te gaan lunchen met onze collega-adoptiefamilie, de familie Den Heijer. Zij komen hier ook een zoontje halen maar die woont in Beijing in een tehuis dus zij hoeven niet verder te vliegen naar een provincie. 

Lunchen dus, in de buurt van het hotel streken we neer bij een eettentje wat plaatjes aan de muur had. Dat leek ons wel handig aangezien ons chinees nog niet helemaal up to date is. Dus iets aangewezen wat ons wel lekker leek. Maarrrr op het plaatje hadden we niet gezien dat al die rode stukjes geen tomaatjes waren maar pepers.... Het was Pittig met een hoofdletter P!!! Het tentje heette Nian SM, dat hadden we natuurlijk als teken moeten opvatten want we kregen heel sadistisch HEET water er bij te drinken. Boekje wat en hoe in het chinees klopte misschien niet helemaal....we hadden 3 verschillende gerechten en die waren allemaal werkelijk alleen geschikt voor mensen met een betonnen slokdarm! Daarna zijn we even wat gaan rommelen in de kamer en even wezen zwemmen in het hotelzwembad om wakker te blijven. 'S avonds met zn drietjes op pad voor avondeten maar daar loop je toch best wel tegen een chinese taalmuur aan. Als de ober geen engels spreekt en de menukaart is plaatjeloos dan kom je niet heel ver. De ober ging wel steeds harder praten om uit te leggen wat er achter al die karakters op de kaart school maar ja, in het chinees. Toen zijn we dus maar afgetaaid en totaal gezakt voor het examen wereldburger: we zijn bij de Macdonalds geweest! 

Vandaag zijn we samen met de Den Heijertjes naar de Verboden Stad geweest en naar het plein van de hemels vrede waar de vrede overigens niet altijd even hemels was zoals iedereen wel weet. Maar hoe dan ook, toch bijzonder om even bij dat welbekende grote portret van Mao te staan. De chinezen zelf kwamen overigens niet alleen voor Mao maar ook voor onze allereigenste Frank zo bleek. Want blonde blanke kinderen vindt men hier buitengewoon exotische en dus wordt hij af en toe openlijk of stiekem gekiekt door Jan en Alleman. Frank is vooralsnog ook de beroerdste niet en poseert steeds keurig als vertegenwoordiger van ons land! 

We konden trouwens niet bij de verboden stad naar binnen zonder dat ze ons met een gids opzadelden. Maar dat was ook wel weer leuk want ze kon een hoop vertellen in goed engels. Vooral leuk om met haar wat dingen te horen over het Chinese leven. Zo vertelde ze ons dat zij 2 kinderen had. Bij de tweede moest er een boete worden betaald want dat tweede kind mocht niet maar die hadden ze dus gewoon betaald, mensen sparen daar vooraf voor om zich als het ware een tweede te veroorloven. Wij vertelden haar dat beide gezinnen een adoptiezoontje kwamen halen. Ze vond dat heel bijzonder en "brave" van ons en vroeg ook plompverloren aan mij waarom we niet gewoon nog een biologisch kind erbij kregen. En dan vindt men Nederlanders direct! Ook dacht ze dat er dan wel veel pressure op onze shoulders kwam omdat je met twee zonen toch wel heel wat te doen hebt: ze moeten een opleiding en alles en dan ook nog een fysiek probleem overwinnen (met twee meisjes speelde dat probleem volgens haar kennelijk niet). In zo'n gesprek komen de cultuurverschillen dan toch wel duidelijk naar boven maar wel leuk om dit zo te kunnen bespreken. Men zegt altijd dat daar hier niet over gesproken kan worden maar deze dame was heel open. Aldaar ook nog even. Een soort theeproeverij meegepikt waar we na afloop blikjes thee van omgerekend 150 euri konden kopen. Dat hebben we maar niet gedaan. 

Andere mooie en minder mooie cultuurverschillen die we hier zien: kleine kindjes met broeken met een open kruis, kun je makkelijk effe snel in een gootje plassen! En een hoop gerochel op straat. Nou kan ik een hoop dingen aan qua vies en ranzig, maar dat snot uitkwatten overal krijgt van mij toch echt wel een tien op de schaal van goor! 

Maar goed, na dit bezoek wilden we weer terug naar het hotel, maarrrr geen taxi die ons weer mee wou nemen. Na 40 minuten taxi's proberen aan te houden waren we er wel flauw van dus toen maar met een soort tuktuk die voorbij kwam. We hadden een kaartje van het hotel en adres omdat je never nooit een engelssprekende taxichauffeur treft. Toen we die aan de bestuurster gaven pakte ze er eerst een enorme loep bij om het adres te ontcijferen... Juist ja, in cambodja zijn we gemasseerd door blinden ooit, in Madrid runnen blinden de lottoticketverkoop en hier hebben ze als passende arbeidsparticipatie kennelijk gevonden: tuktukchauffeur worden, lekker dan! Maar ja we zaten al zo wat dus gaan met die brommer dan maar! Opgevouwen op de achterbank met zn drietjes. Onderweg reed ze zich klem in een smal steegje omdat onze tegenligster op de fiets weigerde om achteruit te gaan. Die ging gewoon demonstratief appen met wie dan ook en wij konden ook niet achteruit dus alles stond stil. Na 5 minuten(!) in deze impasse te hebben gestaan (de fietsbestuurster wilde echt van geen wijken weten) wurmden ze zich uiteindelijk toch langs elkaar nadat wat omstanders zich er ook mee begonnen te bemoeien. 

Nou weet ik ook niet wie er verkeerstechnisch gezien in haar recht stond. Want onze semiblinde chauffeusse nam ook zonder blikken (logisch eigenlijk) of blozen de rotondes andersom en croste overal dwars doorheen. Maar ja we waren wel vrij vlot weer bij het hotel, dat dan weer wel! Sowieso is het verkeer hier een grote chaos. Lantaarnpalen bij oversteekplaatsen lijken een zuiver decoratief doel te hebben want niemand trekt zich er iets van aan. Het is een kwestie van borst vooruit en gewoon gaan. Of je doet zoals ons en kiest een zelfverzekerd uitziende local uit die lijkt te weten wat hij doet en je hobbelt daarachter aan.  

Bij het hotel vanmiddag nog even gezwommen en toen op zoek naar pizza. Officieel was vandaag namelijk de laatste schooldag en wij, de vissertjes, hebben de traditie dat we dan pizza eten. De Den Heijers deden ook mee en het werd dus een rondje pizzahut. 

Morgen gaan we ECHT chinees eten hoor!

Morgen vliegen we door naar Shanxi, de provincie waar Bo woont. Waarschijnlijk is maandag de overdracht dus het belangrijkste moment komt steeds dichterbij! En met deze cliffhanger sluit ik nu, want het is tijd om te gaan slapen. 

Groeten! 

Familie Visser