Home sweet home!

Zo, even tijd voor een update vanuit het mooie Paterswolde, waar de luchten blauw zijn, men zelden de toeter van de auto gebruikt en waar eten bij de chinees maar op 1 plek kan ( restaurant Lotus aan de Boterdijk om precies te zijn). Vorige week vrijdag waren we nog in Beijing en kochten we nog wat souvenirs ( weer niet genoeg afgedongen...) en stapten we 's nachts in de enorme airbus die ons weer naar huis bracht.  Dat ging allemaal niet heel vlot, eerst al een uur lang vertraging alvorens te kunnen boarden, het vliegtuig was nog niet schoon. Als je toch al met kinderen midden in de nacht op reis bent dan is dat niet heel relaxed kan ik je melden. Maar toe maar, we hadden al al zo'n lange reis in adoptieland erop zitten, dit kon er ook nog wel bij.

Gelukkig vielen " de kinderen" ( dat kan ik nu zeggen, haha!) vrij vlot in slaap toen we eenmaal aan boord waren en sliepen een groot deel van de reis. Zelf ben ik niet behept met het talent om te kunnen slapen in een vliegtuigstoel dus na die 10 uur rechtop zitten was ik vrij brak. Toen was op schiphol ook nog de buggy zoek, bummerrrr! Heel gedoe dus nog voordat we EINDELUK door die schuifdeuren konden. Maar daar aangekomen werd gelukkig alles goedgemaakt door het aanwezige welkomstcomite! Hoe leuk is dat moment dat jijzelf eindelijk degene bent die met het nieuwe gezinslid bij de arrivals naar buiten komt rollen! Er waren spandoeken, balonnen en een warm welkom van familie en vriendinnen, geweldig! Toen eerst maar eens beschuit met muisjes bij de Starbucks gedaan. Bo liet het allemaal relaxed over zich heenkomen. Je vraagt je af wat er dan door zijn koppie heengaat. Misschien iets van " jeetje, iedereen praat hier zo raar en heeft zo'n grote neus!".

Toen naar huis, de boys waren achterin al vrij snel vertrokken. Eenmaal thuis bleek het huis vol slingers en waren er al veel kaartjes en cadeautjes. Dat is nog eens leuk thuiskomen. Bo moest even wennen aan Kees de kater maar was heel enthousiast over de bakken met speelgoed. Toen de eerste bak ge-enterd werd zei hij hij letterlijk " woooow!". Tot nu toe raakt hij niet uitgespeeld met alles.

De afgelopen dagen hebben we lekker rustig aan gedaan. Je merkt aan Bo dat als er mensen langskomen of aan de deur zijn hij daar een beetje onrustig van wordt. Alsof hij denkt, wat hangt er nu weer boven mijn hoofd, gaat er nog weer iets veranderen?  Hij is natuurlijk altijd gewend geweest aan meerdere verzorgsters en ook af en toe doorschuiven naar het volgende leeftijdsgroepje in het tehuis. Hopelijk kunnen we hem snel het gevoel geven dat alles nu hetzelfde blijft. We zullen dus ook de komende tijd nog geen visite ontvangen, hooguit directe familie. Voor Frank best een beetje saai dus gisteren is Patrick lekker met hem gaan zwemmen terwijl Bo en ik thuis hebben aangerommeld. Af en toe doen we een boodschapje of fietsen we een rondje.

Bo zit namelijk graag achterop de fiets! Eigenlijk zit hij sowieso graag op en in alles wat maar wielen  heeft. Ook is hij dol op alles met knopjes, zowel van dingen waar hij wel aan mag zitten als van apparaten waar hij niet aan mag zitten. Dit levert nog wel eens een boze bui op met dikke tranen. Want hij is het natuurlijk wel aan zijn peuterstatus verplicht om nee te zeggen: ik ben 2 en ik zeg nee! Of eigenlijk ik ben 2 en ik zeg bu ( dat is nee in het chinees) want hij zegt nog niet zo heel veel nederlandse woordjes. Zijn passieve woordenschat lijkt wel al aardig op weg want hij begrijpt heel veel van wat we zeggen dus het zal allemaal wel goedkomen met de taal uiteindelijk. Waarschijnlijk is dit voor hem ook een stukje van de peuterfrustraties, niet duidelijk kunnen maken wat je wilt.

Liedjes zingen is ook helemaal zijn ding: Vader Jacob, klap eens in je handjes en Nijijijijntje, lief klein konijntje zijn met name de favorieten, hij maakt er zijn geheel eigen liedje van met hier en daar een herkenbaar nederlands woordje. Zo kan hij heerlijk op de grond zitten spelen met bijvoorbeeld de playmobil, terwijl hij zachtjes liedjes aan het zingen is, heel lief!

Intussen hebben we al aangifte gedaan bij de gemeente ( geboorte-aangifte zeg maar, maar dan anders).  De aanwezige dames wisten gelukkig precies hoe het moest bij adoptie, dus we stonden vlot weer buiten. Ik heb al vaak gehoord dat het bij allerlei gemeentes veel gedoe geeft omdat men niet weet hoe en wat, komt natuurlijk ook niet zo vaak voor. Maar in de gemeente Tynaarlo was men goed op de hoogte en de volgende dag al hadden wij een BSN voor Bo dus nu bestaat hij ook officieel in Nederland!

Ook hebben de we de weg naar het ziekenhuis in gang gezet. Voor onze reis hadden we al een afspraak gemaakt bij een orthopeed voor zijn voet. Ook moet elk adoptiekind een zogenaamde "adoptiescreening"ondergaan. Dat wil zeggen dat een arts met kennis van zaken je kindje checkt op alle mogelijke tropische ziektes, parasieten en ander onheil. Zo op het oog lijkt onze kleine man heel gezond, op het mankement aan zijn voet na dan. Maar toch fijn dat hij even helemaal nagekeken wordt. Bo zelf voelt zich trouwens absoluut niet beperkt door de afwijking aan zijn voet. Hij klautert overal op, trappen, klimtoestellen, tafels en stoelen zijn geen  probleem voor hem. Hij kan ook best snel lopen al is het dan met behoorlijk ongelijke tred. Wij zien zelf met ons lekenoog naast het klompvoetje ook nogal een beenlengteverschil. We hebben het idee dat ook als zijn voetje recht zou staan dit nog niet weg is. We zijn dus heel benieuwd wat de artsen voor hem in petto hebben maar we hebben er alle vertrouwen in dat er wel een of andere oplossing zal komen die hem optimale bewegingsvrijheid zal geven. Met zijn karakter en de kundigheid van de medische zorg hier komen we vast een heel eind.

Al met al kunnen we zeggen dat het tot nu toe echt hardstikke goed gaat. Bo is echt een vreselijk lief jochie, meestal vrolijk, deelt kusjes en knuffels uit (en het zijn geen zuinige kusjes maar dikke smakkerds!), kan ontzettend lachen en slaapt sinds een paar nachten keurig aan 1 stuk door in zijn eigen bed. Hij prikt enthousiast volkorenbroodjes met vruchtenhagel weg waar hij tot een paar weken terug nog noodles als ontbijt had. Voor een 2-jarige die net een enorm grote en stressvolle verandereing heeft meegemaakt in  zijn leven doet hij het echt hardstikke goed en daar zijn we heel blij mee. Trots ook, op hem, dat hij zo'n sterk mannetje is. Af en toe zijn er verdrietjes, boze buien en frustraties voor hem maar daar slaan we ons samen wel doorheen.

zo, nu nog even wat fotootjes plaatsen en dan nighty nighty!