Buitengewoon gewoon

Tijdje geleden alweer dat ik hier iets geschreven heb. Ik zit steeds een beetje te wachten tot we concreter nieuws hebben rondom Bo z’n operatie maar dat schiet allemaal niet zo op dus dan toch nu maar een update.

Bo doet het nog steeds ontzettend goed en ik besef me bijna dagelijks hoe bijzonder dat is en hoe blij we met hem zijn. Tuurlijk, om 6 uur ’s ochtends ben ik ook wel eens minder blij met hem als hij alweer vroeg wakker is maar ja, dat is nothing out of the ordinary in het ouderschap, Frank had ook zo’n fase. En nu weten we dus “het is een fase” (thank god dat het een fase is!!).

Bo is heerlijk aan het keuvelen in het Nederlands, we horen helemaal geen chinees meer. Wat ook wel weer jammer is, dat dit dus helemaal verdwijnt want hoe handig zou het zijn als je dat gewoon over 20 jaar nog kan. Maar ja dat zit er dus niet in. Hij is erg van het liedjes zingen en hij bedenkt altijd zijn eigen nummers (singersongwriter). Dat is dan een mengeling van stukjes uit allerlei liedjes, eigen bedachte zinnetjes en dat dan weer op de melodie van weer een ander liedje. Geweldig om naar te luisteren!

Omdat hij nog altijd met zijn kromme kleine voetje zit maken we veel gebruik van een loopfietsje. Werkelijk de goedkoopste voorziening ooit en er was geen moeilijke aanvraag voor nodig want we kregen hem gratis en voor niks van zijn grote (1 maandje oudere) nichtje. Bo kan prima lopen maar het is niet zijn hobby als het om langere stukjes buitenshuis gaat. Maar met zijn loopfietsje is hij razendsnel en dan moet je ogen in je achterhoofd hebben want hij is ook vrij ondernemend ermee. Liefst van hellinkjes af bijvoorbeeld en lekker hard door de Albert Heijn scheuren! Daar is het natuurlijk lekker glad en als we door het hekje zijn suist hij in 1 rechte baan door naar de kaasafdeling om dan met een scherpe hangende bocht achter de balie uit te komen: “Mag Bo kaasje?” zegt meneer dan! De dames van de kaas kunnen zoveel schattigheid natuurlijk niet weerstaan dus hij scoort altijd wel een blokje kaas. Inmiddels heb ik hem zover dat hij af en toe al uit zichzelf “Dankiemel”zegt.

De operatie aan zijn voet gaat ergens in februari/maart plaatsvinden zo lijkt het nu. Intussen hebben we al gesprekken gehad bij de anesthesie en bij Beatrixoord voor de revalidatie. Binnenkort is er ook een afspraak met een deskundige over hoe we Bo kunnen voorbereiden op wat er komen gaat. Want het is natuurlijk niet niks als er een stukje van jezelf af gaat, letterlijk. Bo is een zonnig mannetje die niet echt een probleem lijkt te hebben met zijn afwijkende voet. Het jammere is dat na de amputatie er een periode is dat de prothese er nog niet is dus hij zal niet meteen resultaat ervaren en de verbetering zien. Eerst moet namelijk de wond of eigenlijk de stomp (zo zegt men dat) goed genezen en daarna begint een proces van maat opnemen doormiddel van een gipsmal en dan  passen en meten en nog eens bijschaven tot er een perfect passende nieuwe voet voor hem is. En dan moet je het dragen ervan nog gaan opbouwen omdat de stomp moet wennen aan die belasting.

Ik denk dat niet alleen hij maar ook wij zijn kromme voetje nog zullen gaan missen ook. Als hij bij je op de bank zit krult hij hem namelijk altijd zo gezellig om je heen en hij ligt ook heel lekker in de hand (klinkt waarschijnlijk bizar maar het is zo). We zijn inmiddels zo gewend aan zijn loopje dat het heel gek zal zijn om hem recht te zien lopen in het begin.

Ook op alle andere vlakken zijn we al zo gewend. Ik kan me soms moeilijk voorstellen dat er iemand anders op deze aarde is die hem 9 maanden in haar buik heeft gehad. Het voelt alsof hij altijd al bij ons hoorde alleen hebben we de eerste 2,5 jaar gemist.

Voor ons zo gewoon dus allemaal. Maar waar ik van te voren niet heel veel aan gedacht had: voor anderen helemaal niet! Want als je een kind hebt met een heel ander uiterlijk dan jezelf en daarnaast ook nog eens een zichtbare afwijking, dan val je dus altijd op. Hier in het dorp valt dat nu wel weer mee, op een gegeven moment heeft iedereen je al een paar keer voorbij zien komen en is het dus een bekend gezicht (dat denk ik dan tenminste). Maar elders val je dus vaak wel een beetje op. Kinderen staren en vragen (geeft niet, dan leg ik het uit) maar ook volwassen volslagen onbekenden. Dat vind ik dan toch wat anders dan bekenden die hun belangstelling tonen. Laatst waren we in de ikea en tussen de keukens en de koopjeshoek (lees: de hele ikea-route) wel 4 x vragen/opmerkingen. Allemaal heel vriendelijk en niet verkeerd bedoeld hoor maar als je gewoon je dagelijkse ding aan het doen bent (opbergbakken zoeken voor de bergen speelgoed hier) ook wel eens een beetje storend. Opvallend detail: 65plussers zijn bovengemiddeld assertief als het gaat om bevrediging van hun nieuwsgierigheid!

Heel soms tref je ook wel eens een nare reactie. Zoals laatst in het zwembad, Bo stond naast mij onder de douche en de jongen naast mij had vermoedelijk niet door dat ik zijn moeder ben. Ik hoorde termen als “spleetoog”en “rare poot”... Een deel van mij (vrij groot deel zelfs) voelde een sterke drang om deze jongen ernstig fysiek leed toe te brengen. Hoe durf je zo over ons lieve prachtige kind te spreken!! Maar ja, aan een moeder met een strafblad voor openlijke geweldpleging heeft Bo ook niks dus heb ik het bij een inwendige mantra gehouden “Laat het gaan, laat het vallen, laat het los” (wie zong dat ook maar weer!?).

Onze buitengewoon gewone zoon ziet trouwens zelf ook wel eens iemand die anders is. Laatst in de supermarkt reed er iemand voorbij met een nogal grote elektrische rolstoel. Bo viel bijna uit het karretje in zijn poging om dat eens goed te kunnen bekijken allemaal!

Hij burgert dus leuk in op alle vlakken kun je wel zeggen. Zo eet hij bijvoorbeeld erg graag aardappels met jus en ook een kom erwtensoep gaat er goed in. Laatst ruilde hij zelfs zijn broodje knakworst met Frank voor zijn bordje snert. Beiden vonden het een hele goeie deal! Inmiddels heeft hij zijn eerste keer lampionnetje lopen met Sint Maarten gehad en ook de eerste intocht van Sinterklaas meegemaakt en schoentje gezet. Gelukkig had buurmeisje Nore een flink Sint Maarten repertoire want bij Bo kwam het enige nummer wat we ingestudeerd hadden (die van de koeien hebben staarten) er nog niet zo heel hard uit. En nu moeten we dus al weer over op de sinterklaasliedjes!  In zijn schoen zat een playmobilsetje van Sint, Piet en het paard. Daar heeft hij nu al veel mee gespeeld dus wie dat zijn en hoe ze heten zit er al aardig goed in!

Tot zover de laatste wetenswaardigheden, fijne decembermaand alvast allemaal!

 

Het plan

Ni Hao!

Vandaag even een korte update over het wel en wee hier. Veel wel maar in de nabije toekomst ook enige wee waardoor dan later weer wel....waar heb ik het in vredesnaam over! Blijf rustig zitten, het wordt allemaal duidelijk.

Inmiddels hebben we alle uitslagen van Bo zijn medische check up gehad en hoera hoera, hij is hardstikke gezond. Fijn om te horen was dat en volgens de screeningsarts ook best bijzonder dat hij echt bijna niks had op een onschuldig darmbacterietje na. Kinderen uit de adoptielanden hebben de buik vaak vol met beestjes aldus een arts op een eerdere voorlichting. Gelukkig viel dat hier dus wel mee. De bacterie die hij heeft komt bij 20% van de wereldbevolking voor en je hoeft er niks aan te doen. Blijkt dus dat mensen heel vaak zoiets hebben zonder het te weten, jij en ik incluis, raaarrr idee!

In het vorige blog had ik al even beschreven dat we het hele land doorgereden waren om te horen dat onze kleine man geen klompvoet had maar een reductiedefect ( vrije vertaling: geboren met een incomplete ledemaat). Daarom werden we teruggestuurd naar Groningen en vandaag was de afspraakbij de orthopeed daar. Aldaar opnieuw röntgenfoto's maar nu ook van heupen en onderbeen vanwege het zichtbare beenlengteverschil.

Het goede nieuws was dat zijn heupen en knieen helemaal oke zijn. Geen ontbrekende botten en alles op de juiste plek. Zijn afwijkende kleine voetje met het beenlengteverschil is dus echt het enige probleem. Wat wij zelf al een beetje ingecalculeerd hadden bleek inderdaad ook de gedachte van de verschillende orthopeden die hem bekeken. Bo krijgt een voetprothese. Om deze goed passend te    

maken zal het kleine voetje geamputeerd moeten worden. Dit gaat waarschijnlijk begin volgend jaar
gebeuren. Er is een wachtlijst dus we moeten nog even geduld hebben voordat er actie ondernomen
wordt. 

Maar dit is misschien wel helemaal niet zo erg want zo heeft Bo nog even de tijd om nog meer te " landen" bij ons en kunnen we hem goed voorbereiden op wat komen gaat. Het ziekenhuis zal ons daar ongetwijfeld in kunnen adviseren. Het klinkt heel ingrijpend, dat is het ook wel, maar hij heeft hiermee wel de kans om een zo goed als normaal leven te leiden waarbij hij alles zal kunnen. De arts wist te vertellen dat zijn manier van lopen nu niet schadelijk is voor zijn heupen of rug dus nog even wachten is niet erg. Maar in de toekomst zou het beenlengteverschil wel groter worden dus je kunt zo natuurlijk niet rond blijven lopen.

Hij krijgt daarom een zogenaamde Syme- amputatie. Die gaat door het enkelgewricht ( dat heeft hij niet echt maar dat terzijde)en ze maken dan een uiteinde waar je ook zonder prothese in principe op kunt staan. Dat is dan vooral in huis, onder de douche en met zwemmen e.d. handig zo heb ik begrepen. Het gaat er dus om dat het voetje wat hij nu heeft nooit een functionele voet kan worden
die letterlijk draagkracht heeft. Het heeft dus geen zin om de voet recht te zetten en het onderbeen te gaan verlengen ( een lange pijnlijke en moeilijke weg zou dat ook zijn dus ik was al blij dat we die kant niet opgingen). In een gewone voet zoals Bo die rechts heeft, zitten 26 botten. In Bo zijn linkervoetje zitten er maar 7. Saillant detail: we kunnen de rontgenfoto's nabestellen in het UmcG ( serieus waar!). Daarna dus een prothese. Kinderen schijnen daar heel snel mee overweg te kunnen en als we zien hoe handig Bo is in het dagelijks leven dan hebben we er wel vertrouwen in dat het goed gaat komen.

Dus daar gaan we ons de komende tijd maar eens even in verdiepen. Er is al een afspraak op het revalidatiespreekuur en ook bij het anesthesie-spreekuur worden we verwacht ter voorbereiding op de
operatie. 

Ondertussen genieten we nog steeds erg van onze tweede spruit, en ook van spruit 1 trouwens!
Vandaag gingen de gebroeders Visser samen op de foto want de schoolfotograaf was op school. Ik
had matchende bloesjes gekocht, lijk Maxima wel ( maar dan niet zo truttig)! Ik ben benieuwd hoe ze zijn geworden. Helaas was Bo zo onder de indruk van de hele setting dat er geen lachje op zijn
gezicht te krijgen was. Vorige week was meneer jarig, 3 jaar is hij geworden. Waarschijnlijk de eerste keer dat hij het vierde. We hebben die dag even stilgestaan bij degenen in China die rond deze tijd van het jaar vast vaak aan hem denken. Konden we hen maar vertellen hoe goed hij het doet hier en wat een geweldig mooi kind het is. Wat we wel kunnen doen is zijn verzorgsters in het tehuis foto's mailen van zijn verjaardag en een verslagje van hoe het gaat. Hopelijk is er iemand die het voor hen kan vertalen want mijn chinees is matig.... 

Zo, dat was toch weer meer tekst dan ik vooraf had ingepland maar zo is iedereen weer bij. Bo kan lat erzelf ook teruglezen hoe het allemaal gegaan en is en toegegeven, het is voor mij ook een therapeutisch moment!

Kiekemoe!

Zo daar zijn we weer met een nieuw blogje! Hoe gaat het ondertussen met de Vissertjes in Paterswolde. Z’n gangetje, het gaat z’n gangetje. Frank is alweer 2 weken naar school dus we zitten al weer helemaal in het ritme van op tijd opstaan, op en neer rijden naar school, zwemles, sport, werk, opdrachten voor De-Smaakmakerij, vergaderingen enzovoorts.

Bo gaat altijd graag op pad met de auto of de fiets dus die vindt het wel leuk om steeds van en naar school te fietsen, boodschappen te doen en dat soort dingen. Elke dag horen we hem wel een nieuw woordje zeggen en steeds meer woorden blijft hij ook gebruiken. Aan de andere kant blijft hij sommige dingen hardnekkig in het chinees zeggen als een soort van pièce de résistance. Sommige dingen zegt hij ook consequent fout zoals bijvoorbeeld kiekemoe! Dit in plaats van kiekeboe...maar kan ook zijn dat we dat spelletje te vaak doen en dat Bo gewoon een beetje “kiekemoe”is?! Aan de andere kant zegt hij ook hele verrassende woorden. Zo moest ik laatst hard niezen, hoor ik ineens naast me “gesonheit mama!”. ’s Ochtends komt hij binnen met een vrolijk “goegemogge papaaa! “. Nou ja, hoe dan ook, de taal komt vanzelf en die ontwikkeling is prachtig en fascinerend om te zien!

Vorig weekend hadden we een kraamfeestje georganiseerd. Bij een soort kinderboerderij/sociaal werkplaats waar je dus ruimtes kunt huren. Het was supermooi weer dus iedereen kon lekker buiten zitten en spelen in het speeltuintje. Bo vond het helemaal gezellig maar snapte denk ik niet helemaal dat het allemaal om hem draaide! Maar cadeautjes uitpakken dat snapte hij dan wel weer heel goed. En wat zijn ze, ook Frank, verwend!  Allemaal leuke dingen! Een van de cadeautjes was een mooie blankhouten kist waar we al zijn adoptie-memorabilia in kunnen doen. Zoals bijvoorbeeld fotoboeken, kleren die hij aanhad op de dag van de overdracht, dingen uit China enz. Inmiddels ook iemand gevonden die de vaardigheden heeft om deze kist mooi te beschilderen. Zal later wel een keer een fotootje plaatsen.

In de week daarvoor was de zogenaamde “adoptiescreening”. Een algemene gezondheidscheck zeg maar. Meten, wegen, longfoto’s (TBC-check), bloedprikken voor van alles en een poepje en een plasje inleveren. Bo toonde zich een voorbeeldige patiënt want hij onderging het allemaal rustig. Terwijl het bloedprikken echt helemaal niet leuk was want het was erg moeilijk om een ader te vinden en dat was dus een heel gewroet met de naald, arm mannetje. Het lijkt er tot dusverre op dat hij goed gezond is. Ook het consultatiebureau is al langs geweest. Over een tijdje zal hij nog een inhaalslag gaan maken met het inentingsprogramma hier in Nederland.

Maar het consult waar wij eigenlijk het meest naar uitkeken (klinkt een beetje raar, maar ja, we waren gewoon heel benieuwd) was die bij de orthopeed voor zijn voetje. Dus togen wij gisteren helemaal naar Veldhoven omdat daar een arts zit die dus klompvoetjesfluisteraar van Nederland is, aldus ervaringsdeskundigen.

We hadden zelf al het idee dat Bo’s voet bepaald geen standaard klompvoet zou zijn en dat er dus ook geen standaardbehandeling zou passen. Hij heeft maar 2 teentjes maar ook de vorm leek niet helemaal  op wat wij op afbeeldingen van klompvoeten zagen.

Dat gevoel is niet geheel onterecht gebleken want zijn klompvoetje was inderdaad heel uniek, sterker nog: het is helemaal geen klompvoetje!

De dokter die ooit in China deze conclusie trok heeft waarschijnlijk zijn diploma op de koffie-spaarpunten gekregen want die diagnose was dus onterecht. Maar wat is het dan wel. Nou, het is een zogeheten “reductiedefect”. Dat wil zeggen dat je geboren bent met een ontbrekende/onvolgroeide ledemaat. Een foutje in de ontwikkeling die in het begin van de zwangerschap ontstaat . Reductiedefecten zijn bijvoorbeeld een ontbrekende hand of voet, een hele korte arm zonder of met hand, geen onderbeen  en zo zijn er nog tal van variaties.

In  Bo zijn geval is er dus een incompleet voetje dat scheef zit aan een iets te kort onderbeentje. Kortom, we kunnen alle opgedane klompvoetjeskennis weer vergeten en ons gaan concentreren op een andere behandeling. Ik heb me ook al afgemeld bij de ouders-van-kinderen-met-klompvoeten-club op facebook. Even schakelen en door! Nou maar een reductiedefectenclubje zoeken dus. Bestaat vast.

We zijn nu doorverwezen naar kinderorthopedie in het UMCG (fijn dichtbij!) om te gaan bekijken wat er moet gebeuren om Bo optimale bewegingsvrijheid te kunnen geven. Gelukkig kan er ontzettend veel op dit gebied dus het komt vast goed uiteindelijk. Op de röntgenfoto’s konden wij zelf ook goed zien dat in zijn voet heel veel botjes ontbreken. Dus of het te reconstrueren is tot een goed functionerende voet of dat wellicht een prothese of ander hulpmiddel de oplossing is? We weten het nog niet, de artsen in het UMCG kunnen ons vast meer vertellen. Het wachten is nu op een afspraak daar.

Ondertussen geniet onze kleine man van de dagelijkse dingen zoals “tannepoesuh”, om de een of andere reden is hij dol op tanden poetsen, zijn nieuwe Nijntjeknuffel, het rondcruisen op de loopfiets en wild achter zijn broer aanrennen. Grote broer Frank was gedurende het onderzoek trouwens gezellig naar Oma en mocht daar ook een nachtje slapen. Ze hebben zich donders goed vermaakt met een heuse slakkenrace. Compleet met finishvlaggetjes, een ere-podium voor de winnaars en pitstops voor slakken die een steentje in hun profiel hadden. Dat oma per ongeluk op de winnaar ging staan uiteindelijk mocht de pret niet drukken, ze zijn er een hele tijd zoet mee geweest! Bedankt Oma!

Ik zou deze week ook weer beginnen met werken, namelijk met een taartworkshop op een avond. Maar hoe sneu, de familie meldde zich af wegens ziekte en komt later dit jaar. Maar toen zat ik al met allerlei ingrediënten die gebruikt moesten worden...Niet getreurd, we hebben de komende maand 2 jarige jongetjes hier ( ze worden 3 en 7) en dus heb ik alvast 2 taarten in de vriezer die alleen nog even gedecoreerd moeten worden.

Bijzonder straks om in deze nieuwe gezinssamenstelling alle feestjes te vieren. Voor Bo is alles nieuw en dat geeft alles een beetje extra glans. We moeten nog even sint maarten en sinterklaas uitleggen en over kerst moet hij ook nog even een update want ik denk niet dat hij hier veel ervaring mee heeft. Qua kerstboom moeten we wellicht een nieuwe plek overwegen waar deze moet komen te staan... We noemen hem hier thuis namelijk ook wel Bo de Bulldozer want een heel voorzichtig en bedeesd mannetje is het niet (en we hadden ook al zo’n rouwdouwer...). Maar ook een vreselijk lief en knuffelig ventje die altijd met je wil delen. Als zijn bordje vol gemorste hagelslag ligt biedt hij altijd heel lief mij ook een (tussen 2 kleine vingertjes geplet)hageltje aan om op te snoepen, schatje! Voor Frank is hij ook een mooi maatje om te oefenen met lezen want Bo wordt graag voorgelezen (boekie lesuh!?). Maar het is wel voorlezen met hindernissen want ondertussen klautert Bo over Frank heen of wil alvast de plaatjes op de volgende bladzijde zien. We maken er maar een sport van om dan toch stug door te gaan met voorlezen.

Dus, dat was zo’n beetje het laatste nieuws over het wel en wee hier. De groeten maar weer!

 

 

 

Frequently asked questions

En hoe is het met de Vissertjes intussen? Nou goed dus! Het wordt misschien wat saai om te melden maar het draait hier nog steeds goed. In deze eerste “kraamweken”of eigenlijk kraammaanden focussen we ons nog steeds op de hechting. Zoals al eerder gezegd is dat een hot issue als je het over adoptie hebt. Kinderen die zich niet hebben kunnen hechten aan vaste verzorgers/ouders kunnen hier later veel problemen van ondervinden in bijvoorbeeld hun vermogen om relaties aan te gaan met anderen. Heel belangrijk dus, die hechting!

Eigenlijk is het de bedoeling dat Bo wat meer eenkennig wordt, dat hij ons als de belangrijkste personen in zijn leven gaat zien. Kinderen maken meestal gedurende hun eerste jaren een periode van eenkennigheid door. De een wat meer dan de ander maar toch. Als je als ouders er midden in zit kan dat heel lastig zijn maar het is een gezonde en belangrijke fase in de ontwikkeling van je kind. Ondanks dat Bo zich dus op ons moet richten blijft toch de volgende quote van toepassing : “it takes a village to raise a child!”. De mensen in onze omgeving kunnen ons namelijk helpen om die hechting zo goed mogelijk te laten verlopen. Hoe? Nou dat zal ik je vertellen, let op:

Til hem niet op, ook niet als hij zijn armpjes naar je uitstrekt. We weten het, hij is superschattig en lief maar toch is het de bedoeling dat hij deze eerste periode niet door Jan en Alleman opgetild wordt.

Neem hem ook niet op schoot, als hij er zelf opklimt dan pakken wij hem wel weer van je af!

Geef hem niet wat te snoepen oid (verboden te voederen!), als je wat geven wil, doe dat dan via ons.

Neem hem niet bij de hand om ergens naar toe te gaan, het is niet de bedoeling dat hij met iedereen mee loopt. (als wij even niet opletten en hij onder de auto dreigt te komen of een put inloopt of iets dergelijks vervalt deze regel).

Het klinkt allemaal wat geforceerd misschien maar echt, de ervaring en de wetenschap leert dat dergelijke opstartregels hem in zijn latere leven ten goede zullen komen. Het klinkt nu net alsof hij  alleen op 10 meter afstand bewonderd mag worden maar dat is niet zo hoor, je kunt gewoon in onze aura komen staan en het is zelfs toegestaan om tegen hem te praten ;-) ! Al deze dingen gelden ook niet voor eeuwig maar gewoon voorlopig, om hem te helpen in zijn wereldje alles in de juiste perspectieven te zien. We weten van zijn leidsters en  zien zelf ook dat hij van nature een extravert karakter heeft. Dat hoeft niet te veranderen, maar we willen natuurlijk wel heel graag dat die hechting goed op gang komt omdat het zo belangrijk is voor zijn ontwikkeling.

Gaat dat nog niet goed dan? Jawel, dat gaat al heel mooi de goede kant op voor ons gevoel. We zien dat hij bijvoorbeeld begint te piepen als een van ons dreigt weg te gaan. Dat is een hele gezonde ontwikkeling en dus heel fijn om te merken! Ook zijn fixatie op eten is zo goed als weg, hij voelt zich waarschijnlijk dus zo vertrouwd dat hij gevoelsmatig dit overlevingsgedrag niet meer nodig heeft. Zo zien we nog veel meer tekenen dat we steeds meer verbonden raken. Is ook niet zo moeilijk voor ons want het is een schatje en een ontzettend vrolijk mannetje (maar hij kan ook flink hard blèren hoor).

 We zijn nu al ontzettend trots op hem omdat hij, zoals ik al eerder schreef, zich echt totaal niet in de weg laat zitten door zijn voetprobleem. Als de behandeling straks start vraagt hij zich waarschijnlijk af waar dat in vredesnaam goed voor is...Hij klimt namelijk moeiteloos de trap van ons speelhuisje op, springt op de trampoline en rijdt op een loopfietsje door het huis. Gisteren bleek hij zelfs de koprol te kunnen doen!

Bo heeft ook een enorm gevoel voor humor, op peuterlevel weliswaar maar toch! Als hij achterop de fiets zit tilt hij bijvoorbeeld regelmatig even mijn shirt omhoog om zo’n keiharde scheetkus op mijn rug te geven. Vanmorgen telde hij iets: “ee, tee, die, vieh en zei toen tegen zichzelf “goezooo!”. Hij mag ook graag verstoppertje spelen met Patrick en gilt het dan uit van de pret. Wie ooit wel eens verstoppertje heeft gedaan met een kind van 2 weet dat dit sowieso hilarisch is. Op deze leeftijd kunnen ze zich nog niet zo goed inleven in wat jij als tegenpartij allemaal ziet en denkt. En het verstopt zijn op zichzelf is al heel erg spannend, supergrappig dus. Ik zal straks even kijken of ik hier een klein filmpje kan plaatsen.

Ok, dan nu nog even wat frequently asked questions:

Met stip op nummer 1 qua frequently gevraagd: Wat vindt Frank er van? Om een gedegen antwoord op deze vraag te kunnen geven heb ik de broer in kwestie een interview afgenomen. Is een beetje kort verhaal want hij zat TV te kijken dus het is geen  diepte interview geworden.

-Wat is er leuk aan je broertje?

Antwoord: hij is heel lief en grappig en ik verveel me minder vaak want we kunnen dan samen spelen.

-Wat is er minder leuk aan je broertje?

Antwoord: Soms doet hij vervelend of wil hij iets hebben wat ik ook wil. En iedereen vraagt mij steeds of ik het leuk vind dat ik nu een broertje heb.

Nog niet zo vaak gevraagd maar wel belangrijk: wat weten jullie van zijn ouders?

Nou, dat zijn hele leuke lui, zijn vader is 42 en die is business controller en zijn moeder is 35 en die heeft dus een ontzettend leuk bedrijfje in creatieve workshops en kinderfeestjes  en....Owkeeejjj dat bedoelden ze dus niet.

Nou ja over de vraag over (zijn) biologische ouders kan ik 2 dingen vertellen:

1.     Kinderen uit China zijn vrijwel altijd te vondeling gelegd of op iets latere leeftijd verlaten door hun ouders. Meestal vanwege medische problemen. Hier hoeven we niet geheimzinnig over te doen, als je er wat meer over leest dan ben je daar gauw genoeg achter. Ons kleine mannetje is dus ook te vondeling gelegd. Een heel verdrietig feit is dat. We kunnen allerlei aannames doen over de reden waarom en over zijn achtergrond maar het feit blijft: We weten het gewoon niet. En die paar kleine details die we wel weten houden we voor onszelf zodat hij later zelf kan beslissen of en met wie hij dat wil delen.

2.     In zijn algemeenheid kan ik iedereen het advies geven: Stel deze vraag niet te makkelijk. Achter elke adoptie schuilt een verdrietig en pijnlijk  verhaal. Niet iets wat je zomaar even met iedereen deelt in de rij bij de kassa of op het schoolplein. Ik hoor van “collega-adoptie-ouders” (kom zelf nog maar net kijken natuurlijk) dat mensen soms hele persoonlijke vragen stellen, vaak waar hun kinderen bij staan. Meestal helemaal niet verkeerd bedoeld maar niet prettig voor het kind in kwestie. Die bespreekt zulke dingen waarschijnlijk liever met zijn ouders thuis bijvoorbeeld.

Nog een veel gestelde: hoe is het met de taal?

Nou onze Bo maakt er niet overdreven veel haast mee maar we horen hem wel steeds meer Nederlandse woordjes zeggen. Hij gebruikt de meeste alleen nog niet echt consequent. Maar hij zegt bijvoorbeeld: Klaar!, Nog een keer/Nog een beetje, hallo, doei, goedzo, auto, koe, poes,Hallo Keesie! (tegen onze kater!), goeiemorgen (of iets wat er op lijkt in ieder geval), mmm lekker, zoeken en nog wel wat dingen. Hij zegt ook vanalles na maar dat is dan vooralsnog steeds eenmalig. Waarschijnlijk zegt hij meer dan wij horen want vaak spreekt hij het nog zo krom uit dat het je gewoon niet opvalt. Hij babbelt namelijk wel de hele dag. Dat merk je met liedjes zingen, omdat je weet wat de tekst is herken je dan ineens veel meer (Vader Jacob is bijvoorbeeld Vade Lacob). Klinkt trouwens superschattig als hij in de supermarkt luidkeels Lijijijntje, lie kei onijje, Liiijntje, tot sjouw! (Nijntje, lief klein konijntje,Nijntje tot gauw) aan het zingen is. De naam Frank is ook nog lastig. Voorlopig is het “SRA!” als hij Frank roept...not even close dus...

Hoe gaat het met eten/slapen?

Goed, hij eet vrijwel alles en slapen gaat ook goed. Soms roept hij ons ’s nachts nog wel, even kijken of we er nog wel zijn.

Hij komt uit China zeg je? Maar het is geen meisje! (zo, die is al vaak voorbij gekomen!)

Er komen veel meer jongens uit China naar Nederland dan meisjes. Hoe kan dat? Mijn theorie is als volgt: sowieso worden de gezonde meisjes tegenwoordig vooral binnenlands geadopteerd in China. In Nederland kun je geen procedure starten voor een gezond kind uit China. Die optie is er gewoon niet. Hier in Nederland kun je ook niet kiezen of je een jongen of een meisje wil. Goed beleid vind ik. Amerikanen bijvoorbeeld mogen wel kiezen en om de een of andere reden willen die altijd meisjes, althans die indruk heb ik. Ik kwam op youtube al eens een soort wervingsfilmpje tegen voor “all the boys that are left behind”. Waarin de Amerikaanse ouders dus opgeroepen werden om toch ook eens een jongetje te overwegen want die zijn ook leuk! Duh! Maar volgens mij gaan er dus heel veel meisjes naar de VS en de jongens daardoor sneller naar bijvoorbeeld Nederland. Maar goed, het is dus een theorie he, ik weet het niet zeker.

Wanneer gaan jullie met zijn voet aan de gang?

Deze maand nog hebben we de eerste afspraak bij de orthopeed. Er gaan onder andere röntgenfoto’s gemaakt worden om te kijken welke botjes er wel en niet aanwezig zijn. We hebben bewust even gewacht met een afspraak om thuis te wennen. Nou ja en die orthopeed was met vakantie. Maar volgens de kenners kan het ook weer niet zoveel kwaad om snel van start te gaan met ziekenhuistrajecten. Want: vervelende dokters en pijnlijke prikken geven je de kans om te troosten en er voor je kind te zijn en dat is, guess what, goed voor de...HECHTING!

Nou volgens mij heb ik nu alle veelgestelde vragen wel gehad maar als er nog een onderwerp behandeld moet worden, zeg het maar!

Volgende week gaat Patrick weer aan het werk na 6 weken vrij te hebben gehad. Voorlopig heeft hij op vrijdag ouderschapsverlof, heel fijn want ik kan dan op die dag Smaakmakerij-dingen doen. Frank gaat volgende week weer naar school, groep 4 alweer! Ben benieuwd hoe Bo het vind om zijn broer elke dag naar school te brengen.

De groeten maar weer!

Home sweet home!

Zo, even tijd voor een update vanuit het mooie Paterswolde, waar de luchten blauw zijn, men zelden de toeter van de auto gebruikt en waar eten bij de chinees maar op 1 plek kan ( restaurant Lotus aan de Boterdijk om precies te zijn). Vorige week vrijdag waren we nog in Beijing en kochten we nog wat souvenirs ( weer niet genoeg afgedongen...) en stapten we 's nachts in de enorme airbus die ons weer naar huis bracht.  Dat ging allemaal niet heel vlot, eerst al een uur lang vertraging alvorens te kunnen boarden, het vliegtuig was nog niet schoon. Als je toch al met kinderen midden in de nacht op reis bent dan is dat niet heel relaxed kan ik je melden. Maar toe maar, we hadden al al zo'n lange reis in adoptieland erop zitten, dit kon er ook nog wel bij.

Gelukkig vielen " de kinderen" ( dat kan ik nu zeggen, haha!) vrij vlot in slaap toen we eenmaal aan boord waren en sliepen een groot deel van de reis. Zelf ben ik niet behept met het talent om te kunnen slapen in een vliegtuigstoel dus na die 10 uur rechtop zitten was ik vrij brak. Toen was op schiphol ook nog de buggy zoek, bummerrrr! Heel gedoe dus nog voordat we EINDELUK door die schuifdeuren konden. Maar daar aangekomen werd gelukkig alles goedgemaakt door het aanwezige welkomstcomite! Hoe leuk is dat moment dat jijzelf eindelijk degene bent die met het nieuwe gezinslid bij de arrivals naar buiten komt rollen! Er waren spandoeken, balonnen en een warm welkom van familie en vriendinnen, geweldig! Toen eerst maar eens beschuit met muisjes bij de Starbucks gedaan. Bo liet het allemaal relaxed over zich heenkomen. Je vraagt je af wat er dan door zijn koppie heengaat. Misschien iets van " jeetje, iedereen praat hier zo raar en heeft zo'n grote neus!".

Toen naar huis, de boys waren achterin al vrij snel vertrokken. Eenmaal thuis bleek het huis vol slingers en waren er al veel kaartjes en cadeautjes. Dat is nog eens leuk thuiskomen. Bo moest even wennen aan Kees de kater maar was heel enthousiast over de bakken met speelgoed. Toen de eerste bak ge-enterd werd zei hij hij letterlijk " woooow!". Tot nu toe raakt hij niet uitgespeeld met alles.

De afgelopen dagen hebben we lekker rustig aan gedaan. Je merkt aan Bo dat als er mensen langskomen of aan de deur zijn hij daar een beetje onrustig van wordt. Alsof hij denkt, wat hangt er nu weer boven mijn hoofd, gaat er nog weer iets veranderen?  Hij is natuurlijk altijd gewend geweest aan meerdere verzorgsters en ook af en toe doorschuiven naar het volgende leeftijdsgroepje in het tehuis. Hopelijk kunnen we hem snel het gevoel geven dat alles nu hetzelfde blijft. We zullen dus ook de komende tijd nog geen visite ontvangen, hooguit directe familie. Voor Frank best een beetje saai dus gisteren is Patrick lekker met hem gaan zwemmen terwijl Bo en ik thuis hebben aangerommeld. Af en toe doen we een boodschapje of fietsen we een rondje.

Bo zit namelijk graag achterop de fiets! Eigenlijk zit hij sowieso graag op en in alles wat maar wielen  heeft. Ook is hij dol op alles met knopjes, zowel van dingen waar hij wel aan mag zitten als van apparaten waar hij niet aan mag zitten. Dit levert nog wel eens een boze bui op met dikke tranen. Want hij is het natuurlijk wel aan zijn peuterstatus verplicht om nee te zeggen: ik ben 2 en ik zeg nee! Of eigenlijk ik ben 2 en ik zeg bu ( dat is nee in het chinees) want hij zegt nog niet zo heel veel nederlandse woordjes. Zijn passieve woordenschat lijkt wel al aardig op weg want hij begrijpt heel veel van wat we zeggen dus het zal allemaal wel goedkomen met de taal uiteindelijk. Waarschijnlijk is dit voor hem ook een stukje van de peuterfrustraties, niet duidelijk kunnen maken wat je wilt.

Liedjes zingen is ook helemaal zijn ding: Vader Jacob, klap eens in je handjes en Nijijijijntje, lief klein konijntje zijn met name de favorieten, hij maakt er zijn geheel eigen liedje van met hier en daar een herkenbaar nederlands woordje. Zo kan hij heerlijk op de grond zitten spelen met bijvoorbeeld de playmobil, terwijl hij zachtjes liedjes aan het zingen is, heel lief!

Intussen hebben we al aangifte gedaan bij de gemeente ( geboorte-aangifte zeg maar, maar dan anders).  De aanwezige dames wisten gelukkig precies hoe het moest bij adoptie, dus we stonden vlot weer buiten. Ik heb al vaak gehoord dat het bij allerlei gemeentes veel gedoe geeft omdat men niet weet hoe en wat, komt natuurlijk ook niet zo vaak voor. Maar in de gemeente Tynaarlo was men goed op de hoogte en de volgende dag al hadden wij een BSN voor Bo dus nu bestaat hij ook officieel in Nederland!

Ook hebben de we de weg naar het ziekenhuis in gang gezet. Voor onze reis hadden we al een afspraak gemaakt bij een orthopeed voor zijn voet. Ook moet elk adoptiekind een zogenaamde "adoptiescreening"ondergaan. Dat wil zeggen dat een arts met kennis van zaken je kindje checkt op alle mogelijke tropische ziektes, parasieten en ander onheil. Zo op het oog lijkt onze kleine man heel gezond, op het mankement aan zijn voet na dan. Maar toch fijn dat hij even helemaal nagekeken wordt. Bo zelf voelt zich trouwens absoluut niet beperkt door de afwijking aan zijn voet. Hij klautert overal op, trappen, klimtoestellen, tafels en stoelen zijn geen  probleem voor hem. Hij kan ook best snel lopen al is het dan met behoorlijk ongelijke tred. Wij zien zelf met ons lekenoog naast het klompvoetje ook nogal een beenlengteverschil. We hebben het idee dat ook als zijn voetje recht zou staan dit nog niet weg is. We zijn dus heel benieuwd wat de artsen voor hem in petto hebben maar we hebben er alle vertrouwen in dat er wel een of andere oplossing zal komen die hem optimale bewegingsvrijheid zal geven. Met zijn karakter en de kundigheid van de medische zorg hier komen we vast een heel eind.

Al met al kunnen we zeggen dat het tot nu toe echt hardstikke goed gaat. Bo is echt een vreselijk lief jochie, meestal vrolijk, deelt kusjes en knuffels uit (en het zijn geen zuinige kusjes maar dikke smakkerds!), kan ontzettend lachen en slaapt sinds een paar nachten keurig aan 1 stuk door in zijn eigen bed. Hij prikt enthousiast volkorenbroodjes met vruchtenhagel weg waar hij tot een paar weken terug nog noodles als ontbijt had. Voor een 2-jarige die net een enorm grote en stressvolle verandereing heeft meegemaakt in  zijn leven doet hij het echt hardstikke goed en daar zijn we heel blij mee. Trots ook, op hem, dat hij zo'n sterk mannetje is. Af en toe zijn er verdrietjes, boze buien en frustraties voor hem maar daar slaan we ons samen wel doorheen.

zo, nu nog even wat fotootjes plaatsen en dan nighty nighty!

Laatste blog vanuit China

Ni Hao!

Vandaag ons laatste bericht uit China. Na het vorige blog zijn we verkast terug naar Beijing. Hier troffen we de Den Heijers uit Alphen aan de Rijn ook weer, zij hadden inmiddels ook hun tweede zoon gekregen (eerste zoontje is net als Frank hun biologische kind). Leuk om de ervaringen te kunnen delen over hoe de eerste week verlopen was in de nieuwe gezinssamenstelling. Ook bij hen ging gelukkig alles vrij goed.

Hier weer aangekomen moesten er nog wat formaliteiten voor Bo's visum worden gefikst maar dat wordt gelukkig bijna allemaal voor je gedaan door iemand van de partnerorganisatie van Wereldkinderen. Wij hadden dus de tijd om nog wat sightseeing te doen met z'n viertjes en samen met de ander familie. We zijn onder andere naar het Olympisch stadion geweest. Erg leuk om het "birdsnest" van binnen en buiten te kunnen bekijken. Het was ook wel een goeie bestemming voor deze dag want de temperatuur rees tot de 40 graden, niet te doen!! Maar in het stadion is grotendeels schaduw dus dat was wel prettig. Vooral voor Frank want die is over het algemeen wel een beetje klaar met Beijing/ China. Vooral met de hitte, maar ook met de hysterisch stadsdrukte, voortdurend alert zijn buiten op al het chaotische verkeer en dan ook nog veel lopen en laat op bed en niet altijd eten naar zijn smaak: het is allemaal niet zo zijn ding.

Gelukkig gaat het met de combi Frank en Bo wel allemaal heel goed, ze vullen elkaar aan in gek doen, klimmen en klauteren, kletsen enzovoorts en knuffelen ook graag. Bo roept hem vaak en wil dan samen iets doen, opgetild worden oid en vandaag met eten zat hij een heel toneelstukje op te voeren dat hij zogenaamd schrok van zijn hete loempia waar Frank dan naar moest kijken. Die moest daar heel erg om lachen dus Bo ging lekker door met zijn showtje, heel grappig. Het is sowieso een heel vrolijk en lief mannetje. Hij is erg handig ondanks zijn klompvoetje en laat zich echt nergens door tegenhouden. Hij is nog wel erg gefixeerd op eten en drinken. Als er eten is wat hij niet mag omdat het bijvoorbeeld van iemand anders is of omdat hij al genoeg heeft gehad dan is dat groot drama en verdriet. Dit is iets wat wel vaker voorkomt bij kinderen uit een tehuis. Toch een soort van overlevingsgedrag denk ik. Ondanks dat hij echt niet mager is, sterker nog, hij is eigenlijk best een beetje mollig. Misschien hebben de verzorgsters hem altijd veel gedragen vanwege zijn voet? Of misschien kregen ze teveel snoep daar? Nou ja hoe het ook zei, hopelijk gaan de bruine boterhammen in Nederland hem goed doen. Het gaat trouwens al een beetje beter want hij is al niet meer zo aan het proppen met eten als de eerste dagen.

Het is mooi om te zien hoe je in anderhalve week tijd steeds meer zijn persoontje leert kennen en het ook steeds meer jouw kind wordt, totdat je het gevoel hebt dat het nooit anders geweest is, hij hoort bij ons! Zijn karakter ontvouwd zich steeds meer voor ons en we zien dat hij geniet van de aandacht. We oefenen liedjes, klap eens in je handjes en hij kan onder andere al zeggen " nog een keer". Als Frank op de I-pad speelt gaat hij er met de duim in de mond gezellig tegen aan liggen om dan op een onverwacht moment ook een veeg over het scherm te doen! Frank is er tot nu toe verbazend geduldig onder! En soms heeft hij ook gewoon een dikke vette peuterdriftbui, vanwege eten of omdat we bijvoorbeeld weggaan uit de speeltuin, het lijkt verdorie wel een echt kind! ;-) Maar ook een ontzettende lieverd want toen hij gisteren met minutieuze precisie zijn yoghurtbakje leegschraapte tot het allerlaatste beetje, kreeg ik van al die schraapjes ook een paar hapjes toebedeeld. En je kunt hem ook prima snoepjes uit laten delen, iedereen krijgt wat.

We hebben deze week samen met de Den Heijers ook het zomerpaleis en de Chinese muur bezocht. Vooral bij die eerste was het een bloedhete dag, echt zweten to the next level! We waren hier ook weer een bezienswaardigheid voor alle chinezen. In verhouding tot de andere Aziatische landen waar we geweest zijn kom je hier echt maar heel weinig westerlingen tegen. Dit is echt de eerste vakantie ooit waarbij we nog ( bijna) geen ander Nederlanders zijn tegengekomen. Chinezen kennen weinig gene als het gaat om een ander bekijken zoals ik al eerder heb aangestipt. In de lift pakken ze ook zo Bo's voetje om die eens te bestuderen, zitten aan Frank z’n haar en beppen hele verhalen tegen ons. Kennelijk zien wij er uit alsof we vloeiend Chinees spreken!? Het klinkt over het algemeen wel vriendelijk wat ze zeggen dus we praten maar vriendelijk terug in Engels of Nederlands (verstaan ze meestal toch even weinig van). 

De Chinese muur was trouwens ook erg mooi en bijzonder om een keer geweest te zijn! Dit was nou eens een plek waar we wel andere westerlingen tegenkwamen, we hadden bijna de neiging om te vragen of ze met ons op de foto willen. Inmiddels hebben we zelf al heel vaak geposeerd met allerlei chinezen, al gaat het ze trouwens meestal om Frank! Waarschijnlijk circuleren er heel wat foto's van ons op de Chinese versie van Facebook. We bezochten de muur bij Mutyanyu (voor de kenners) en hebben er een stukje op gelopen. Het was daar net voor een heel steil stuk. Frank was eerst vast van plan om dat ook omhoog te lopen (wat met 14 kilo Bo in de rugdrager (bedankt nog voor het lenen Marjolein, hij is echt top!) niet heel aantrekkelijk was...) maar na een blik van dichtbij zag hij daar toch maar van af. We hebben afgesproken dat als we later nog eens terug komen, dan doen we een langer stuk. We zagen daar ook meerdere nationaliteiten die met hun Chinese adoptiekinderen een bezoek brachten aan hun geboorteland. Als wij nog eens terugkomen gaan we zeker met de rodelbaan weer naar beneden, dat kon namelijk ook maar was nu niet zo praktisch.

Na dit festijn gingen we lekker lunchen en zaten met de 2 gezinnen aan een typisch Chinese tafel met draaischijf zodat je steeds alle gerechten langs jouw bord kunt draaien om op te scheppen. Was heel lekker! Bo kan dan lekker bij mij op schoot zitten en pikt met stokjes of een kindervorkje van ons overal de lekkere hapjes uit. 

Mocht iemand van jullie trouwens eens om de een of andere reden onze Bo in adamskostuum zien, bel dan niet meteen het algemeen meldpunt kindermishandeling! Hij heeft namelijk op en boven zijn billetjes een paar blauwige verkleuringen waardoor het lijkt alsof hij een flink pak veur de broek heeft gehad. Maar dat is gelukkig niet zo, het gaat hier om een zogenaamde "mongolenvlek". Dit komt heel veel voor bij Aziatische kinderen. Het is net zoiets als een ooievaarsbeet of aardbeienvlek bij blonde blanke kinderen, een soort geboortevlek die op een gegeven moment vanzelf verdwijnen zal (dacht ik tenminste). 

Vandaag is alweer onze een na laatste dag in China. We zijn vanmorgen even naar een indoor speeltuintje geweest in het winkelcentrum tegenover het hotel. 'S middags beetjes chillen en zwemmen en daarna zijn we naar een leuke Hutong gegaan, soort van gezellige ( meer toeristische) Chinese wijk met veel restaurantjes, winkeltjes enz. Daar heerlijk gegeten en toen met de taxi weer terug. Morgen dus de laatste dag, nog even een keertje genieten van het heerlijke ontbijtbuffet, souvenirs shoppen en uit eten, koffers inpakken en dan gaan we in de avond naar het vliegveld om 's nachts weer in het vliegtuig naar Nederland te stappen. Voor ons terug naar huis, voor Bo een reis naar het onbekende waar hij zich hopelijk snel thuis zal voelen in zijn tweede land. 

Tot gauw allemaal!

De Vissertjes

Het gaat goed!

Ni Hao!

Een update uit China hier! We zijn inmiddels alweer 5 dagen met z'n viertjes. En het gaat nog steeds heel goed. Bo is een heel vrolijk en lief mannetje die zich helemaal geeft. Hij kletst de hele dag door in het chinees, zingt liedjes en giebelt en schatert het uit als je hem in de lucht tilt of kietelt. Af en toe zijn er verdrietjes als we niet begrijpen wat hij wil of als hij iets niet kan of mag. Maar al met al doet hij het hartstikke goed voor een peuter wiens leven net 180 graden omgedraaid is. Gelukkig kunnen Frank en hij het ook goed vinden, ze maken samen een hoop herrie als ze om de fontein in de lobby aan het rennen en verstoppen zijn. Zal hier weer lekker rustig zijn als wij weg zijn!

Afgelopen woensdag hebben we een bezoek gebracht aan zijn tehuis. We waren heel benieuwd hoe hij dit zou ervaren en we hadden de gids gevraagd of zij hem duidelijk wilde uitleggen dat we op visite gingen daar en dat hij weer met ons mee zou gaan daarna. Het was zo'n 3,5 uur rijden vanwege omleidingen maar ja, dichter in de buurt dan dit zijn we hierna ook niet gauw meer en dus grepen we deze kans toch maar aan. Want hij zal zich er later niets van herinneren dus moeten wij de herinnering voor hem maken. Aangekomen bij het tehuis kwamen er al gauw een paar leidsters van hem aan en hij rende enthousiast op hen af. We gingen mee naar binnen en daar waren nog meer leidsters. We hadden de indruk dat er ook een paar waren die alleen even langskwamen om hem en ons nog even te zien. Het tehuis was sober, weinig speelgoed zo leek het, maar we konden wel aan hem en de leidsters merken dat hij het goed heeft gehad hier en dat ze erg lief en begaan met hem waren en zijn. Heel fijn om te zien. Hij was daar zo thuis dat we even dachten dat hij ons al weer vergeten was maar toen een leidster vroeg of hij bij hen bleef zei hij heel duidelijk " nee, ik ga met papa en mama mee!" Schatje! 

Hij had daar een speciaal vriendinnetje waar hij tegelijk ongeveer mee opgegroeid is en heel dik mee was. Zij was wel een beetje verdrietig dat hij wegging en zei " ik wil ook een papa en mama" ( de gids vertaalde voor ons). KRAK, daar breekt je hart! Superlief klein meisje met een geopereerde hartafwijking dus eigenlijk helemaal gezond. Haar dossier was bijna klaar voor het adoptiesysteem dus ik hoop voor haar dat ze snel aan de beurt is. Het tehuis heeft toegezegd dat ze ons mailadres aan haar toekomstige ouders zullen geven. Heel mooi en waardevol om zo'n lijntje naar het verleden voor hem vast te kunnen houden! Ook een ander jongetje moest huilen omdat Bo wegging en omdat hij ook zo graag geadopteerd wilde worden.... nogmaals KRAK! We kregen de indruk dat de kinderen daar goed voorbereid worden op de optie om geadopteerd te worden en de leidster presenteren dat duidelijk als iets heel fijns aan hen. 

We kregen een klein rondleidinkje en we mochten foto's maken van hem en een paar kindjes uit zijn groepje van 8 kinderen en van hem met verschillende leidsters. In totaal wonen er ongeveer 60 kinderen in verschillende leeftijden. Eerst gingen we langs het babyzaaltje. Hier lag ook een minibabietje van 4 weken oud met een open ruggetje, die was nog niet zo lang daar dus. 

Je wordt er dan wel even stil van, zoveel kinderen worden hier te vondeling gelegd, voornamelijk vanwege medische problemen. De cultuur, éénkindpolitiek en armoede zijn dan denk ik voornamelijk de factoren die meespelen. 

Daarna mochten we Bo zijn slaapzaaltje bekijken, we hebben zijn bedje gezien en hier ook nog meer kinderen ontmoet. Wij hadden onder andere een strandbal en ballonnen mee. Wat heel lief was: op een gegeven moment was Bo zijn vriendinnetje haar ballon kwijt, die was afgepakt door een groter jochie, toen ging hij snel ff regelen dat zij weer een ballon had. We hebben tot onze verrassing van de leidsters ook een serie digitale foto's gekregen van zijn tijd daar waaronder een babyfoto van toen hij pasgeboren was. Zo fijn dat ze dit doen! Ook dank aan de familie Boerma die hier begin dit jaar was en een digitaal fototoestel cadeau hadden gedaan!

Op een gegeven moment na heel veel op de foto gezet te zijn door alle aanwezigen was het tijd om weer in het busje te stappen en te vertrekken. Gelukkig was het afscheid voor Bo geen drama, hij zwaaide vrolijk bye bye,blies nog wat kushandjes en dat was het! Hij had dit duidelijk afgesloten.

Op de terugweg was hij heel vrolijk en vooral beweeglijk! Stoeien en gek doen, hij kan er geen genoeg van krijgen. Zijn dossier klopte wat dat betreft goed, hij zou outgoing en spraakzaam en energiek zijn. Hij babbelt inderdaad heel veel net als zijn broer, nu wordt het echt nooit meer stil bij ons thuis! Gisteren zong hij ook ineens happy birthday in het chinees ( en nee, niet de hanky panky shanghaiversie maar de real thing!). Wij herkenden natuurlijk de melodie en zongen onze versie mee, dat vond hij heel grappig! Hij begint ook steeds meer woordjes na te zeggen, niet de meest nuttige woorden maar dingen zoals: Huppeteeee! Zo! En hallooooo! Als je iets voor hem pakt ofzo zegt hij sjeh sjeh mama = dankjewel mama! We snappen hem ook steeds beter maar soms kom je er echt even niet uit en dat is heel vervelend voor een jongetje wat zoveel te vertellen heeft!

Gisteren zijn we een dagje naar de dierentuin geweest. Die was enorm groot, niet zo mooi naar Nederlandse maatstaven maar ze hadden wel panda's en een tijgerreservaat waar je met een bus doorheen reed. Dus je kon ze heel goed zien, dat vond Frank heel gaaf. Wij waren zelf ook 1 van de attracties daar, meerdere keren moesten we even met de mensen poseren en iedereen staart je aan alsof ze niet beseffen dat jij hen ook ziet. Nou moet ik ook zeggen dat je hier werkelijk geen enkele andere westerling tegenkomt, alleen een paar in het hotel maar die zijn ook op 1 hand te tellen. Dus tja dan val je wel op. Zeker als je 1 heel blond kind hebt en 1 chinees kind die ook nog eens een zichtbaar bijzonder voetje heeft. Je ziet de mensen kijken, dan zien ze eerst Patrick bijvoorbeeld, met Bo, huh! Hoe zit dat? Heeftie een Chinese vrouw dan? Kijken ze naar mij, overleggen met de buurman, Nee geen Chinese vrouw, en dat blonde kind is ouder dus ook geen tweede leg... oh wacht eens even het Chinese kind heeft wat, adoptiegevalletje dus, oké alles duidelijk!

Vandaag hebben we een beetje aangekeuteld, film gekeken op de kamer, spelletje rummikub, met een strandbal op de gang spelen, boodschapje doen en wandelingetje langs de rivier met picknick. En daartussendoor bezigheidstherapie van Bo want het is een lekker handenbindertje, zit overal op, aan en in wat niet kan dus je moet ogen in je achterhoofd hebben! Vanavond weer lekker chinees gegeten in een straatje achter het hotel. Het is hier wel van belang dat je goed bent in hints en een woordenboekje mee hebt want anders kom je niet ver. Het wonderlijke is dat ze ook steeds maar tegen je blijven praten en toch denken dat je er wel iets van kunt verstaan....maar gelukkig waren hier plaatjes binnen in het restaurant alleen kwam de serveerster niet op het idee dat dit voor ons wel handig was. Dus na eindeloos pluizen in het boekje en haar laten lezen wat er stond, liep ik naar binnen, staat er gewoon een hele wand vol plaatjes van de gerechten, duh!

Maar het was lekker. Frank is nog niet heel enthousiast over het eten hier maar Bo compenseert dat ruimschoots want die eet alles, met onze meegenomen vork of met de stokjes die op tafel liggen, maakt allemaal niet uit. Heel grappig om te zien hoe het hem lukt om met stokjes wat te pakken te krijgen. 

Morgen gaan we weer terug naar Beijing dus dat wordt weer een reisdagje. We krijgen dan ook Bo zijn paspoort en dan wordt er komende week nog een visum voor hem geregeld zodat hij mee naar Nederland kan. Ondertussen gaan wij nog een beetje toeristische dingen doen en verder wennen en hechten aan elkaar. Bo is echt een superlief en vrolijk mannetje dus het is niet moeilijk om van hem te gaan houden, hij geeft zich helemaal. Is misschien ietsje meer op mij gericht maar zeker niet extreem. Het is ook een ontzettend boefje en hij kan zo ondeugend kijken en lachen dat je echt je best moet doen om zijn charme te weerstaan. Frank is dan ook al aardig gek met hem, Bo roept hem vaak (jeje! = grote broer) als hij in de buggy zit, (z'n favoriete stek) en dan wil hij zijn hand vasthouden! 

Nou, het is hier tijd om te gaan slapen, de groeten allemaal maar weer!

De Vissertjes

De ontmoeting met onze zoon!!!!!

Ni Hao, 

Tot jullie spreekt een hele blije mama! Nadat we zaterdag naar Taiyuan zijn gevlogen en zondag een beetje site seeing hebben gedaan, was gisteren de grote dag! We moesten nog tot 14.00 wachten voordat we met een busje naar het civil affairs office gingen. Dan nog maar even genieten van ons beestachtig luxe hotel! Ik denk niet dat we ooit nog in zo'n mooi hotel zullen slapen dus we genieten er maar flink van. 

Om 13.45 stonden wij startklaar in de lobby met onze buggy en de map met belangrijke papieren. Onze gids Shelly is ook uiterst stipt dus die was er ook al en dus togen wij mooi op tijd naar het kantoor. Met ons ook een Amerikaanse single mom die een meisje van 6 uit hetzelfde tehuis bleek te gaan halen. 

Daar aangekomen waren de kinderen er nog niet, dus we konden mooi even de gids instrueren voor onze camera en onze videocamera op het statiefje klaarzetten. Ook hadden we een hele lijst met vragen die zij alvast kon gaan vertalen voor de tehuismevrouw die de kids kwam brengen. Eerst kwam het meisje van 6. Dat ging op z'n zachtst gezegd vrij dramatisch. Dit meisje wist natuurlijk heel goed wat er stond te gebeuren en moest hartverscheurend huilen, ze wilde absoluut niks van haar nieuwe mama weten. Helemaal geen ongewone reactie maar wel sneu voor alle partijen en wij werden er nog een tikje zenuwachtiger van.... Hoe zou Bo Wen op ons reageren?? We hielden met alle scenario's rekening. 

Maaarrrr het ging boven verwachting goed gelukkig! Na een poosje kwamen ze hem ook brengen, ze deden het expres niet tegelijk geloof ik. Hij liep aan de hand van de tehuisleidster het kantoor binnen. Zij zette hem vrij plompverloren bij ons neer en ging aan de slag met de papieren. Eerst durfde hij niet zo goed, maar wij hadden ons natuurlijk voorbereid met een trukendoos: cadeautjes, snoepjes, pino-knuffel en autootjes! En het eerste cadeautje (een V-techding met allemaal muziekjes en geluidjes) brak meteen het ijs en hij durfde het wel samen met Frank uit te pakken en ging hem mooi uitproberen. Hij bleek zelf ook een nieuwe rugzak gevuld met snoep en slik mee te hebben en ze hadden zijn linkerschoen er ook maar ingedaan aangezien hij die niet gebruikt.
Ook zat in zijn tas het fotoboekje wat wij een poos geleden gestuurd hadden. We gingen het even bekijken en hij wees Patricks foto aan met "papa"! Hoe lief is dat, hij was duidelijk voorbereid op onze komst! 

Toen de eerste formaliteiten klaar waren mochten we naar het hotel terug. Ons dappere mannetje ging in de buggy zitten met Pino onder de arm en daar gingen we. Toen de tehuisleidster hem gedag zei begon hij heel even te snikken maar hij was goed te troosten. De rit naar het hotel verliep prima, hij zat heel ontspannen bij mij op schoot en begon al een beetje te kletsen, superlief! Op de kamer aangekomen heeft hij alles even aan een algehele inspectie onderworpen en kennelijk besloten dat dit wel ok was. Hopelijk verwacht hij nu niet dat we ook zo luxe wonen! 

We hebben al kunnen zien dat hij ondanks zijn klompvoetje zich nu al erg goed kan redden, klimt overal op en af, schopt tegen de bal met kracht en kan ontzettend lief zitten spelen. In zijn rugzak van het tehuis had hij ook wat autootjes meegekregen maar ons speelgoed viel ook zeer in de smaak! Maar vooral de buggy vindt hij heerlijk, hij klautert er zelf in en gaat dan de gordeltjes proberen vast te maken. 

's Avonds zijn we maar eens even een snel hapje gaan doen bij de KFC. Niet zo heel erg chinees maar hij eet en drinkt alles met smaak op, we moeten hem haast een beetje afremmen. Er was daar ook een speelhoekje en daar heeft hij heerlijk met Frank gespeeld en kregen we de eerste lachjes te zien en hoge grappige giecheltjes. Als hij van de glijbaan afkwam sprong hij in mijn armen, smelt! Kon niet beter voor een eerste dag.  

Daarna gingen de gebroeders in bad, was ook prima, lekker spelen met de kopjes en steeds meer babbelen tegen ons. Toen is hij op bed bij mij op schoot in de slaap gevallen en kon ik hem in zijn bedje leggen waar we hem de volgende dag om half 8 moesten wekken. Dus, wat er ook nog komt, dit ging in ieder geval allemaal hartstikke goed! De leidster van het tehuis beschreef hem als "brave and outgoing", dapper en vrij extravert en dat klopt wel so far. Qua karakter zien we nu al gelijkenissen met zijn broer! Onze gids vond ook dat ze op elkaar leken qua uiterlijk....nou die gelijkenis zie ik nog niet zo maar, als zij het zegt... 

Vandaag was het vervolg van de procedure om 9.00 en dat ging allemaal heel vlot. Binnen 45 minuten stonden we weer buiten na heel veel handtekeningen en rode duimafdrukken zetten en toen was hij officieel onze zoon geworden, yeehaa!! De Amerikaanse dame en haar dochter hadden er een vrij dramatische nacht op zitten dus wij knijpen onze handjes stijf dicht dat het zo goed gaat. De rest van de dag hadden we dus de tijd voor onszelf. We hebben een beetje aangerommeld op de kamer, boodschapjes gedaan, lunch op de kamer met dingen van de Carrefour (ja die heb je hier ook) en ook even gezwommen in het hotelbad. Dat vond Bo nog wel een beetje spannend maar ik denk vooral omdat het water vrij koud was en in het andere bad heel heet. Maar hij vond het helemaal prima om met de beentjes in het water vanaf de kant met de bal met ons te spelen en snapte het spelletje precies. We merken dat hij verder ook veel dingen snel door heeft en dat het tehuis waarschijnlijk goed voor hem gezorgd heeft.

Inmiddels snappen we ook, door schade en schande wijs geworden, wat hij zegt als hij moet plassen. Hij gaf het duidelijk aan maar wij verstonden hem nog niet, nu wel. Hij zegt al heel lief en enthousiast Mama en Papa. Frank roept hij met Guguh, dat is "grote broer" in het chinees!

Hij kan superlief lachen en babbelt heel grappig chinees tegen ons. Als de gids erbij is kan zij een beetje vertalen, al snapt ze zijn dialect ook niet altijd. In het busje zat hij bijvoorbeeld aan het waslabeltje van de pino-knuffel en vroeg "mama, wat is dit voor ding?"  

Verder zijn we vandaag nog in het Yingze-park (je weet wel, dat park in Taiyuan, China) geweest waar ook een soort attractiepark bleek te zijn naast dat het gewoon een stadspark is. Frank en Patrick zijn nog in een achtbaanachtig iets geweest en Frank en ik in een safari-karretje waaruit je wilde nepdieren met lasers moest afknallen, heel educatief verantwoord! Bo zat ondertussen lekker te chillen in de buggy met een flesje water. 

Nu liggen de beide boys lekker te slapen, Bo met duimpje in de mond. Morgen gaan we zijn tehuis bezoeken. Dat is ongeveer 3 uur rijden vanaf hier. Maar ja, dichterbij dan dit zijn we voorlopig ook niet en dit is dus de kans om zijn eerste jaren een beetje in beeld te krijgen. 

Ik kan me vergissen maar het lijkt er sterk op dat wij nou net het liefste jongetje van China hebben gekregen, wat een mazzel! En nu ga ik slapen, morgen weer een enerverende dag. 

Groeten van Patrick, Nynke, Frank en Bo Visser!