De kop is er af!
Vandaag was het dan zover, het startschot, de kick off, de
trein is gaan rijden met ons aan boord want jawel eindelijk was daar de eerste
dag van de VIA! Voorbereiding Internationale Adoptie dus. En voorbereid word je
hier in Nederland, als het om adoptie gaat, of je dat nu wil of niet.
Maar ik ervaar dat wel als positief, er wordt alles aan
gedaan om een zo goed mogelijke toekomst te “garanderen”voor het adoptiekind
maar ook voor de adoptiefouders. De kinderen waar het om gaat hebben tenslotte
al genoeg onzekerheden in hun jonge leventje gekend. Zij verdienen het om
ouders te krijgen die zich hebben voorbereid en ingelezen en waarbij gecheckt
is of ze wel een beetje oké zijn in alle opzichten.
Maar goed, vandaag dus. Wij togen tegen elven naar Utrecht.
Bijna hadden we Utrecht nooit bereikt door een onoplettend medeweggebruiker die
ons een plekje in de vangrail had toebedacht maar dat ging gelukkig net goed. Je
zit bij de VIA in een groep met 8 stellen. In ons geval waren wij de enigen die
al ouders waren. Verder was de hele groep ongewenst kinderloos. Soms zijn er
ook mensen die uit idealistische motieven voor adoptie kiezen maar in deze
groep was dat dus bij niemand de primaire reden.
Bij deze eerste bijeenkomst moet je elkaar nog een beetje
leren kennen natuurlijk en we kregen de opdracht om een ander stel te
interviewen en dan daarna hun verhaal aan de rest van de groep te vertellen.
Heel interessant om verhalen van andere stellen te horen en hun overwegingen en
gedachten in het adoptieproces. Diverse voorkeuren voor landen kwamen voorbij
maar er waren ook stellen die daar nog geen beslissing over hadden genomen.
Sommigen twijfelen nog of adoptie op hun weg ligt en anderen waren er al
helemaal over uit.
Qua onderwerp ging het
deze eerste ronde over het begin van alles: de biologische ouders. Wat
zijn hun achtergronden en hoe komen ze er toe om hun kind af te staan. Heel
divers natuurlijk. We bespraken ook hoe het is voor je kindje als je wel of
niet weet wie je ouders zijn. Aangezien wij naar alle waarschijnlijkheid uit
China gaan adopteren zal ons kindje waarschijnlijk niets tot weinig van zijn of
haar ouders weten aangezien het bijna altijd om te vondeling gelegde kinderen
gaat. Maar als je bijvoorbeeld uit Amerika adopteert dan kun je bij de
overdracht de biologische moeder, en soms ook de vader, ontmoeten. Je kunt dan
ook contact houden als zij dit tenminste ook willen. En zo heeft elk land z’n
eigen specifieke omstandigheden.
De cursusbegeleidsters lieten ons ook een paar filmpjes zien
van tehuizen uit verschillende landen. Je hart breekt gewoon als je ziet dat de
verzorgsters daar zo goed en zo kwaad als het gaat enorm grote groepen kinderen
badderen en eten geven, in deze filmpjes ging dat allemaal heel praktische en
snel: hup een fles er in, jij bent al geweest, volgende! Hoe anders was dat
voor Frank bijvoorbeeld, die bij elk flesje werd gekoesterd en geknuffeld, waar
tegen gepraat werd en die er op kon vertrouwen dat aan al zijn behoeftes
voldaan werd! Heftig om te zien dus. Er
was ook een stukje bij van een chinees tehuis waar je een paar schatjes voorbij
zag gekomen met bijvoorbeeld een schisis of missende arm. Daar kijken wij
natuurlijk met extra veel gevoel naar.
Vorige week werden we nog mooi bevestigd in onze keus voor
China. Ik heb namelijk even gebeld met Wereldkinderen om te checken of wij echt
aan alle kanten voldoen aan de eisen voor China. Wij dachten namelijk van wel
maar je wilt natuurlijk niets over het hoofd zien. Gelukkig kon de voorlichtster
die ik aan de lijn kreeg mij geruststellen. Met onze “kenmerken” zoals
leeftijd, aantal jaren getrouwd, feit dat we al een kindje hebben, inkomen,
gezondheid enzovoorts kwamen we prima in aanmerking voor China. Omdat we ook
voor redelijk veel dingen open staan qua special needs en leeftijd van het
kindje verwachte ze dat we tzt snel een voorstel zouden kunnen krijgen. Het
voelde echt als een warm bad. Voor China worden veel oproepen gedaan voor
adoptieouders en ze kunnen voor veel kindjes geen ouders vinden. Daardoor heb
je ook echt het gevoel dat je iets kunt betekenen. Afgestaan zijn is een
verdrietig gegeven en geadopteerd zijn naar het buitenland op zich ook. Het is
de allerlaatste optie maar voor deze kinderen altijd een verbetering van hun
situatie.
Veel mensen die we spreken over onze gezinsuitbreiding
hebben niet echt een beeld bij special needs. Wie nieuwsgierig is naar wat dit
nou inhoudt wil ik doorverwijzen met de volgende link:
Dit is een mooi onderdeel van een blog van een adoptiemoeder
die in de adoptie ‘scene” wel wat bekender is vanwege een aantal boeken van
haar hand. Op deze pagina staan verhaaltjes van ouders met adoptiekids met
verschillende special needs. Sommige best heftig en andere wat minder. Wat je
al dan niet heftig vindt is dan weer per persoon verschillend. Hoe dan ook heel
informatief om te lezen en vooral mooi om te zien dat het toch vooral gewoon
kinderen zijn.
Ik heb pas ook het boek “brief van een chinese moeder”gelezen
van de schrijfster Xinran. Hierin worden uiteenlopende verhalen verteld van de
chinese moeders en ook vaders die hun kindje te vondeling legden. Schrijnende
verhalen vaak. Het boek laat vooral ook zien dat geen situatie hetzelfde is en
dat niet alleen het 1-kindbeleid meespeelt. Ook knellende tradities, dwingende
families en taboes omtrent ongetrouwd zwanger zijn of het krijgen van een kind
met een gezondheidsprobleem kunnen een grote rol spelen.
Nou ja, om een lang verhaal kort te maken (kan niet meer
Nynke, tis al lang): er valt een hoop te weten, te lezen en te leren. En dat
zullen we de komende 4 cursusdagen gaan doen. De laatste is op 8 juli. Hopelijk
kunnen we daarna vlot aan de slag met de raad voor de kinderbescherming want ons kindje en brusje wacht op ons. Ik
hoop dat ze hem of haar vandaag geknuffeld hebben en dat hij/zij nog even vol
kan houden tot we er zijn!
