Tijdje geleden alweer dat ik hier iets geschreven heb. Ik
zit steeds een beetje te wachten tot we concreter nieuws hebben rondom Bo z’n
operatie maar dat schiet allemaal niet zo op dus dan toch nu maar een update.
Bo doet het nog steeds ontzettend goed en ik besef me bijna
dagelijks hoe bijzonder dat is en hoe blij we met hem zijn. Tuurlijk, om 6 uur
’s ochtends ben ik ook wel eens minder blij met hem als hij alweer vroeg wakker
is maar ja, dat is nothing out of the ordinary in het ouderschap, Frank had ook
zo’n fase. En nu weten we dus “het is een fase” (thank god dat het een fase
is!!).
Bo is heerlijk aan het keuvelen in het Nederlands, we horen
helemaal geen chinees meer. Wat ook wel weer jammer is, dat dit dus helemaal
verdwijnt want hoe handig zou het zijn als je dat gewoon over 20 jaar nog kan.
Maar ja dat zit er dus niet in. Hij is erg van het liedjes zingen en hij
bedenkt altijd zijn eigen nummers (singersongwriter). Dat is dan een mengeling
van stukjes uit allerlei liedjes, eigen bedachte zinnetjes en dat dan weer op
de melodie van weer een ander liedje. Geweldig om naar te luisteren!
Omdat hij nog altijd met zijn kromme kleine voetje zit maken
we veel gebruik van een loopfietsje. Werkelijk de goedkoopste voorziening ooit
en er was geen moeilijke aanvraag voor nodig want we kregen hem gratis en voor
niks van zijn grote (1 maandje oudere) nichtje. Bo kan prima lopen maar het is
niet zijn hobby als het om langere stukjes buitenshuis gaat. Maar met zijn
loopfietsje is hij razendsnel en dan moet je ogen in je achterhoofd hebben want
hij is ook vrij ondernemend ermee. Liefst van hellinkjes af bijvoorbeeld en
lekker hard door de Albert Heijn scheuren! Daar is het natuurlijk lekker glad
en als we door het hekje zijn suist hij in 1 rechte baan door naar de
kaasafdeling om dan met een scherpe hangende bocht achter de balie uit te
komen: “Mag Bo kaasje?” zegt meneer dan! De dames van de kaas kunnen zoveel
schattigheid natuurlijk niet weerstaan dus hij scoort altijd wel een blokje
kaas. Inmiddels heb ik hem zover dat hij af en toe al uit zichzelf
“Dankiemel”zegt.
De operatie aan zijn voet gaat ergens in februari/maart
plaatsvinden zo lijkt het nu. Intussen hebben we al gesprekken gehad bij de
anesthesie en bij Beatrixoord voor de revalidatie. Binnenkort is er ook een
afspraak met een deskundige over hoe we Bo kunnen voorbereiden op wat er komen
gaat. Want het is natuurlijk niet niks als er een stukje van jezelf af gaat,
letterlijk. Bo is een zonnig mannetje die niet echt een probleem lijkt te
hebben met zijn afwijkende voet. Het jammere is dat na de amputatie er een
periode is dat de prothese er nog niet is dus hij zal niet meteen resultaat
ervaren en de verbetering zien. Eerst moet namelijk de wond of eigenlijk de
stomp (zo zegt men dat) goed genezen en daarna begint een proces van maat
opnemen doormiddel van een gipsmal en dan
passen en meten en nog eens bijschaven tot er een perfect passende
nieuwe voet voor hem is. En dan moet je het dragen ervan nog gaan opbouwen
omdat de stomp moet wennen aan die belasting.
Ik denk dat niet alleen hij maar ook wij zijn kromme voetje
nog zullen gaan missen ook. Als hij bij je op de bank zit krult hij hem
namelijk altijd zo gezellig om je heen en hij ligt ook heel lekker in de hand
(klinkt waarschijnlijk bizar maar het is zo). We zijn inmiddels zo gewend aan
zijn loopje dat het heel gek zal zijn om hem recht te zien lopen in het begin.
Ook op alle andere vlakken zijn we al zo gewend. Ik kan me
soms moeilijk voorstellen dat er iemand anders op deze aarde is die hem 9
maanden in haar buik heeft gehad. Het voelt alsof hij
altijd al bij ons hoorde alleen hebben we de eerste 2,5 jaar gemist.
Voor ons zo gewoon dus allemaal. Maar waar ik van te voren
niet heel veel aan gedacht had: voor anderen helemaal niet! Want als je een
kind hebt met een heel ander uiterlijk dan jezelf en daarnaast ook nog eens een
zichtbare afwijking, dan val je dus altijd op. Hier in het dorp valt dat nu wel
weer mee, op een gegeven moment heeft iedereen je al een paar keer voorbij zien
komen en is het dus een bekend gezicht (dat denk ik dan tenminste). Maar elders
val je dus vaak wel een beetje op. Kinderen staren en vragen (geeft niet, dan
leg ik het uit) maar ook volwassen volslagen onbekenden. Dat vind ik dan toch
wat anders dan bekenden die hun belangstelling tonen. Laatst waren we in de ikea
en tussen de keukens en de koopjeshoek (lees: de hele ikea-route) wel 4 x
vragen/opmerkingen. Allemaal heel vriendelijk en niet verkeerd bedoeld hoor maar
als je gewoon je dagelijkse ding aan het doen bent (opbergbakken zoeken voor de
bergen speelgoed hier) ook wel eens een beetje storend. Opvallend detail:
65plussers zijn bovengemiddeld assertief als het gaat om bevrediging van hun
nieuwsgierigheid!
Heel soms tref je ook wel eens een nare reactie. Zoals
laatst in het zwembad, Bo stond naast mij onder de douche en de jongen naast
mij had vermoedelijk niet door dat ik zijn moeder ben. Ik hoorde termen als
“spleetoog”en “rare poot”... Een deel van mij (vrij groot deel zelfs) voelde
een sterke drang om deze jongen ernstig fysiek leed toe te brengen. Hoe durf je
zo over ons lieve prachtige kind te spreken!! Maar ja, aan een moeder met een
strafblad voor openlijke geweldpleging heeft Bo ook niks dus heb ik het bij een
inwendige mantra gehouden “Laat het gaan, laat het vallen, laat het los” (wie
zong dat ook maar weer!?).
Onze buitengewoon gewone zoon ziet trouwens zelf ook wel
eens iemand die anders is. Laatst in de supermarkt reed er iemand voorbij met
een nogal grote elektrische rolstoel. Bo viel bijna uit het karretje in zijn
poging om dat eens goed te kunnen bekijken allemaal!
Hij burgert dus leuk in op alle vlakken kun je wel zeggen.
Zo eet hij bijvoorbeeld erg graag aardappels met jus en ook een kom erwtensoep
gaat er goed in. Laatst ruilde hij zelfs zijn broodje knakworst met Frank voor
zijn bordje snert. Beiden vonden het een hele goeie deal! Inmiddels heeft hij
zijn eerste keer lampionnetje lopen met Sint Maarten gehad en ook de eerste
intocht van Sinterklaas meegemaakt en schoentje gezet. Gelukkig had buurmeisje
Nore een flink Sint Maarten repertoire want bij Bo kwam het enige nummer wat we
ingestudeerd hadden (die van de koeien hebben staarten) er nog niet zo heel
hard uit. En nu moeten we dus al weer over op de sinterklaasliedjes! In zijn schoen zat een playmobilsetje van
Sint, Piet en het paard. Daar heeft hij nu al veel mee gespeeld dus wie dat
zijn en hoe ze heten zit er al aardig goed in!
Tot zover de laatste wetenswaardigheden, fijne decembermaand
alvast allemaal!
