Zo, je knippert even met je ogen en hup je bent alweer
maanden verder! En het leven dendert voort, momenteel in een hogere versnelling
dan voorheen.
In de zomervakantie gingen we dus fijn naar het Gardameer.
Wat is dat een takkeneind rijden maar wat heb je dan lekker weer zeg,
heeeeeerlijk! Maar soms ook spookweer rond het meer, zus en zwager zaten 10 km
verderop aan het meer en kregen een reuzenhagelbui op de camping waardoor hun
auto van voor naar achter onder de putjes en de sterren zat. Bij ons niks van
dat al, maar ik had wel even alles wat we aan opblaasbare meuk hadden (bootje,
krokodil, kreeft) op ons glazen panoramadak gelegd voor het geval dat… We
hebben lekker veel gezwommen in het meer en op de camping. Omdat we nu een oude
prothese van Bo hebben kunnen we die als “zwembeen” gebruiken. En dat is erg
handig! Geen zwabberende hoes meer om zn been en Bo kan gewoon alles
zelfstandig doen, de trap van de glijbaan op bijvoorbeeld. Na het zwemmen even
goed zijn stomp laten drogen, nieuwe prothese weer aan en hij kan weer!
Verder maken wij op vakantie altijd graag diverse uitstapjes.
We zijn naar Venetiƫ geweest, mooie wandelingen gemaakt en naar een heel
dichtbij gelegen zwempark met bloedstollende glijbanen geweest. Patrick durft
vrijwel alles en Frank durft zo’n beetje alles waar hij in mag qua lengte en
leeftijd. Ik kom redelijk vaak weg met het excuus dat er ook iemand bij Bo in
het pierenbadje moet blijven. Maar af en toe moet ik dan toch ook maar even
laten zien dat mama geen mietje is….ik ben van schansen af gevlogen, door
buizen heen gerausd en afgevuurd en van pijlsnelle-hete-kont-van-de-wrijving-en-je-zwempak-op-plekken-waar-je-hem-niet-wil-glijbanen
geweest. Bij het zwempark hoorde ook een moviepark en aldaar hebben Frank en ik
de meeste heftige achtbaan-ervaring ever gehad. Je doet wat voor je
daredevil-achtjarige (inmiddels 9 trouwens)!
Bo mag natuurlijk nog niet zoveel in zo’n park maar die
vermaakt zich ook vaak goed met alles er omheen gelukkig. Inmiddels is hij wel
gestart met zwemles en dat vindt hij erg leuk. We zien hem ook al mooie stappen
maken. Door de vakantie was het laatste beetje watervrij zijn al bereikt en hij
durft nu ook prima onder water en springt er vol bravoure in. Tijdens de
zwemles zwemt hij zonder prothese dus gewoon met zijn blote stomp. Inmiddels zijn
de kindjes in de les ook wel gewend aan dat kleine hinkende opdondertje en Bo
flippert er mooi met 1 flipper achteraan. Nu nog met een hele tros
drijfmiddelen aan zijn lijf en dat wordt dan steeds minder is de bedoeling.
Na de zomervakantie brak voor ons een geheel nieuw tijdperk
aan want: ik ben aan de studie nu! In dezelfde week als de boys weer naar
school gingen, startte ook mijn tweejarige Pabo-opleiding. Ik ga 1 dag in de
week naar school en loop anderhalve dag stage op een basisschool in Assen. Tot
januari in groep 3 en daarna in andere groepen. En wat is het leuk! DRUK! Maar
ook heel leuk! Ik zit in een klas met 15 aanstaande juffen en meesters. Allemaal
mensen die al wat banen/opleidingen/leven achter de rug hebben. We zijn
allemaal uit onze comfortzone gestapt om een nieuwe stap te maken. Omdat wij
een 2 jarige opleiding doen die normaal in 4 jaar gedaan wordt is het dus wel
aanpoten. Zo hebben we al een hele berg “instaptoetsen” gedaan en tot mijn
grote geluk heb ik die allemaal in 1 x gehaald. Dat geeft de burger moed zullen
we maar zeggen.
Nu dus stage lopen en diverse opdrachten voor school maken.
Dingen zoals een schrijfleskist bedenken, een rekenexpositie maken, een kaartpracticum
maken, een schrijfschrift volpennen om weer een aan elkaar geschreven juffenhandschrift
te krijgen, lessen voorbereiden volgens pedagogisch verantwoorde methodes enz
enz. We mogen zelfs al gymles oefenen op echte kleuters! Die worden dan van een
school dichtbij het pabo-gebouw geplukt
en komen met ons gymmen waarbij ze er dan volledig vanuit gaan dat wij weten
wat we doen! Als je het pabo-diploma hebt mag je gym geven aan de kleuters.
Voor de rest van de klassen moet je een apart diploma halen en dat is een heel
stuk opleiding erbij. Ik heb dus maar besloten om dat niet meer te gaan doen. Dan
zien man en kinderen mij tenminste ook nog eens de komende 2 jaar. Daarnaast,
ik ben 37….ik ben het maken van vogelnestjes, handstanden en radslagen en naar
het plafond klimmen aan het touw wel een beetje verleerd….
Frank en Bo moesten wel even wennen aan de nieuwe wind in
huize Visser. Zij gaan nu 2 middagen in de week naar de overblijf en de BSO.
Maar gelukkig vinden ze het leuk daar. Frank had na de eerste keer echt een
reactie van “hoe heb je me dit al die jaren kunnen onthouden!”. Is ook niet zo
gek: er is altijd iemand om mee te spelen, er is veel buitenruimte en er mag en
kan best veel dus dikke pret. Maar het zijn beste lange dagen dus dat was wel
even wennen, ook voor mij. Gelukkig
werkt Patrick op 1 van mijn stagedagen thuis dus dat scheelt weer.
Morgen weer fris en fruitig voor groep 3, dus voor nu slapie
slapie en tot een andere keer!