liedjes, lopen en lachen...

Het werd wel weer eens tijd om te bloggen. Afgelopen maand waren zowel grote als kleine broer jarig en zij bereikten de respectabele leeftijden van 8 en 4. Wat ik altijd wel een grappig/apart idee vind: als onze allereerste medische poging was gelukt dan was dat kindje uitgerekend geweest omstreeks Bo zijn geboortedag, half september 2012.  Hij was dus eigenlijk toch wel onderweg al wisten we toen nog niet dat het in een andere buik was. Tegelijk met z’n verjaardag is dat ook meteen wel een klein beetje een weemoedig momentje: Wat zou zijn chinese moeder op deze dag voelen, weet ze dat hij goed terecht gekomen is? Zullen ze verdrietig zijn in deze tijd van het jaar? Dat kan bijna niet anders!

Bo denkt over al deze dingen nu nog niet zo veel na, al stippen we het wel regelmatig even aan. Ik zing vaak met hem een liedje van Elly Zuiderveld ( van Elly en Rikkert, normaal gesproken echt de meest kwezelige muziek mogelijk maar in dit geval ist anders!). Het refrein gaat als volgt:

Blij met jou, zo blij met jou

Je bent zo lief en apart,

Blij met jou, zo blij met jou,

Niet uit mijn buik maar wel in mijn hart, Blij met jou!

Zoek maar eens op YouTube, het is een lief liedje. Bo zingt dan meestal “blij met mij!”. Hij vindt het heel mooi en het is vaak een verzoeknummer om te zingen zeg maar! Sowieso is Bo een ware zanglijster, hij heeft vanalles op z’n repertoire en speelt graag kinderen voor kinderen af op youtube (joetoep). Klinkt erg grappig als die kleine smurf dat dan gaat meezingen! In de auto moet de radio ook vaak “haller”en dan mag ik vooral niet meezingen want dan kan hij zichzelf niet horen.

Maar om even terug te komen op zijn 4^de verjaardag, dat was een leuke dag. We hadden voor hem onder andere een ninja-verkleedpak gekocht (www.lobbes.nl). Dat vond hij echt geweldig! Met dat pakje aan verandert hij ook a la minute in een echte ninja met bijbehorende geluiden en dodelijke blikken! Door zijn looks lijkt het ook gewoon best geloofwaardig, ware het niet dat hij nog maar 99 cm lang is. Maar de meter is in ieder geval in zicht! Hij wilde als verjaardagstaart een “Finding Dory-taart”. Of eigenlijk heb ik hem subtiel die kant op gemanoeuvreerd want ik heb gewoon veel materiaal voor zee-thema’s in mijn taartgereedschap, je moet wel een beetje praktisch blijven he!

Op 11 september was het nog prachtig weer dus we konden lekker buiten zitten op zijn verjaardag. Tot onze verrassing kon dat op Frank zijn verjaardag 2 week later nog een keer! Die werd al weer 8 en zit nu in groep 5 en hij koos voor een boomstamtaart, natuurliefhebber als het is. Hij lijkt echt al zo groot af en toe! Heeft nu ook alweer een enorme krater waar tot voor kort nog zo’n prachtig mooi klein melktandje zat…Echt, het gaat allemaal veel te snel! Hij gaat tegenwoordig ook al hardlopen met Patrick. Met een clubje van school hebben ze getraind voor de 4 mijl van Groningen. Onze kleine roadrunner was de jongste van school die meedeed maar ook de snelste met 35.33! Hij liep zelfs Patrick er uit op de laatste 500 meter. En nee dat was niet omdat die uit vaderlijke goedheid zijn zoon wilde laten winnen, hij kon gewoon niet meer sneller. De volgende uitdaging is de plantsoenloop in Groningen en dan volgt de groene 4 mijl in de Onlanden. Dus ze hebben wat om voor te trainen. Ook weer niet teveel want jonge kinderen moeten ook weer niet teveel en te lang lopen. Dat is niet goed voor die jonge beentjes.

Speaking of beentjes (leuk bruggetje!). Met Bo zijn beentje gaat het lekker! Er is eigenlijk niets wat echt niet kan met zijn prothese. Met zwemmen moet er wel een hoes omheen maar dat is geen ramp. Hij doet er verder alles mee: rennen, springen op de trampoline, koprollen, voetballen, stoeien enz. Soms is hij wel een gevaar voor de rest van de wereld met z’n keiharde voet want een onschuldig karatetrapje komt hard aan als je voet van kunststof is.  De afgelopen weken was hij nog gevaarlijker. Hij had/heeft namelijk 2 keiharde benen op het moment….

Wat is er dan mee aan de hand Nynke? Nou dat zal ik je vertellen. Vlak voor de herfstvakantie heeft hij een ongelukje gehad. Bij iemand achterop de fiets gezeten (nee, niet bij onszelf) zonder stoeltje en met zijn voet in de spaken gekomen. Helaas stak hij zijn “gewone” been er in. Dat was dan ook flink gekneusd en er zat een lelijke wond op. Helemaal dik en blauw. Bo huilt nooit lang en is altijd een enorme bikkel dus dat hij nu zo lang huilde was wel een teken dat het echt heel zeer deed. De huisarts stuurde ons door naar de eerste hulp. Gelukkig bleek op de foto’s dat het niet gebroken was. Maar bij zo’n zogenaamde spaakverwonding doen ze dus wel gips. Dat is maar goed ook want Bo is nou niet bepaald een stilzitterig type. Inmiddels zit het er bijna 2 week om en hopelijk mag het er woensdag af. Gelukkig deed het al vrij snel geen pijn meer en kan hij met het gips aardig goed lopen. Zwemhoes kwam meteen weer goed van pas maar dan met douchen (de prothese gaat dan altijd uit). Wat wel jammer was: zijn prothese is een stukje langer gemaakt (Bo was een paar centimeter gegroeid) en er zit een fonkelnieuwe voet aan. Maar dat hij nu weer wat mooier zou moeten kunnen lopen dat kunnen we dus nog niet zien.

Die nieuwe voet kwam omdat met het aanbrengen van een verlengstukje in de werkplaats van OIM er per ongeluk een scheur in de oude voet was geschoten…oeps! Nooit gedacht dat ik ooit de zin “sorry, er is een scheur in de voet van je zoon geschoten” zo rustig zou kunnen ontvangen! De voet werd dus even voor tijdelijk gelijmd (stinken die lijm, erger dan zweetvoeten!) en ondertussen was er een nieuwe in bestelling. Vonden wij stiekem niet zo erg want de oude voet was heel vies en niet meer schoon te krijgen. Er zaten ook al wat deukjes in, hij was een beetje afgeragd  zullen we maar zeggen. Nu met dichteschoenenperiode blijft deze vast langer mooi.

Dan heb ik nog niet eens verteld over een andere grote gebeurtenis: Bo zit nu op school! En het bevalt hem goed in groep 1. Hij dartelt lekker mee, is de allerkleinste van de klas en vertelt lekker helemaal niks! Als je vraagt hoe was het op school: Leuk! Wat heb je gedaan dan? Alles! Uiteraard ga ik dan diepere vragen stellen zoals “heb je dan in de bouwhoek gespeeld of een werkje gemaakt”(communicatiewetenschappen gestudeerd) maar ook dan krijg ik weinig mee van wat er zoal gebeurd in zijn schooldagen. Een heel verschil met spraakwaterval Frank. Gelukkig kun je bij de kleuters op het planbord een beetje zien wat hij zoal doet. Zijn favoriet is volgens mij de “kepjoeter” (computer)want dat hoor ik dan nog wel eens. Liedjes zingen is ook hier zijn ding want dat hoor ik thuis ook nog wel terug. Nou ja, hoe dan ook, hij vindt het leuk en gaat met plezier heen. Gelukkig komt hij ook weer blij naar buiten om in mijn armen te springen. Het is gewoon een lekker vrolijke Harry!

Niet dat hij nooit eens boos of vervelend is hoor. Ik ben regelmatig “niet zijn viend”! En als ik het heel bont maak (zeg maar de I-pad afpakken ofzo)dan word ik ook gewoon uit ons familieliedje gekickt. Dat gaat op de wijs van vader Jacob en we zingen dan: papa en mama (2x), Bo en Frank (2x), die blijven altijd samen, bij elkaar enz. Hij vervangt mij tekstueel dan gewoon doodleuk door iemand die wel doet wat hij wil. Wat dat betreft heeft hij wel ontzettend veel humor alhoewel hij het zelf misschien niet altijd zo bedoelen zal. Vandaag waren we in de supermarkt en daar waren handpoppen van Sint en Piet te koop. Die wou hij wel graag en hij kwam al met Sint op zijn hand aanlopen. Ik zei: “die kopen we nu niet maar je kunt het wel voor Sinterklaas vragen”. Zegt die slimmerik: “ja maar, dit IS Sinterklaas!”en toen liet hij de handpopsint zeggen “ja hoor, het mag wel!“. Compleet met zware stem, dan kom je toch niet meer bij!

Nou, tis al weer laat, tijd om deze lap tekst te posten!

zomerse update

Zo, het vorige blog is al wel heel lang geleden, hoog tijd voor een update hier! Wat is er allemaal gebeurd sinds mei? Nou we hebben onder andere Bo-dag gevierd! Dat wil zeggen dat we alweer een jaar samen zijn. Op 6 juli vorig jaar kwam Bo aan de hand van de tehuisleidster het notariskantoor binnen stappen. Nadat we eerst een vrij dramatische overdracht van zijn tehuisgenootje Yue (nu heet ze Grace, woont in Philadelphia)hadden aanschouwd kwam onze kleine pretletter gelukkig een stuk soepeler in onze armen. Het is zo gek om nu dat filmpje te bekijken van dat moment. Toen voelde en rook hij nog als een vreemd kind. Hij sprak nog geen Nederlands, hij had z’n oude voetje nog, gemillimeterd haar en hij bekeek ons nog met enige reserve…. Hoe anders is dat nu allemaal!

Helemaal voor hemzelf, hij kan het zich allemaal al bijna niet meer herinneren. Op zijn kamer hangt een grote landkaart van China en af en toe wijzen we aan waar hij woonde. Ik zei een keer: “eerst woonde jij daar en toen kwamen papa en mama en Frank jou ophalen he?!”. Bo zei: ”ja, en toen ging ik in jouw buik!”. Huh?! Dat was dan het eerste moment dat je klare taal moet spreken, op zijn niveau, over hoe het zit met de verdrietige start van zijn leven. Dat ontvangt hij nu nog heel makkelijk dus goed om er meteen van jongs af aan over te praten.

Om China toch een beetje te integreren in zijn en onze leefwereld hebben we op 1 juni de “dag van het kind” gevierd. Dat vieren ze daar namelijk ook, samen met nog verschillende andere landen in de wereld. Een beetje zoals vaderdag en moederdag, met een cadeautje en een lekker ontbijt en taart bij de koffie zeg maar. We hebben alleen niet zelf voor ze geknutseld maar gewoon een cadeautje gekocht. Denk ook niet dat ze op een zelfgemaakte tekening met strikje er om zitten te wachten! Op de genoemde Bo-dag op 6 juli zijn we lekker uit eten gegaan bij de plaatselijk chinees! Daar waren ze allemaal helemaal verliefd op Bo, hij “moest” meteen vriendjes worden met het kleine kindje van de eigenaren. Het grappige is dat het Bo dus niet echt opvalt dat iemand anders hetzelfde Chinese uiterlijk heeft als hij. Op zijn leeftijd zien ze die categorieën allemaal nog niet zo, wat eigenlijk heel mooi is!

Dan was er nog een ander feestje want op 9 juni waren wij 10 jaar getrouwd, ook een mijlpaaltje. Niet dat het zo moeilijk was om die 10 jaar te halen hoor! Om het te vieren zijn we naar het pannenkoekschip in Groningen geweest waar we op onze trouwdag in 2006 ook waren. Een mooie gelegenheid om even een familiefoto te maken want het was al bijna weer tijd voor de tweede follow up: een rapport voor de Chinese adoptie-autoriteiten over hoe het allemaal gaat met Bo. Dat was alweer nummer 2 van de verplichte 6.

Ondertussen had ik het ontzettend druk met vanalles zoals fysiotherapie-afspraken voor Bo, Smaakmakerijklussen en met het “Timmerdorp” van Eelde Paterswolde. Ik had me een jaar geleden nog voor de komst van Bo laten strikken voor het bestuur van een nieuw op te zetten zomerevenement voor de basisschoolkinderen in het dorp. Daar moest ontzettend veel voor gebeuren, gelukkig met een leuk clubje mensen maar af en toe werd ik wel eens midden in de nacht wakker met de gedachte TIMMERDORP: WE MOETEN NOG ZOVEEL DOEN!!!! Bij een timmerdorp of huttenfeest of spijkerstad of whatever (het fenomeen is in veel dorpen in Nederland bekend onder diverse noemers)gaat het er om dat de kinderen zelf een dorp van hutten bouwen van hout en spijkers. Klinkt simpel maar er komt vanalles bij kijken: fondsen werven, sponsoren vinden, vergunningen verkrijgen (en dat is echt een gemeentelijke vijver vol met de paarse krokodillen, bijna erger dan bij adoptie!)EHBO regelen, verkeersregelaars vinden, vrijwilligers vinden, contact met de pers, catering voor al die vrijwilligers, hout verzamelen en nog een stuk of duizend andere zaken.

Uiteindelijk is het gelukkig allemaal goed uit de verf gekomen en was het een succes. Maar ik was wel blij dat het klaar was!

Toen was het dan eindelijk tijd voor vakantie. Sinds dit jaar hebben we een “nieuwe” aanhanger voor alle kampeerspullen. Het is de bak van een holtkamper vouwwagen. Overgenomen van overtuigde vouwwagenkampeerders die heel erg pech hadden: de tent was er uit gevreten door een stel muizen. Maar dan houd je dus een hele grote kar over die wij voor een geschikt bedrag konden overnemen. Gezien onze gezinsuitbreiding paste het allemaal niet meer in het vorige karretje want: meer spullen en minder ruimte op de achterbank. Maar hier kon dus lekker veel in dus bepakt en bezakt togen wij naar vakantiepark Beekse Bergen. Dat zit vast aan, inderdaad hoe raad je het zo, Safaripark Beekse Bergen!

Afgezien van 2 van de 3 week zeer wisselvallig weer (damn, kreeg Patrick toch gelijk!)hebben we een heerlijke vakantie gehad. De laatste week was het heel mooi weer wat psychisch gezien wel het beste was want zo lijkt het weer achteraf veel minder erg! We hebben dus ook lekker veel ijsjes gegeten!

Als je op dit park (met verschillende huisjes maar ook staanplaatsen) reserveert kun je de zogenaamde “attractiepas” er bij doen. Je hebt dan op een heel aantal plekken gratis entree of korting. Nou die hebben we er goed uitgehaald (want zo zijn wij)! Het Safaripark is bijvoorbeeld gratis dus daar kun je onbeperkt heen. We zijn er dus wel 5 x geweest want het is echt prachtig en MEGA-groot. Je kunt het dus ook nooit in 1 dag allemaal zien. Wat wel heel grappig was: tijdens de bussafari reed er een auto voorbij met het gezin waarin een tehuisgenootje van Bo is geadopteerd. Dat was nog specialer dan die giraffen en luipaarden! Alhoewel het Bo niks zei, die vond het veel leuker dat er een giraffe aan ons raam likte!

Daarnaast zat aan het park het zogenaamde speelland vast: een meer met strand en allerlei speeltoestellen en andere leuke dingen. Zijn we ook 3 x geweest, je kon er vanaf de camping met het “chimpanschip”naar toe varen, dat alleen al is een feestje! Vooral als je, zoals Frank ook even de boot mag besturen!

Ook hebben we met die pas nog een subtropisch zwembad bezocht en het Aviodrome in Lelystad (ja dat was idd ff een eind rijden maar wel…GRATIS! Ja daar zijn wij dus dol op….). Maar dat is ook een leuk museum zeg! Ontzettend leuk opgezet voor kinderen. En om eerlijk te zijn: als het leuk opgezet is voor kinderen vind ik het zelf ook vaak veel leuker! Frank heeft geleerd hoe je morsecode gebruikt en je kon er in een Boeing kijken, er was een 4d film en een trolleyrace om te kijken of je geschikt was voor steward of stewardess. Ik ben dat niet. Ik reed namelijk mijn eigen kind aan met die trolley. En terroristen herkende ik ook al niet. Total fail!

Verder hebben we nog een prachtig kasteel bekeken. Het mooie van Nederlandse kastelen is dat ze ook nog helemaal ingericht zijn. Dat heb je in Frankrijk e.d. meestal niet en het maakt het allemaal een stuk leuker om te bekijken. In Tilburg gingen we naar “finding Dory” en naar het Brabants natuurmuseum. Ook weer zo’n mooi interactief museum. Zo kon je bijvoorbeeld een mammoet besluipen in de ijstijdtentoonstelling. Door onder een laserstraaltje door te sluipen en heel stil te zijn voordat je de mammoet op het scherm aantikte kon je hem vangen en dan kwam er een scherm met “Mammoet aan het spit”! Na verschillende pogingen slaagden wij er ook in en hebben we wel 3 van die grote joepsters aan het spit geregen!

mammoet besluipen!

 Verder was er een ontzettend leuk semi-wetenschappelijk programma voor kinderen. Hierbij kon je bijvoorbeeld dinosaurusonderzoek doen. Met Frank heb ik mij verdiept in botten en gewicht van Dino’s. Met een pasje kon je op de computer je eigen onderzoeksprogramma opzetten en verschillende lades openen met daarin het onderzoeksmateriaal voor allerlei testjes. Wat Frank betrof konden we daar de rest van de vakantie wel blijven zeg maar. Ondertussen vermaakten Patrick en Bo zich bij de tentoonstelling van “kikker en zijn vrienden” (je weet wel, van die boeken). Nou ja, heel leuk dus allemaal.

Naast al die leuke uitjes stonden we ook op een heerlijk veldje naast een groot voetbalveld. De eerste anderhalve week o.a. met een familie uit Dokkum met 3 jongens dus fijn spelen! Dat is dan toch wel weer het mooie van kamperen. Toen zij naar huis gingen waren er gelukkig ook alweer nieuwe beste campingvrienden gearriveerd die net zo lang bleven als wij. Kids konden dus mooi spelen met elkaar. Toen we Bo vroegen wat hij het leukste vond van de vakantie zei hij “spelen met de meisje!” (Isabel het campingbuurmeisje).

Bo en campingvriendjes Luca en Senna

 Kamperen in Nederland is mij prima bevallen op dat ene vervelende puntje van het weer na dan. Nou ja en Bo had een schimmelinfectie onder z’n prothese ( met het goeie zalfje uiteindelijk wel weer weg gelukkig). En ik had een blauw oog want Bo vond dat Bliksem Mcqueen een “vliegauto” was en die vloog toen tegen mijn oog. Klinkt niet echt als een indrukwekkend ongeluk maar geloof mij, het was echt heel blauw!

Afscheid Peuterspeelzaal

En nu nog een weekje en dan begint het schoolleven weer. De eerste workshops en kinderfeestjes staan ook alweer gepland en Patrick moet morgen alweer aan het werk. Over 3 weken wordt Bo al 4 en zal hij dus aan zijn kleutercarrière beginnen op de Menso Altingschool waar Frank ook naar school. Die gaat trouwens alweer naar groep 5, jemug wat gaat het toch allemaal snel! Hij is nu met Patrick mee naar FC Groningen, ook zoiets grotekinderigs! Vuurwerkbommen en bier mee en gaan met die banaan (haha nee tuurlijk niet!). Voor de vakantie heeft Bo al een paar wenuurtjes gehad in groep 1a bij Juf Mirjam en Juf Leonie. En dat vond hij helemaal prima, de school is dankzij Frank natuurlijk vertrouwd terrein voor hem en dat scheelt natuurlijk wel met opstarten. In de eerste weken van het schooljaar mag hij nog een paar keer wennen en dan na z’n verjaardag voor het echie! Ik ben zo benieuwd hoe hij het gaat vinden: de moet- en de magwerkjes, het planbord, de plasketting en al die andere kleuterdingen!

Morgen hebben we een check up bij Orthopedie. Nou we kunnen ze vertellen dat het goed gaat met de prothese! Een paar weken terug liep het (letterlijk) niet zo lekker met z’n prothese. Hij liep een beetje zwalkerig. Gelukkig bleek de oorzaak simpel, zijn stomp was afgeslankt. Waarschijnlijk doordat hij nu veel meer beweegt in het dagelijks leven. Dit was op te lossen met een extra laagje schuimrubber in de prothese en toen liep hij weer als de spreekwoordelijke kievit! Al moet ik zeggen dat ik zijn loopje nog niet helemaal optimaal vind. Daar moeten we nog een beetje aan werken maar daar heeft hij nog een heel leven de tijd voor. Dat soort aanpassingen zullen altijd wel blijven komen is ons verteld. Zeker bij kinderen is het allemaal nog zo veranderlijk en hij gebruikt zijn prothese natuurlijk veel intensiever dan bijvoorbeeld een ouder iemand die veel zit. Bo klimt en klautert overal op en af zoals een bijna-kleuter dat doet. Die prothese slijt dus ook wel!

Bo met zijn blauwe zwemhoes

 Je kunt met zijn type prothese helaas niet zwemmen dus dan zou hij af moeten. Dat leek mij dus echt niet tof. Hij is dan ineens veel beperkter in het zwembad of op het strand. We moeten hem dan overal naar toe tillen of hij moet veel kruipen. Dat is naast dat het een heel sneu gezicht is ook niet lekker voor z’n knieën en z’n stomp. Daar wil je geen open wondjes op want dan kan zijn been niet aan. Maarrrrr het is 2016 en dus zijn er altijd meer opties dan je denkt. Op internet vond ik een zwemhoes voor als je been in het gips zit. Dat werkt dus ook prima voor zijn prothese, komt echt geen druppel water door. Het is nog wel een vrij groot geval, als ik wat harder aantrek kan Bo er zo wat in z’n geheel in! We doen er nog even een oude sok omheen ter bescherming van het materiaal en Bo kan zelfstandig in het zwembad spelen of op het strand spelen (zand is ook niet zo handig in combi met zijn beentje in korte broek). Toegegeven: het ziet er wel een beetje apart uit! Het werkt, dat is het belangrijkste. En hij valt sowieso wel op dus mensen keken toch al.

Zo, en nu ga ik de vakantiefoto’s uitzoeken, de groeten maar weer!

Stappen zetten

Als ik alle blogtitels van de afgelopen 2 jaar zie ging het vaak over “vooruitgang” in allerlei vormen. Steeds kwamen we een stapje verder in het adoptieproces. En nu we thuis zijn is er nog altijd vooruitgang want nu is er Bo Wen Visser 2.0! De afgelopen weken zette hij letterlijk steeds nieuwe  stappen om te oefenen met zijn nieuwe voet. Wat een mirakel is dat, zo’n prothese! Geweldig wat er allemaal kan, geweldig wat een fijne mensen er zijn die dat allemaal voor je maken/begeleiden en last but not least: Geweldig wat een veerkracht en doorzettingsvermogen heeft Bo laten zien!

Daarin is hij overigens niet de enige. Van alle onze “adoptievrienden en kennissen” horen we telkens weer dat hun kinderen uit China of andere landen zo sterk en veerkrachtig zijn. Tuurlijk gaat niet altijd alles van een leien dakje, soms is het hard werken om te hechten en trauma’s te overwinnen. Medische problemen moeten getackeld worden en dat kost tijd en energie. Maar het is uiteindelijk zo ontzettend de moeite waard! We prijzen ons gelukkig dat het bij Bo allemaal zo soepel gaat. Is hij dan altijd een engeltje? Neeeeeejjjj, duh, welk kind is dat wel?! Hij kan net zo jengelen en mokken als elke peuter als hij zijn zin niet krijgt, zit soms te klieren met eten en na 17.00 is hij meestal niet meer op zijn best, zoals zoveel kinderen van 3. Dan mag je ook beslist niet om hem lachen want dat is “Nie Gappig!”Maar hij is ook vrolijk en druk, kan heel aanstekelijk lachen, is ontzettend knuffelig, kan heel goed puzzelen, maakt grapjes, is zeer praatgraag, doet leuk mee op de peuterspeelzaal en zit vaak te zingen terwijl hij op de grond met autootjes speelt en maakt worstjes van klei voor mij op dit moment, met “kessup”.

Maar even terug naar het lopen. We hebben een flinke fysiotherapiemarathon achter de rug en we zijn nog niet klaar maar het gaat zeker vooruit. Zoals dat meestal met kinderen gaat (heb ik me laten vertellen) liep hij meteen de eerste keer er op weg. Toen nog heel houterig, beetje als een piraat met houten been, maar het gaat steeds soepeler. Hij rent er al mee en springt op de trampoline. Ook fietsen kan nu (met zijwieltjes). Omdat hij natuurlijk niks voelt in de voetzool schiet zijn voet wel makkelijk van de trapper. We hebben er door de fietsenmaker een racefietsbeugeltje op laten zetten en dat maakt het fietsen een stuk makkelijker. Toen we onlangs bij Beatrixoord gingen fietsen moesten de fysiotherapeute en ik er op een drafje achteraan, gelukkig zat hij nog aan een touw vast! Hij begint zijn knie nu ook wat beter te gebruiken. Toen er nog lengteverschil was hoefde hij dat nooit met zijn kortere beentje dus dat is even wennen en trainen.

In de eerste week dat hij z’n nieuwe beentje had was het kortebroekenweer. Dat bleek niet zo goed voor de “sleeve”, dat is het siliconen mouwtje wat er voor zorgt dat de prothese vast blijf zitten. Die werkt normaliter prima, de prothese zit hartstikke vast. Maar als je er een gat in valt al spelende weg dan komt er lucht in het vacuüm met als gevolg: je been laat los…. Een nieuwe sleeve is in bestelling (de hemel zij geprezen voor het bestaan van zorgverzekeringen!) en nu proberen we zo lang het gaatje zo te plaatsen dat het goed gaat. Lukt niet altijd. Laatst zat Bo in het zitje van het supermarktkarretje, “beentje nie goed” zei hij. Dat klopte wel want links was ineens zo’n 10 centimeter langer dan rechts. Hij zat los dus. Dan zit er niks anders op dan de hele boel uit te trekken en dat was voor het winkelend publiek waarschijnlijk wel even een apart gezicht: een moeder die zo het been van haar kind er af trekt!

Je merkt ook dat hij nog moest wennen aan 2 benen die even lang zijn. In het begin bleef hij met zijn nieuwe voet af en toe hangen achter traptreden e.d.!  Maar nu gaat het lopen dus steeds wat soepeler en kan hij hem al bijna de hele dag aan. Hij is nu dus niet meer zo aangewezen op zijn loopfietsje. Dat ding scheen te voelen dat hij niet meer nodig was want vanochtend gaf hij het ineens op met een luide "knap!" toen Bo er op plaats nam :

Ondertussen gaat het gewone leven ook verder hier. Patrick en ik zijn pas een nachtje weg geweest naar Keulen naar een concert van Adele. Wat heel mooi was! Frank had dat weekend Pinksterkamp dus die was al onder de pannen. We hebben al besloten dat Bo ook op scouting moet: altijd kindvrij met Pinksteren! Denk ook niet dat Bo dat een straf zou vinden want Frank is altijd super enthousiast over scouting. Maar nu is hij nog te jong dus hij mocht een nachtje logeren bij Opa en Oma. Dat ging prima, hij had heerlijk gespeeld en lekker geslapen. Frank had ook heerlijk gespeeld maar iets minder lang geslapen zoals dat gaat op kamp.

Omdat het allemaal goed gaat qua prothese konden we ook wel een vakantie boeken en dit jaar doen we eens gek: we blijven in Nederland! Vakantiepark Beekse Bergen om precies te zijn. Kunnen we elke dag op safari dus feitelijke zitten we ook een beetje in Afrika! Wij kamperen altijd dus als iedereen even wil duimen voor mooi weer!? Patrick wou namelijk naar zonzeker Italië maar ik had ff niet zo’n zin in de lange rit van 2 dagen. Dus ik heb, zoals een echtgenote dat kan, net zo lang doorgedramd tot ik m’n zin kreeg! Maar als we nu dus 3 week lang snertweer hebben dan moet ik dat nog zeker 5 jaar horen(als’t  niet langer is)….

Goed, ik probeer even om een paar filmpjes hier te plaatsen. Dan kunnen jullie even zien hoe het lopen gaat. Ik had ze ook al op Facebook gezet maar bij dezen voor de mensen die geen FB-vrienden met mij zijn en toch wel benieuwd zijn hoe het gaat.  Het eerste filmpje is van hoe hij nu loopt en het tweede van hoe hij liep met zijn oude voetje. Ze zijn om de een of andere reden niet zo scherp geloof ik, nah jah, tis nait aans. Groeten!

These boots are made for walking!

Hallo/Ni hao/moi!

De most frequently asked question hier is de laatste tijd toch wel met stip: “heeft Bo zijn prothese al?”. Het antwoord daar op luidt inmiddels “BIJNA”! In de afgelopen maanden/weken hebben we wekelijks fysiotherapie gehad en is het beentje mooi genezen. Met fysiotherapie gaat het vooral om kracht opbouwen in het beentje en oefenen met het belasten van de stomp. Toen  de wond helemaal genezen was ( wat eigenlijk best wel snel ging)heeft hij een zogenaamde “liner”gekregen. Dat is een soort siliconen steunkous die om de stomp gaat en waar straks dan de prothese omheen komt. Die liner beschermt je been en zorgt voor de hechting van de prothese. Want daar over heen gaat dan weer een zogeheten “sleeve”. Dat is een soort siliconen “mouwtje”wat over de overgang van prothese naar been zit (bovenaan dus, bij Bo ongeveer om zn knie)Dat zorgt voor een vacuüm waardoor je prothese er niet afvalt. 

Het dragen van die liner gingen we eerst opbouwen want je huid moet er even rustig aan wennen. Dat ging gelukkig prima, wat ons erg meeviel aangezien Bo wel een gevoelig velletje heeft. Daarna kon zijn beentje met liner en al opgemeten worden voor het maken van de prothese. Dat ging dmv het aanbrengen van een soort gipslaag om de stomp. Of eigenlijk was het een soort van hars oid. Dat gaat er dan omheen en is heel snel hard waardoor je die als een soort huls van de stomp af kunt halen. Vervolgens gieten ze de mal die dan is ontstaan vol met iets (gips, kunststof? Geen idee, daar waren we niet bij) wat ook weer hard wordt en voila je hebt een replica van Bo zijn stomp. Daar maken ze dan vervolgens de kunststof koker op die om Bo zijn beentje heen komt. Daar schroef je dan vervolgens een kunststof  voetje aan met dezelfde maat als zijn “gewone”voet rechts en dan heb je dus een prothese.

Dit proces (minus dat met die liner)zullen we voorlopig ongeveer elke 9 maanden uitvoeren want Bo groeit natuurlijk nog dus hij zal steeds een grotere nodig hebben. Volwassenen doen, afhankelijk van hoe ze hem gebruiken, veel langer met een prothese.

Tegenwoordig kan er heel veel en je kunt dus ook zelf een leuk stofje uitzoeken wat in die kunststof laag verwerkt wordt.  Bezoekje aan de stoffenzaak in Haren resulteerde in een mooi blauw stofje met gele kiepwagentjes en stoplichten er op!

Vorige week donderdag konden we de eerste versie voor het eerst passen. Bo liep er meteen mee weg en was zichtbaar in zijn nopjes met deze nieuwe mogelijkheden! Best wel een bijzonder moment om hem weer te zien lopen! Hij wilde eigenlijk meteen wel er mee rond rennen maar helaas dat gaat zo snel nog niet. Het dragen van een prothese moet namelijk ook eerst weer met zorg opgebouwd worden. Je stomp moet wennen aan de druk en je moet een goed looppatroon opbouwen. Was dus ook wel even moeilijk voor hem dat de prothese nog niet mee naar huis mocht, hij was even goed boos!

 Het lopen ging al best goed alleen draait hij zijn knie en voet nog erg naar binnen. Uiteindelijk struikel je dan over je eigen voet dus dat moet nog een beetje anders . Het is een erfenis van de stand van zijn oude voetje, die zat er zo aan dat hij in die houding gedwongen werd te lopen. Jammer dat hij niet eerder bij ons was dan had dit allemaal al kunnen gebeuren voordat hij was gaan lopen. Maar ja, het is zoals het is en we komen er wel. Vandaag dus weer verder oefenen bij Beatrixoord waar alle expertise is op dit gebied. Super fijn dat dit voor ons vrij dichtbij is, we rijden er in een klein kwartiertje heen. De komende weken nog wat vaker!

De afgelopen tijd leek ons huis trouwens ook een soort mini-revalidatieoord want we hadden een rolstoeltje, rollatortje en het meest schattige krukje (want heel klein) ooit in huis. In de praktijk gebruiken we dit alles eigenlijk (nog) niet zoveel want binnenshuis kan Bo gewoon kruipen en speelt hij veel op de grond.  Verder kan hij als 3 jarige nog prima in de buggy en en hij scheurt ook nog steeds veel op de loopfiets rond. In huis loopt hij soms ook wel even op de stomp wat in principe ook gewoon kan.  Straks als hij goed aan de prothese gewend is,  is het de bedoeling dat hij die ’s ochtends bij het opstaan aandoet en pas ’s avonds bij het naar bed gaan weer uit. Maar eerst nog even trainen dus. Ik kan nog niet zo goed overzien hoe lang dat gaat duren maar gelukkig is Bo verder motorisch heel handig en hij is ook erg enthousiast en instrueerbaar bij de fysiotherapie dus dat zal vast geen eeuwen duren. Moet wel zeggen dat het ons soms niet snel genoeg kan, we kijken er erg naar uit dat hij weer alles kan en vooral dat we niet meer zoveel hoeven te tillen! Maar vooral ook voor hem zelf, hoe heerlijk moet dat zijn om eindelijk met 2 voeten en benen van gelijke lengte rond te kunnen lopen!

In een vorig blog gaf ik al eens aan veel gebruik te maken van facebookgroepen met lotgenoten. Zo is er een groep voor adoptie ouders met chinese kids, eentje voor diezelfde doelgroep maar dan specifiek Noord-Nederland en nu ben ik lid geworden van een groep voor ouders van kinderen met protheses. En wat een profijt heb je van dit soort contactgroepen!! Je kunt er altijd advies, kennis, ervaringen en tips vinden als je die ergens voor nodig hebt. Je leert er ook nog eens leuke mensen kennen waarmee je dan weer in real life kunt afspreken om ervaringen te delen en er worden dingen georganiseerd waar iedereen wat aan heeft. Echt een uitkomst!

Zo, dat was weer even het laatste nieuws over de voortgang. Onlangs hadden we trouwens een klein taartje om te vieren dat het al een jaar geleden was dat Wereldkinderen ons belde met het voorstel van Bo. Wat is er al veel gebeurd sinds die dag en wat is hij een fantastisch mooi kind!! Ik denk heel vaak “konden zijn Chinese ouders dit ook allemaal maar zien”. Wat een lief en slim jongetje ze op de wereld hebben gezet waar wij nu ook ouders en broer van mogen zijn.  En dat het goed met hem gaat, dat zijn fysieke beperking straks een veel minder groot probleem zal zijn.  Ik zou het ze dolgraag willen vertellen maar ja…

Echte broers

Zo, deze post is puur om te pronken! Foto's zijn genomen bij Tina Lantink in Winsum, vandaar dat er nog een naam overheen staat maar ik wou ze toch even showen. Wat een knapperds he!? (zeg ik, objectief als ik ben!). Komt nog een mooie collage van in huis te hangen. Op deze foto's kun je zien dat je niet perse uit dezelfde buik hoeft te komen om echte broertjes te zijn!

Wat foto's!

Gisteren zijn we thuisgekomen uit het UMCG, totaal dus 6 dagen ziekenhuis. Meneer is al weer lekker aan het spelen en kruipt met zijn nieuwe blauwe gips ( kleur zelf gekozen) door de kamer. Het lukt hem zelfs om vooruit te komen in het kleine rolstoeltje. Dit gips blijft er tot 1 maart op. Nu dus rustig herstellen, fysio en over een paar weken aan het maken en passen van de prothese beginnen. Bo z'n beentje moet eerst een stabiele vorm hebben voordat er gestart kan worden met het maken van een prothese.

De Operatie

In het vorige blog vertelde ik dat er nog geen zicht was op een operatiedatum. Maar de post was nog niet geplaatst of we werden gebeld door het UMCG dat hij de volgende week geopereerd kon worden, er was een gaatje in het schema ontstaan. Even schakelen dus! Maar wel fijn dat we dus uiteindelijk toch vlot aan de beurt waren.

Als de wiedeweerga zijn we toen begonnen met Bo concreet voorbereiden op wat er komen ging. We hadden het al mondjesmaat besproken met hem maar nu het ineens heel dichtbij was, was het tijd voor duidelijke taal. De boekjes uit de bieb, tekenen van hoe hij er straks uit zal zien, op zijn voet een lijntje trekken waar het er af zou gaan, knuffeltje een zelfde voet als hem bezorgen (inderdaad, 2 steekjes waren genoeg), plaatjes op internet bekijken van kinderen met een vergelijkbare amputatie en er veel over praten hoe het allemaal zou gaan en vooral dat er steeds iemand bij hem blijft.  

Bo ontving het allemaal heel ontspannen en begon ook zelf aan anderen te vertellen wat er zou gaan gebeuren. Hij stak dan zijn beentje omhoog (lenig is die jongen, had zo in het Chinees staatscircus kunnen werken!)en zei “deze voetje af!”.

De dag voor de operatie werd hij al opgenomen. Dus er was nog even tijd om lekker over de afdeling te scheuren, te spelen in de speelkamer enzovoorts want na de operatie ben  je aan je bed vast gekluisterd  met allerlei slangen. Deze eerste avond bleef ik bij hem slapen. Nou ja slapen, dat probeer je dan maar je slaapt voor geen meter. Niet alleen vanwege de spannende dag die zou volgen maar er is gewoon altijd wel iets wat piept, iets wat blèrt, iemand die langsloopt en lampen die branden op zo’n kinderafdeling.

De volgende dag was Bo om 13.15 aan de beurt. Op zich geen gek tijdstip want hij mocht net voor 7 uur nog ontbijten dus hij "miste" alleen de lunch qua nuchter blijven. Toen we hem met bed en al richting de operatiekamers reden werd hij wel een beetje stilletjes maar hij doorstond het allemaal zo dapper. Het ontroert me iedere keer als ik zie hoe hij alle grote veranderingen in zijn leven oppakt en gewoon in het moment leeft, vrolijk is en accepteert wat er op zijn pad komt.

Aan mij was de eer om mee te gaan tot het inslapen, dus pak aan, mutsje op en met Bo op schoot wachten tot het kapje zijn werk deed. Ook dit ging eigenlijk vlekkeloos en alle aanwezigen waren onder de indruk van het feit dat hij zo rustig bleef. We hadden dit ook allemaal tot in den treure voor besproken maar toch! Hij had er kennelijk vertrouwen in dat we allemaal het beste met hem voorhadden.

De operatie was na ongeveer 2 uur klaar en toen mochten we weer bij hem op de uitslaapkamer. Dat doet je wel wat om je kleine mannetje zo te zien liggen met al die toestanden aan zijn kleine lijfje: epiduraal in de rug, infuus in de hand, een katheter (lijkt me echt vreselijk om die dagenlang in te moeten hebben!)en een dikke laag zwaar gips om het beentje. Dat laatste moet er voor zorgen dat de zwelling binnen de perken blijft en dat de stomp alvast goed gevormd wordt. Want dat is dan weer heel belangrijk voor het aanmeten van een prothese.

Hij lag heerlijk met zijn duim in de mond uit te slapen en werd vrij relaxed wakker. Na een tijdje mochten we terug naar de afdeling maar al snel liet Bo merken dat hij pijn had. Dat was eigenlijk helemaal niet de bedoeling, alle pijnstilling zou voldoende moeten zijn om hem pijnvrij te laten herstellen. Hij huilde maar door en aangezien Bo zeker niet snel piept was dit toch wel een teken dat het echt niet goed zat. Daar wordt je als ouders ook echt niet blij van!  Dus terug naar de uitslaap waar alle anesthesisten zitten die dit probleem kunnen verhelpen.  Na een hoop gedoe, wachten en aanpassen van medicatie en apparatuur mochten Patrick en Bo dan eindelijk terug naar de afdeling rond 1 uur ’s nachts.

Sindsdien gaat het eigenlijk best heel goed. Het is wel vervelend om aan die slangetjes vast te zitten maar de pijn is nu goed onder controle gelukkig. Met filmpjes kijken, zijn nieuwe computertje met koptelefoon ( met dank aan Oom John en Tante Linda), puzzelen, voorlezen, stickers plakken enz. komen we de tijd wel door. Patrick en ik wisselen elkaar af met blijven slapen en overdag kan Frank ook langs komen. De komende dagen zal de pijnstilling langzaam afgebouwd worden en zal hij van wat slangen verlost worden. Ook zal het gips verwisseld worden voor lichter gips (ander spul, weet ff niet meer hoe het heet)en dan wordt het allemaal wat makkelijker.

Vandaag kunnen we ook een tijdelijk rolstoeltje halen en vrijdag heeft hij de eerste fysiotherapie. Hoe lang hij nog in het ziekenhuis ligt is helemaal afhankelijk van het genezingsproces van de stomp en hoe snel de pijnstilling afgebouwd kan worden. We laten het maar gewoon allemaal over ons heen komen, het loopt toch altijd anders dan je denkt, go with the flow!

We zijn in ieder geval onder de indruk van zijn veerkracht maar ook van de professionaliteit van de zorg in het UMCG. Je weet natuurlijk wel dat we het in Nederland goed voor elkaar hebben maar als je er dan midden in zit dan zie je weer wat een zegen het is dat er zoveel mogelijk is hier en dat de artsen en verpleegkundigen zo kundig zijn en ook erg aardig en meelevend. 

Ondertussen krijgt hij ook veel lieve kaartjes en knutsels, bedankt allemaal daarvoor! We staan er positief in, dit is het begin van een grote verbetering voor Bo. Maar wat hij er voor moet doorstaan is natuurlijk even doorbijten en al het medeleven helpt!

Nou, hoe ist nou dan?

Na lange tijd hier weer eens even een verslagje van hoe het bij de Vissertjes thuis gaat. Allereerst een antwoord op een very frequently asked question: nee we weten nog geen operatiedatum. Helaas zijn de wachtlijsten van de kinderorthopeed lang (en ons geduld steeds korter)want er is nog geen datum in zicht. We hebben nog gekeken of we via wachtlijstbemiddeling in een ander ziekenhuis misschien sneller aan de beurt konden zijn maar dit bood geen soelaas. Dus dan maar wachten. Dat is ook best te doen. Want Bo vind zelf niet echt dat hij een probleem heeft al weet hij wel wat er gaat gebeuren in grote lijnen. Hij vertelt dan ook vol trots aan iedereen dat hij een nieuwe voet krijgt omdat de oude niet handig is want daar kun je niet mee fietsen.

Intussen proberen we hem een beetje voor te bereiden op wat er komen gaat maar ook weer niet teveel aangezien het nog niet duidelijk is wanneer de operatie plaats vind. Gelukkig heb ik een hele fijne vriendin die in het dagelijks leven orthopedagoog is en ervaring heeft met het voorbereiden van jonge kinderen op (ingrijpende) operaties. Een goede tip was bijvoorbeeld om een knuffel of pop het zelfde proces te laten doormaken vooraf zodat hij goed en concreet kan zien wat er gaat gebeuren.

Inmiddels heeft er dus een ikea-knuffeltje zijn intrede gedaan hier met mooie lange beentjes. Deze moet eerst nog een operatie ondergaan om een voet te krijgen die zoveel mogelijk lijkt op Bo zijn kleine kromme voetje. Ik verwacht dat 2 steekjes met naald en draad voldoende zullen zijn. Daarna wordt het dan even doorbijten voor dit knuffeltje want met dit voetje kan hij niet fietsen en niet zo makkelijk lopen en dus gaat de dokter (ik) hem een nieuwe voet geven. Nou ja: narcose, amputatie, geknutselde miniprothese, je ziet het voor je toch?

Ondertussen leven we hier dus gewoon verder en gaat het hartstikke goed met onze 2 mannen. Allebei ja want dat is ook nog steeds een veelgestelde vraag: hoe vindt Frank het nou om een broertje te hebben? Nou gewoon, meestal zijn ze heel leuk samen en soms hebben ze mot. Zoals dat met alle broertjes en zusjes gaat. Inmiddels is het “SRA!” waarmee Bo Frank eerst aansprak geëvolueerd via Slank/Slankie tot nu Sank/Sankie. Daar valt dus nog wel wat verbetering te behalen maar er zit in ieder geval een soort van vooruitgang in! Verder kunnen wij Bo goed verstaan al zal het voor een buitenstaander soms nog wel lastig zijn want hij verwisselt so far nog al wat letters.

Vanaf volgende week start hij op de peuterspeelzaal dus dat kan helpen om nog beter te gaan praten. Heel benieuwd hoe hij het zal vinden. Hij is er al erg druk mee en is vooral heel enthousiast over het feit dat hij dan ook een “lugzak met pandenijn en glinken”  (rugzak met mandarijntje en drinken) meekrijgt, net als Frank.

In de kerstvakantie zijn we een weekje naar Duinrell (het bungalowpark) geweest. Onze eerste vakantie met z’n viertjes! Vooral Frank was heel enthousiast over het bijbehorende Tikibad met allemaal bloedstollende glijbanen. In een heel ver verleden was ik hier eens (met de Tinadag, weet je nog Sanne Hoekstra!?)en toen durfde ik beduidend meer dan nu kon ik constateren.... Gelukkig waren er ook wat onschuldigere glijbanen en gelukkig moest er ook iemand bij Bo blijven en gelukkig heb ik een echtgenoot die al net zo’n daredevil is als Frank.

Bo genoot gelukkig ook van de glijbanen waar hij wel vanaf mocht ( op basis van lengte/leeftijd). Een heel verschil met onze eerste weken samen toen hij in het hotelzwembad net een teen er in durfde te steken. Hij is al veel vrijer in het water! Er was ook een soort waterkanon die hij heel cool vond. Duwde zelfs grote jongens opzij die het waagden om hem te willen helpen! Bo zit duidelijk in de “zelluf doen!”fase.  We gaan tegenwoordig ook met hem naar peuterzwemmen en daar geniet hij erg van.

Verder zijn we daar o.a. nog naar Naturalis in Leiden geweest waar overal Franks idool “Freek Vonk” te zien is. Patrick is ook met hem naar een Show van Freek geweest in Amsterdam in de kerstvakantie en dat was ook Vet volgens Frank! Naturalis is wel een aanrader zeg, superleuk en interactief museum om met kinderen heen te gaan.

We waren er in de tweede week van de kerstvakantie en aangezien we vlak bij Scheveningen zaten hebben Patrick en Frank meegedaan met de nieuwjaarsduik. Ik moest bij Bo blijven dus kon niet mee het ijskoude zeewater in. Heel naar voor mij dat ik dat moest missen. Deze eerste kleine vakantie ging heel goed met Bo. Het maakt kennelijk niet uit waar we zijn, als we bij elkaar zijn dan is het prima. 

Eenmaal thuis was het tijd voor onze eerste rapportage naar China. Want ja, je denkt misschien dat je klaar bent met alle formulieren en kopieën als je kind eenmaal thuis is maar niets is minder waar! De chinese autoriteiten willen graag nog tot 2020 weten hoe het met ons menneke gaat. Eerst na een half jaar en dan jaarlijks. Maar geen probleem hoor, ik praat/schrijf graag over onze bloedjes! Dus schrijven maar, groei, geestelijke ontwikkeling, stand van zaken rond de hechting, medische situatie alles mochten we bij langs. Het kan zijn dat ze zich nog zorgen gaan maken daar want bij de meting van zijn hoofdomtrek bleek deze 10 cm gekrompen! In het medisch verslag uit China was het namelijk 60 cm en nu 50 cm....Ik ga er maar vanuit dat die 60 een typefoutje is geweest...

 Al deze verslagen zijn ook leuk voor onszelf en voor Bo om te bewaren. We kunnen ze mooi opbergen in zijn prachtige adoptiekist! Bij het welkomstfeestje kregen we een mooie blankhouten kist van vrienden en inmiddels is die prachtig beschilderd door de juf van Frank die ook kunstenares is. Hij is geïnspireerd op zijn aankomstkaartje en er staat onder andere ook een mooie draak op omdat Bo is geboren in het jaar van de Draak aldus de Chinese astrologie. Ik moet er nog even een foto van maken, komt nog! 

Die kist gaat dus gevuld worden met allerlei memorabilia omtrent China en Bo zijn roots daar. Onlangs ben ik lid geworden van een facebookgroep van ouders met kinderen uit de provincie Shanxi. Deze groep is internationaal en zo vind je dus ook kinderen terug die uit hetzelfde tehuis komen als hij en nu bijvoorbeeld in Italie, Finland of Amerika wonen. Prachtig is dat, dat we op deze manier een stukje van zijn eerste (bijna) 3 jaar kunnen vast leggen. Hopelijk rollen er nog foto’s uit waar hij opstaat of kunnen wij andere mensen blij maken met foto’s van hun kind. Als een stukje uit je verleden heel onbekend is dan zijn dergelijke details heel waardevol!

 Nou, dan nu kijken of ik nog wat foto's kan plaatsen van het laatste half jaar, de groeten maar weer!

Lampionnetje lopen met Sint Maarten

Paraplu gekregen van de Sint, zeer favoriet item!

Oud en nieuw op Duinrell

sneeuwschuiven in de tuin

 

 

potje knokken met Papa en Frank

Verjaardagstaart met Nijntje!

In een zomers bos, landgoed de Braak bij ons om de hoek.