Als ik alle blogtitels van de afgelopen 2 jaar zie ging het
vaak over “vooruitgang” in allerlei vormen. Steeds kwamen we een stapje verder
in het adoptieproces. En nu we thuis zijn is er nog altijd vooruitgang want nu
is er Bo Wen Visser 2.0! De afgelopen weken zette hij letterlijk steeds
nieuwe stappen om te oefenen met zijn
nieuwe voet. Wat een mirakel is dat, zo’n prothese! Geweldig wat er allemaal
kan, geweldig wat een fijne mensen er zijn die dat allemaal voor je
maken/begeleiden en last but not least: Geweldig wat een veerkracht en
doorzettingsvermogen heeft Bo laten zien!
Daarin is hij overigens niet de enige. Van alle onze
“adoptievrienden en kennissen” horen we telkens weer dat hun kinderen uit China
of andere landen zo sterk en veerkrachtig zijn. Tuurlijk gaat niet altijd alles
van een leien dakje, soms is het hard werken om te hechten en trauma’s te
overwinnen. Medische problemen moeten getackeld worden en dat kost tijd en
energie. Maar het is uiteindelijk zo ontzettend de moeite waard! We prijzen ons
gelukkig dat het bij Bo allemaal zo soepel gaat. Is hij dan altijd een
engeltje? Neeeeeejjjj, duh, welk kind is dat wel?! Hij kan net zo jengelen en
mokken als elke peuter als hij zijn zin niet krijgt, zit soms te klieren met
eten en na 17.00 is hij meestal niet meer op zijn best, zoals zoveel kinderen
van 3. Dan mag je ook beslist niet om hem lachen want dat is “Nie Gappig!”Maar
hij is ook vrolijk en druk, kan heel aanstekelijk lachen, is ontzettend
knuffelig, kan heel goed puzzelen, maakt grapjes, is zeer praatgraag, doet leuk
mee op de peuterspeelzaal en zit vaak te zingen terwijl hij op de grond met
autootjes speelt en maakt worstjes van klei voor mij op dit moment, met
“kessup”.
Maar even terug naar het lopen. We hebben een flinke
fysiotherapiemarathon achter de rug en we zijn nog niet klaar maar het gaat
zeker vooruit. Zoals dat meestal met kinderen gaat (heb ik me laten vertellen)
liep hij meteen de eerste keer er op weg. Toen nog heel houterig, beetje als
een piraat met houten been, maar het gaat steeds soepeler. Hij rent er al mee
en springt op de trampoline. Ook fietsen kan nu (met zijwieltjes). Omdat hij
natuurlijk niks voelt in de voetzool schiet zijn voet wel makkelijk van de
trapper. We hebben er door de fietsenmaker een racefietsbeugeltje op laten
zetten en dat maakt het fietsen een stuk makkelijker. Toen we onlangs bij
Beatrixoord gingen fietsen moesten de fysiotherapeute en ik er op een drafje
achteraan, gelukkig zat hij nog aan een touw vast! Hij begint zijn knie nu ook
wat beter te gebruiken. Toen er nog lengteverschil was hoefde hij dat nooit met
zijn kortere beentje dus dat is even wennen en trainen.
In de eerste week dat hij z’n nieuwe beentje had was het
kortebroekenweer. Dat bleek niet zo goed voor de “sleeve”, dat is het siliconen
mouwtje wat er voor zorgt dat de prothese vast blijf zitten. Die werkt
normaliter prima, de prothese zit hartstikke vast. Maar als je er een gat in
valt al spelende weg dan komt er lucht in het vacuüm met als gevolg: je been
laat los…. Een nieuwe sleeve is in bestelling (de hemel zij geprezen voor het
bestaan van zorgverzekeringen!) en nu proberen we zo lang het gaatje zo te
plaatsen dat het goed gaat. Lukt niet altijd. Laatst zat Bo in het zitje van
het supermarktkarretje, “beentje nie goed” zei hij. Dat klopte wel want links
was ineens zo’n 10 centimeter langer dan rechts. Hij zat los dus. Dan zit er
niks anders op dan de hele boel uit te trekken en dat was voor het winkelend
publiek waarschijnlijk wel even een apart gezicht: een moeder die zo het been
van haar kind er af trekt!
Je merkt ook dat hij nog moest wennen aan 2 benen die even
lang zijn. In het begin bleef hij met zijn nieuwe voet af en toe hangen achter
traptreden e.d.! Maar nu gaat het lopen dus steeds wat soepeler en kan hij hem al bijna de hele dag aan. Hij is nu dus niet meer zo aangewezen op zijn loopfietsje. Dat ding scheen te voelen dat hij niet meer nodig was want vanochtend gaf hij het ineens op met een luide "knap!" toen Bo er op plaats nam :
Ondertussen gaat het gewone leven ook verder hier. Patrick
en ik zijn pas een nachtje weg geweest naar Keulen naar een concert van Adele.
Wat heel mooi was! Frank had dat weekend Pinksterkamp dus die was al onder de
pannen. We hebben al besloten dat Bo ook op scouting moet: altijd kindvrij met
Pinksteren! Denk ook niet dat Bo dat een straf zou vinden want Frank is altijd
super enthousiast over scouting. Maar nu is hij nog te jong dus hij mocht een
nachtje logeren bij Opa en Oma. Dat ging prima, hij had heerlijk gespeeld en
lekker geslapen. Frank had ook heerlijk gespeeld maar iets minder lang geslapen
zoals dat gaat op kamp.
Omdat het allemaal goed gaat qua prothese konden we ook wel
een vakantie boeken en dit jaar doen we eens gek: we blijven in Nederland!
Vakantiepark Beekse Bergen om precies te zijn. Kunnen we elke dag op safari dus
feitelijke zitten we ook een beetje in Afrika! Wij kamperen altijd dus als
iedereen even wil duimen voor mooi weer!? Patrick wou namelijk naar zonzeker
Italië maar ik had ff niet zo’n zin in de lange rit van 2 dagen. Dus ik heb,
zoals een echtgenote dat kan, net zo lang doorgedramd tot ik m’n zin kreeg!
Maar als we nu dus 3 week lang snertweer hebben dan moet ik dat nog zeker 5
jaar horen(als’t niet langer is)….
Goed, ik probeer even om een paar filmpjes hier te plaatsen.
Dan kunnen jullie even zien hoe het lopen gaat. Ik had ze ook al op Facebook gezet maar bij dezen voor de mensen die geen FB-vrienden met mij zijn en toch wel benieuwd zijn hoe het gaat. Het eerste filmpje is van hoe hij nu loopt en het tweede van hoe hij liep met zijn oude voetje. Ze zijn om de een of andere reden niet zo scherp geloof ik, nah jah, tis nait aans. Groeten!
