Het gewone leven

Ni Hao Y’all!

Ja, het is al weer even geleden. Maar ja het leven is op een gegeven moment “gewoon heel gewoon” en dan valt er niet zoveel te melden voor mijn gevoel. Maar nu dan toch maar weer eens een blog. Want afgelopen donderdag vierden we hier Bo-dag, lekker uit eten geweest bij een sushi-restaurant. Even weer met stokjes eten. Dat was hij dus helemaal verleerd maar gelukkig kun je sushi ook prima met je handen eten meestal. Die 6de juli was het dus alweer 2 jaar geleden dat onze jongste ons leven binnenliep (en wij dat van hem) in dat notariskantoor in Taiyuan, provinciehoofdstad van Shanxi in China.

Dit was 1 van zijn voorstelfoto's, de eerste foto's die we van hem kregen. De allereerste foto was deze maar dan alleen de onderkant om de special need te "beoordelen".

Onze dappere dodo stapte bij onze eerste ontmoeting binnen aan de hand van de directrice van zijn tehuis met een grote rugzak om en een broekje hoog over zijn shirt heen getrokken (dat heb ik meteen aangepast toen we buiten stonden!). Wat ging het toen wonderlijk goed, zo dapper is hij altijd gebleven. Al kan hij nu gelukkig wel huilen, van verdrietjes, kleuterfrustraties, ruzie met z’n grote broer, zere knietjes enzovoorts.  Want als je gevuld bent met adoptiekennis weet je dat een kind wat helemaal niet huilt ook niet normaal reageert.

En moet je nu eens kijken, hoe mooi hij zich ontwikkelt, soms razendsnel, soms langzaam, op zijn eigen tempo, helemaal prima zoals dat bij elk kind gaat. Inmiddels ook al weer een jaar met prothesevoetje en daar loopt hij als een kievit op. Deze week mogen we de nieuwe ophalen want hij is alweer aan de tweede toe. Deze keer met een legoprint er op. Ben benieuwd hoe het geworden is.

Eigenlijk heeft hij heel lang met deze eerste prothese gedaan want meestal zijn ze na een maand of 10 te klein maar Bo groeide gewoon even niet zo snel. Hij bleef lang hangen op precies 1 meter en 18 kilo (vooral dat laatste vindt hij zelf steeds heel teleurstellend op de weegschaal!). Die eerste is nu ook wel echt af zoals hier naast is te zien! Mind you, de voet die er aan zit is al z'n tweede en hier zit ook al een barst in, de tenen vallen er bijna af...En die kleur was ooit huidskleur....die groezeligheid , dat krijg je er dus niet af.

Misschien was er even niet zoveel energie over om te groeien aangezien hij z’n eerste jaar in groep 1 ook even moest tackelen. Hij heeft niet altijd zin om naar school te gaan (mama, waarom nou weeeeer naar school?!). Maar als hij er eenmaal is vindt hij het volgens mij altijd heel leuk. Zijn juffen zien ook dat hij enorm geniet van het spelen met de andere kinderen. Gymmen gaat ook prima, hij doet aan alles mee en ze merken eigenlijk haast niet dat hij “lichamelijk beperkt is”. Dat is hij wat ons betreft ook niet, hij heeft 5 km gelopen met de avondvierdaagse en dat ging prima, wat nou beperking!

Zie het verschil met de eerste foto!

Er ligt nog wel een puntje van verbetering bij bijvoorbeeld het maken van de werkjes. Daar vindt Bo namelijk echt helemaal niks aan! In dat opzicht is hij gewoon nog erg jong, hij vindt het moeilijk en moeilijk is niet leuk, dat weten we allemaal. Bij de kleuters op onze school hebben ze zoals bij veel scholen een prachtig planbord met kaartjes. Op de kaartjes staan plaatjes van de werkjes (als je een werkje afhebt draai je dat plaatje om en dan staat er een stipje op) maar ook van spelen (poppenhoek, bouwhoek, autokleed enz). Bij Bo zijn rijtje verdwijnen de kaartjes met de werkjes regelmatig op mysterieuze wijze….Die slimme Harry doet ze dus gewoon terug in het bakje want dan is dat werkje ook weer klaar in Bo zijn optiek! Maar daar trappen de juffen natuurlijk niet in!

Gelukkig hoeft hij niet te haasten en mag Bo dus nog lekker een jaartje in groep 1 blijven om te kunnen groeien en bloeien. Wel jammer voor hem dat hij allemaal vriendinnetjes heeft in zijn combi-klas 1/2 die volgend schooljaar in groep 3 zitten en dus niet meer bij hem in het lokaal. Maar dat komt vast ook wel weer goed want het is een heel sociaal mannetje. Hij knuffelt wat af met al z’n blonde meiden!

 Bij zijn rapport in zat ook een prachtige tekening van een heel groot poppetje (nu geen koppoter meer maar met hoofd, lijf en ledematen, en een navel!) met een kleiner poppetje er in. Ik vroeg natuurlijk wie het waren: “ik in jouw buik!” zei hij. “Maar jij zat toch niet in mama’s buik?” zei ik. “neeeeej, ik bedoel ik jouw hart!”. AAHHWWWW!! We zingen nog steeds vaak het liedje “niet in mijn buik maar wel in mijn hart, blij met jou! Met dit soort dingetjes merk je dat hij daar wel mee bezig is. Hij had toch liever ook wel in die buik gezeten. En “uit de borstjes gedronken”. Dat is ook zo’n issue. Tot ik een keer liet vallen dat het ook wel pijn deed, dat drinken uit die borstjes (Frank was een soort pitbull aan de borst bij tijd en wijlen, verder ist een schat hoor! Maar heel fanatiek in alles wat hij doet!). Dat mag Bo nu graag even aanhalen af en toe, als een soort genoegdoening.

Ik denk ook wel vaak bij hem “blijf nog maar even lekker klein”. Want het gaat soms allemaal zo snel. Onze Frank zit volgend schooljaar alweer in groep 6! En hij gaat straks een week op zomerkamp met scouting. Een week! Volgens hem geen enkel probleem dus waarschijnlijk moet ik toegeven dat ik er zelf nog niet helemaal aan toe ben hem een week te moeten missen…. Hij kan al zo veel: zelf naar school fietsen, met een vriendje naar het zwembad, een boodschapje voor mij doen, spreekbeurten houden over protheses (dikke 8,5!), diep over het leven nadenken, bankjes pionieren bij scouting, Bo voorlezen, moeilijk technisch lego-dingen bouwen, zit in de leerlingenraad, komt thuis met mooie rapporten met een dikke verbetering op spelling omdat hij nu veel meer boeken leest (heil aan de schrijver van al die “leven van een loser-boeken”!).

Maar ja, zoals zijn peuterspeelzaaljuf ooit zei, en die uitspraak is me bij gebleven: niets blijft. En dat is ook zo, alles gaat door en dat is goed maar soms wil ik de tijd even stil zetten. Maar ook weer niet want na de zomer ga ik zelf natuurlijk ook wat nieuws doen. Namelijk zoals eerder verteld de verkorte Pabo. In Assen bij hogeschool Stenden gaat het gebeuren bij wat vroeger Pabo de Eekhorst was. Ik heb er heel veel zin in! Ik ga dan 1 dag in de week naar school (heb al een broodtrommeltje gekocht 😉) en 1,5 dag stage lopen in de week. Heel benieuwd waar ik zoal terecht ga komen! Gelukkig werkt Patrick 2 x in de week thuis en dat in combinatie met 1 middag BSO maakt dat het opvangtechnisch goed te doen lijkt.

Binnenkort is, na 6 jaar, mijn allerlaatste kinderfeestje. Daarna neemt een enthousiaste dame De-Smaakmakerij over om er haar ding mee te gaan doen. Dat is dan ook wel weer mooi dat mijn mooie site en logo en alles blijven bestaan.

Maar nu straks eerst nog ff Timmerdorp doen (plaatselijke zomeractiviteit van ons dorp) en dan lekker vakantie! Wij gaan dit jaar kamperen in Italië (dit jaar krijgt Patrick zijn zin!).

Zo, dat wast wel weer voor nu, groeten!