Overgestapt van boemeltreintje naar intercity!

Hi, als je komt kijken hoe je je kerstbalkaart in elkaar moet zetten dan moet je even hier klikken  Ik heb ze op 16 december op de bus gedaan dus morgen of overmorgen zal hij wel aankomen! SPANNEND HE!!!

We gaan hier weer even verder met het laatste nieuws. Een update uit de wereld die adoptie heet en onze reis daar in. Sinds eind november zijn wij dus in het gelukkige bezit van de zogenaamde “beginseltoestemming”YEEHAA!  Voelt een beetje alsof je scriptie eindelijk af is en de wereld nu voor je open ligt, bijna letterlijk!

Het ministerie stuurt dan automatisch jouw dossier door naar de vergunninghouder van je keuze. In ons geval dus Stichting Wereldkinderen. En Wereldkinderen werkt lekker vlot door want we hebben al overeenkomsten in de bus gehad en getekend en nog zo wat papierzaken en inmiddels zijn we uitgenodigd voor een intakegesprek! De datum is nog niet helemaal helder op het moment van schrijven maar in ieder geval binnen 3 weken denk ik.

 Fijn dus, eindelijk wordt het allemaal wat concreter! Naar alle waarschijnlijkheid wordt het komende half jaar heel spannend want wanneer zal het voorstel komen van onze Ding!  Dat wachten begint nadat je documenten in China liggen. Daar moet dus nog een hele papierwinkel voor gefikst worden. Soms heb je binnen een week een voorstel, soms duurt het een paar maand. Hoe dan ook, we komen steeds dichterbij, we zitten niet meer in een boemeltreintje maar zijn overgestapt op de intercity!

We beginnen dus ook zo zachtjes aan te denken over het kamertje, een bedje,de reis enzovoorts. Zo fijn om na 5 jaar hopen en wachten op een tweede kindje eindelijk weer in die modus te staan!  Je zou al vanalles willen aanschaffen, verven en weet ik veel. Maar ja we weten nog niet precies hoe oud ons kindje zal zijn en of het een meisje of een jongetje zal zijn. De echo laat nog niet zo veel zien....

 

Ondertussen was er de afgelopen weken veel discussie en publiciteit rondom adoptie, vooral naar aanleiding van het programma “met open armen”. Ik kan er een lang verhaal over houden maar dat ga ik niet doen. Liever verwijs ik naar het blog van Annerieke Berg (hiernaast in het blogvolglijstje te zien). Zij verwoordt precies onze mening.

Dus, rest mij jullie allen een hele fijne feestdagen toe te wensen en een prachtig 2015!

 

Een stempel op je kop!

Een stempel op gedrukt krijgen heeft meestal een hele negatieve klank. Zo niet in ons geval! Wij hebben namelijk het stempel  “OK” op ons voorhoofd gekregen! En wel van de raad voor de kinderbescherming die ons gekeurd heeft met het oog op ons voornemen een kindje met special need tot 60 maanden oud te adopteren! Ook wel fijn voor Frank dat we met terugwerkende kracht zijn goedgekeurd om ouders te worden!

Afgelopen vrijdag was het laatste gesprek met de raad. Of eigenlijk was het niet echt een gesprek. We konden namelijk het rapport inlezen dat de raadsmedewerker over ons geschreven heeft. Daarin werden al zijn bevindingen over ons uit de doeken gedaan met als eindconclusie dat we door hem geschikt zijn bevonden om te adopteren.  Yay!

We hebben geen print van het rapport gekregen en konden het dus alleen maar lezen. Maar het was dus heel positief, wij blijken hele aardige normale mensen te zijn, haha! Het hele epistel wordt ook uiteindelijk naar de Chinese autoriteiten opgestuurd dus je wilt er natuurlijk een beetje goed opstaan zodat ze onze lieve Ding ook aan ons toe willen vertrouwen!

 Meteen de volgende dag al kregen we een bevestiging dat het rapport is verstuurd naar het ministerie van justitie. Met dus als advies om ons verzoek goed te keuren. Naar alle waarschijnlijkheid hebben we dus binnenkort de zogenaamde beginseltoestemming op de mat liggen. Het ministerie stuurt ons rapport dan op ons verzoek door naar Wereldkinderen en dan kunnen we hopelijk snel op intake daar.

 Bij de intake wordt het voor mijn gevoel eindelijk een beetje concreet allemaal. Daar kunnen we dan bespreken wat onze zogenaamde “wensen en grenzen”zijn. Dan moeten er nog een hele bult kopietjes, formulieren, bewijzen, brieven, foto’s en nog iets van 100 andere dingen worden ingevuld en opgestuurd. Als dat zover is dan liggen je documenten in China zoals men dat noemt en dan ben je “adoptiezwanger”.

                                                       

Wereldkinderen gaat dan voor ons opletten of er op de vrijkomende lijsten met kinderen die ouders nodig hebben een kindje bij is wat nou net ons nodig zou kunnen hebben. Ik formuleer het zo omdat de insteek van Wereldkinderen (en volgens mij ook van de andere vergunninghouders (adoptiebureaus) in Nederland) is dat men ouders zoekt voor kinderen en niet andersom.  

Dus, mooi schot in de zaak kunnen we wel zeggen! Voor ons is het nu zaak om de laatste puntjes op de I te zetten voor wat betreft die wensen en grenzen. Dat hebben we al voor een heel stuk helder voor onszelf maar van sommige beperkingen en ziektes moeten we ons nog wat meer inlezen om daar goede keuzes in te maken. Wat kunnen we aan en waar zijn wij geschikte ouders voor? Wat kan Frank aan? Best rare keuzes want als we gewoon zwanger waren geworden (pff gewoon zwanger worden, dat is ZO 2008 ;-) ) dan heb je natuurlijk niks te kiezen, dan komt het zoals het komt en dan heb je daar maar mee te dealen.  Of je baby nou een hartoperatie nodig heeft, een beentje mist of een darmziekte heeft enzovoorts enzovoorts. 

 

Maar in dit geval is er dus wel wat te kiezen, je kunt zelf aangeven of je openstaat voor bijvoorbeeld missende of misvormde handen/voeten, een schisis, hepatitis, chronische ziektes en nog een lange lijst van andere medische achtergronden.  Deze kinderen bestaan al en hebben ouders nodig die gemotiveerd zijn om ze te steunen in hun beperking of ziekte en het omgaan daarmee.  Dus het is nog helemaal zo gek niet dat je daar van te voren over na moet denken en niet voor alles open hoeft te staan al voelt dat wel een beetje raar en oneerlijk.  Sowieso zijn alle kinderen die naar Nederland komen via adoptie, kinderen waarvan redelijkerwijs te verwachten valt dat zij later een zelfstandig leven kunnen leiden.  Dat is 1 van de regels die wettelijk zijn vastgelegd. Ook mag je niet een kind adopteren dat ouder is dan kinderen die al in je gezin zijn. 

De landen waar de kinderen vandaan komen stellen op hun beurt ook weer eisen aan de adoptie-ouders waarmee ze voor de kinderen een (in hun ogen) zo goed mogelijke toekomst hopen te bereiken.  Bijvoorbeeld dat je BMI niet hoger mag zijn dan 30 (Nigeria), dat je getrouwd bent (heel veel landen), praktiserend gelovig bent (Filipijnen), of dat je minstens een half jaar in het land komt wonen (Kenia). 

Er wordt ons wel eens gevraagd of we niet gewoon een kindje in Nederland kunnen adopteren. Ook naar aanleiding van het babietje dat pas geleden in een container werd gevonden.  Nou, dat zit zo: adoptie in Nederland komt heel weinig voor. Ongeveer 15 tot 20 babies per jaar komen in aanmerking voor adoptie. De voorzieningen in Nederland op het gebied van uitkeringen en hulp zorgen er voor dat weinig mensen zich genoodzaakt voelen hun kind af te staan. Tienermoeders voeden vaak samen met hun ouders of met andere hulp hun kindje op.  Die  paar mensen die dat wel doen zijn vaak vluchtelingen die hun baby hier laten (kan bijvoorbeeld zijn omdat het een kindje is wat is voortgekomen uit verkrachting of misbruik in het land van herkomst). Soms ook kinderen van buitenlandse prostituees en een enkele tienermoeder.  Oudere kinderen waar de ouders niet meer voor kunnen zorgen worden opgevangen in de pleegzorg (kun je ook voor kiezen maar dat is weer een ander verhaal). Vanwege leeftijdseisen komen wij sowieso  al niet meer in aanmerking voor een babietje. Bovendien is het ook nog eens zo dat een geboortemoeder hier een jaar lang de tijd heeft om haar beslissing terug te draaien. Dus dat is nogal een onzekere situatie om aan te beginnen. Nou ja, kortom: die weg is voor ons kansloos.

Vorige week was de eerste aflevering op tv van het programma “met open armen” op RTL 4. Was leuk om te zien al vond ik het niet zo heel informatief en werden sommige aspecten helemaal niet belicht. Maar hoe dan ook interessant voor ons om naar te kijken. Er komt ook een aflevering over China op 12 november als ik me niet vergis. Die gaan we natuurlijk zeker kijken!

Nou, zo is het verhaal wel weer lang genoeg eerst. Tot de volgende keer!

Het gezinsonderzoek

Zo, en daar waren we weer! Onze route naar China was dus aanbeland bij het onderdeel “gezinsonderzoek”. Dat houdt in dat de raad voor de kinderbescherming met je in gesprek gaat om te kijken wat voor types wij zijn: zijn we niet psychisch helemaal van lotje, instabiel, wietplantagehouders of stervende en nog zo wat dingen die een minder stabiele thuissituatie kunnen veroorzaken.

Na het opsturen van onze “wij zijn gezond-verklaring” werd er vrij snel contact opgenomen en een gesprek gepland bij ons thuis. De woonkamer was representatiever dan ooit, dat snappen jullie wel. We hebben nog net geen cake gebakken (voor de geur) of verse bloemen op tafel gezet. Dat leek ons een beetje overdone...Maar alles was netjes en gepoetst natuurlijk. In het eerste gesprek hebben we het eigenlijk over vanalles gehad. Onze motivatie en verwachtingen en onze thuissituatie en nog zo wat dingen. We kregen huiswerk op voor het schrijven van een zogenaamd levensverhaal. Hierin moet dan een uitgebreide lijst aan dingen aan de orde komen waaruit ze bij de raad dan enigszins kunnen afleiden wat voor vlees ze in de kuip hebben.

Het moest zeker 10 a4tjes lang zijn. Patrick de cijferman was blij dat hij met Nynke de letterenvrouw was getrouwd zeg maar! 15 Hele pagina’s zijn het geworden (dat kun je wel aan mij overlaten)dus de raadsmedewerker kon er even lekker voor gaan zitten. Onderwerpen waren onze gezondheid (Prima, beetje sportblessures en niet overdreven vruchtbaar) Woonsituatie, werk en werkverleden, je jeugd en het gezin waar je bent groot geworden en nog een hele lijst andere dingen. Naar aanleiding hiervan kwam dan een tweede gesprek op kantoor bij de Kinderbescherming (de hoge mate van representativiteit was dus weer net zo snel verdwenen als het gekomen was ;-).

Vorige week kwam het mailtje met vervolgafspraak. Maar ook met iets wat ons in hoge mate verontrustte om niet te zeggen BIJZONDER ONAANGENAAM VERRASTE. Namelijk dat we de procedure volgens de richtlijnen on hold zouden moeten zetten aangezien we recentelijk een zogenaamd “Life Event” meegemaakt hadden, namelijk het overlijden van mijn vader.

 

Dat wilden we natuurlijk helemaal niet! Wij willen door, we voelen ons stabiel en de procedure duurt sowieso al lang genoeg! Ding wacht op ons! Waarom moet er nu ineens zo’n enorme paarse krokodil op het spoor gaan liggen  (als in: regels die de welwillende burger het leven zuur maken)!

Vandaag was dan het gesprek en gelukkig bleek het allemaal een tzunami in een glas water te zijn. Onze raadsmedewerker gaf aan er positief in te staan en hij zou in het multidisciplinaire overleg aangeven dat het on hold zetten volgens hem niet nodig was. PHEW!!!! We denken dus dat het wel goed zal komen al moet het dus nog wel over een paar schijven heen.

Nu dus even weer afwachten. Hopelijk komt er snel een afspraak voor een laatste en derde gesprek. Dan mogen we het rapport inzien en bespreken en dan volgt hopelijk uiteindelijk de felbegeerde beginseltoestemming. Geen idee hoe lang het duurt voordat die er door is, we zullen zien. Nadat de paarse krokodil van het spoor is gekickt lijkt de trein weer rustig verder te rijden in ieder geval!

Groeten en hopelijk tot snel!

 

Ennn weer een nieuw station!

Hier weer even een berichtje vanuit de trein naar China. Die rijdt lekker door kunnen we wel zeggen! Net voor onze vakantie naar het prachtige Slovenie hadden we de laatste VIA-cursusmiddag. Als je die eenmaal hebt afgerond stuurt de Stichting Adoptievoorzieningen (sav) een bericht aan de Raad van de Kinderbescherming in jouw regio dat je klaar bent om door hen onder de loep genomen te worden.

We kregen dezelfde week nog een bevestiging van de SAV dat ze dat bericht verstuurd hadden en na onze vakantie lag er dan ook keurig een brief van de Raad dat ze ons dossier in behandeling hebben. Meestal wil je helemaal geen dossier zijn bij de raad voor de kinderbescherming maar bij ons is dat dus juist wel het geval! Allereerst moest er door ons een medische verklaring worden ingeleverd om aan te tonen dat we niet:

Binnenkort komen te overlijden danwel invalide raken door ziekte.
Psychisch en lichamelijk in staat zijn om een kind tot in de volwassenheid te begeleiden.

En dat moet dan door een huisarts worden onderzocht en opgeschreven. Gelukkig konden we vlot een afspraak krijgen ( moest bij een andere huisarts dan je eigen). Vandaag zijn we dus langsgeweest en heeft de desbetreffende huisarts ons eens even diep in de ogen gekeken ( gebruikt u alcohol, drugs? Psychische  problemen, erfelijke ziektes in de familie? Enz enz. ). Nou gelukkig zijn wij gezond op sportblessures na en ook psychisch zitten alle steekjes vast. Hij heeft nog ons hart beluisterd en bloeddruk opgenomen. Ook dat was gelukkig allemaal ok. Dus wij gingen gezond verklaard weer de deur uit en hebben meteen de verklaringen opgestuurd.

Nu is dus het wachten op de raad die een afspraak met ons zal maken voor een eerste gesprek. Zij zijn ondertussen ook bezig om bij justitie te checken of wij er in het verleden geen criminele praktijken op na hebben gehouden. ( en aangezien wij op dat vlak ook al onbeschreven blaadjes zijn op een snelheidsovertreding na en fietsen zonder licht verwachten we daar geen problemen).

Zo'n medische keuring lijkt weer heel onrechtvaardig, tenslotte wordt niemand die zwanger wil worden van te voren gekeurd ( alhoewel dat soms nog niet zo gek was geweest). Maar het ergste wat je verkeerd kunt doen als adoptie-ouder is volgens onderzoek doodgaan of scheiden. Dus de kans daar op moet toch zoveel mogelijk vooraf worden ingeschat.

Maar nu dus wachten op het eerste gesprek. Het valt ons sowieso alles mee dat we nu midden in de vakantieperiode alweer zo ver zijn dus dat is positief.

Ondertussen waren we dus op vakantie geweest naar Slovenie, tjee wat een mooi land is dat, echt een aanrader! We stonden ook op een prachtige camping ( camp Menina) recht aan een meertje waar je elke avond lekker mocht fikkie stoken voor je tent, dolle pret dus!

Ondanks het overlijden van mijn vader ( wat toch de glans van het vakantievieren er een beetje afhaalde) hadden we toch nog wel een leuke vakantie, daar gaan we zeker nog eens heen, hopelijk dan met 4 of 5 gezinsleden. Frank had al bedacht dat zij dan samen in de grote slaaptent moesten en papa en mama in de kleine! En zo fantaseren we vaak over hoe het zal zijn als we "Ding" ( want dat is nog steeds de werktitel en het is ook echt een chinese naam) gaan halen, wanneer dat zal zijn en hoe het zal gaan allemaal. Het wordt steeds een beetje echter en dichterbij!

Einde en begin...

Vandaag reed de trein naar Peking weer verder naar station VIA nummer 5. Dit was de laatste bijeenkomst van de voorbereidingscursus. Blij dat we weer een stap verder zijn in het traject. Al wordt onze blijdschap op dit moment wel overschaduwd door iets wat ik hier gewoon niet ongenoemd kan laten. 

2  Dagen na mijn vorige bericht overleed mijn vader namelijk vrij plotseling.  Het laatste engeltje op zijn schouder was verdwenen en zijn hart kon het ondanks reanimatie door mijn moeder en de hulpdiensten en de hulp van zijn ICD (interne defibrillator) nu echt niet meer volhouden.  We waren er altijd  wel een beetje bang voor dat het een keer fout zou gaan omdat het al meerdere keren net goed gegaan was. Maar als het dan echt helemaal mis is kun je het je toch niet voorstellen dat hij er echt niet meer is. 

Maar het is zo en dat is de nieuwe realiteit. Verder zonder onze lieve papa en opa. Afgelopen woensdag was de afscheidsdienst en die was mooi en goed. Er waren ontzettend veel mensen en dat zag er indrukwekkend uit, zowel in de kerk als in de stoet naar de begraafplaats. We voelden ons enorm gesteund door iedereen en door het feit dat hij door zoveel mensen werd gewaardeerd en nu gemist.

Op ons verzoek had iedereen een kleurige bloem meegenomen die in grote bakken bij het graf gezet konden worden. Dit gaf een overweldigende hoeveelheid kleur aan bloemen, echt heel mooi!

Frank zei al op de dag van zijn overlijden dat het toch wel jammer was dat opa nu dood was want nu kon hij zijn nieuwe broertje of zusje niet meer zien.  Nou, daar kunnen we het natuurlijk helemaal mee eens zijn.  We gaan er maar vanuit dat hij ons vanaf een wolkje in de gaten houdt en hopelijk af en toe een beetje sturing geeft.

Op meerdere manieren  dus een einde. Maar ook een nieuw begin. Op de dag van de begrafenis werden er wel 3 kinderen geboren in onze nabije omgeving. En de afronding van de VIA betekent voor ons dat we weer een stapje dichter bij onze tweede spruit zijn. De volgende stap is nu de gesprekken met de raad voor de kinderbescherming. En daarna volgt dan hopelijk de beginseltoestemming om te mogen adopteren. Als die binnen is kunnen we aan de slag met de vergunninghouder om hopelijk snel een voorstel te krijgen voor een kindje.

Dat laatste hebben we vandaag met de groep “geoefend”. We mochten zelf voor vergunninghouder spelen en een voorstel neerleggen bij 1 van de andere stellen. Op volgorde van wachtlijst en met ieders wensen en grenzen bij de hand. Naar aanleiding van elk kindvoorstel was er ook een filmpje waarin de special need van het betreffende kind verder werd toegelicht door een adoptieouder die een kindje heeft met die specifieke special need.  Er waren eigenlijk wel meerdere voorstellen bij die wij ook graag zouden accepteren dus dat geeft de burger moed! Wij kregen een 2 en half jaar oud zoontje uit China met een dubbelzijdige schisis, die verder goed gezond was en zich goed ontwikkelde. Jammer dat het maar voor de nep was!

Nu dus wachten tot de raad contact opneemt met ons. Volgens de cursusleidsters zijn er in Noord Nederland geen achterstanden dus we kunnen hopelijk snel verder, het kan ons niet snel genoeg gaan!

Maar nu eerst, na een drukke periode van veel klussen voor De-Smaakmakerij, schoolverhuizingstress, beurzen  en de laatste moeilijke weken: Vakantie! 

Frank heeft z’n eerste vakantiepret er al weer opzitten want na de VIA konden we hem ophalen van zomerkamp (scouting, hij zit bij de bevertjes). Helemaal brak en afgedraaid natuurlijk maar ze hadden een hoop lol gemaakt. Vooral “toen Marjolein ketchup van de tafel likte  en ik zo moest lachen dat er ketchup uit mijn neus kwam..”. Tja, we hadden er bij moeten zijn denk ik…

Voor wie het leest van de Via-groep: bedankt voor de gezellige bijeenkomsten (en pas op voor die raadsmedewerker in de bosjes met  verrekijker!)! Hoop voor jullie allemaal dat het gaat leiden tot iets moois!

Groeten!

De Vissertjes

de Pekingexpress tuft door

Onze trein naar China is gisteren alweer het vierde station gepasseerd. Dat wil zeggen, de vierde cursusmiddag is geweest, nog eentje te gaan.  Gisteren bespraken we de onderwerpen identiteit en loyaliteit. Hoe voel je je als geadopteerde? Sommigen kinderen zijn al vroeg bezig met vragen als “waarom ben ik afgestaan, hoe zou het met mijn chinese/amerikaanse/hongaarse/colombiaanse/enz. moeder zijn, waarom wilde ze mij niet houden enzovoorts. Anderen komen pas veel later in dit stadium. Hoe ga je daar als adoptieouder mee om en wat vertel je bijvoorbeeld als jouw kind is afgestaan omdat de moeder het mishandelde?  Allerlei vraagstukken dus.

Ook was er ruimte om met elkaar te brainstormen over verschillende stellingen. Deze keer in 2 groepen: de (toekomstige) vaders en (toekomstige)moeders apart. Dat was leuk want we hadden heel wat met elkaar te bespreken en anderen kunnen jou ook weer nieuwe inzichten geven waar je wat aan hebt. Voor sommigen van ons was het medische traject nog maar net of nog niet afgerond.

Dat bracht mij in gedachten ook weer even terug naar precies een jaar geleden. Toen kregen wij onze laatste 2 kanshebbers teruggeplaatst. Man, man wat een spanning en verdriet was dat steeds weer. Waarschijnlijk snapt iedereen dat wel, maar echt. IVF/ICSI of andere vruchtbaarheidsbehandelingen: het is bepaald geen feestje! Talloze malen lag ik daar in de “relaxfauteuil”van de gynaecoloog. En het UMCG is een academisch ziekenhuis dus regelmatig lig je in je meest charmante positie met meekijkende student (op snuffelstage) aan je zijde. Starende op het echoscherm of de eitjes een beetje wilden groeien in het gewenste tempo na al die zelf er in gejaste injecties.

 Tot op de laatste keer kon ik echt geen wijs worden van wat er op dat zwartwitte scherm te zien was. Soms een hoopvol knipperend iets waarop ik dan hoopte dat de arts zou zeggen : “ach kijk nou eens mevrouw, laat die behandeling maar zitten, u bent toch zo maar zwanger geworden!”. Maar dat was dan altijd een slagader van mezelf die daar knipperde... Op een gegeven moment werd ik er helemaal bijgelovig van. Bij een ooievaar die overvloog dacht ik: Dat is een goed teken! Maar die ooievaar liet toen net een enorme flats vallen...die had duidelijk schijt aan ons....

En dan al die puncties, ook al BESLIST GEEN FEESTJE!  Dan lig je echt op de plek waar de actie is...De behandelkamer waar eicellen geoogst worden en hopelijk als embryootjes weer teruggezet een paar dagen later. Wederom in die relaxfauteuil. Dan komen ze op je af met een apparaat waarvan je denkt “gaan jullie een walvis afschieten ofzo?”. Maar nee, ze gaan eiblaasjes aanprikken en leegzuigen . Uit jou. Vraag maar niks. Geen feestje.

Los van het feit dat het geen succes gebracht heeft ben ik echt blij dat het allemaal achter de rug is en dat we nu een nieuwe kans hebben.  Iets waar je veel voor moet doen maar er zijn in elk geval geen naalden, hormonen en andere ellende voor nodig. Want dat sucks, echt! Of eigenlijk suckt het vooral heel erg als je er zoveel voor doet maar het heeft geen enkel resultaat. Wij zijn er altijd vrij open over (en nu al helemaal...)geweest. Je merkt dan dat andere mensen ook vaak een eigen verhaal hebben, hun eigen sores en nare ervaringen. Is het niet op het gebied van kinderen krijgen dan wel met iets anders. Ieder huisje heeft zijn kruisje, er over praten (of schrijven) lucht vaak op en helpt je verder. Bij dezen dank aan allen die geluisterd hebben, het heeft me goed gedaan!

 Open er over vertellen doet niet iedereen maar toch: de wachtkamer zat altijd vol. 1 op de 6 stellen heeft fertiliteits”gedoe”. Niet iedereen komt er voor in het ziekenhuis en minder dan de helft daarvan heeft uiteindelijk succes.  Dus zeg niet te snel “het was in no time raak” of “ik word al zwanger als ‘ie naar me kijkt” want er zijn heel veel mensen voor wie dat moeilijk is om aan te horen. En dan hebben wij nog het grote geluk dat we een prachtige zoon hebben die zonder gedoe zomaar kwam, wat een voorrecht, wel een feestje! Dat gun je iedereen!

Vanavond zat Frank weer eens te fantaseren over zijn broertje of zusje. “ Op welke kamer gaat hij/zij slapen dan? Misschien moet ‘ie eerst op een matrasje naast jullie voor als hij bang is ‘s nachts. Maar hij mag ook bij mij op de kamer hoor, gezellig naast mij! “. Frank heeft het vaak over “hij” maar zei laatst dat hij het liefst een zusje wil van 2 jaar oud. Grappig ik dacht dat hij juist een broertje zou willen dichterbij zijn eigen leeftijd.  Nou ja, we zullen zien wat het volgende jaar ons gaat brengen, hopelijk rijdt de Pekingexpress gestaag door, dan komen we uiteindelijk een x op onze bestemming aan!

 

VIA Nummer 3

Gisteren was daar alweer de derde dag van de VIA. Nadat wij een enigszins brakke Frank bij opa en oma hadden gedropt (die was voor het eerst op Pinksterkamp geweest en dus zoals dat hoort volledig geradbraakt, maar mooi was het wel!)was daar weer de rit naar Utrecht.

Deze derde ronde ging het over gevoelens van rouw, verdriet en gemis welke je toekomstige kind kan ervaren.  Een heel waardevol thema om het over te hebben waarbij deze keer ook een adoptiemoeder aan het woord kwam. Zij vertelde  over hoe het met haar 2 zonen uit Sri Lanka ging.

Allereerst gingen we even een oefening doe waarbij je je moest proberen in te denken dat je zelf weer kind was, peuter, kleuter ongeveer, zo ver als je je kon herinneren. Je moest je indenken dat je in de kring zat in de klas en er komen ineens 2 donkere mensen binnen. De juf wijst naar jou en wat blijkt: jij moet met deze mensen mee! Je kunt ze niet verstaan, ze ruiken raar en ze zien er totaal anders uit dan je gewend bent. Wat voel je, wat denk je, wat wil je?

Onze ingevingen waren: vervreemding, angst, gillen, schoppen, verstijven, terug willen zelfs al is waar je vandaan komt helemaal niet zo rooskleurig maar het is in ieder geval bekend.

Een hele goeie oefening dus om je te beseffen hoe dat moet voelen voor je kind. Die weet nog niet dat het allemaal beter gaat worden en klampt zich vast aan wat bekend is.

Gelukkig konden de cursusleidsters en de ervaringsdeskundige ons vertellen dat dit natuurlijk niet zo blijft, dat zagen we ook op de filmpjes die de adoptiemoeder had meegenomen. Toch hebben veel adoptiekinderen altijd de angst dat alles zo weer kan veranderen. Ze hebben al meerdere breuken ervaren (meestal). Eerst van hun geboortemoeder/ouders (en daarbij maakt het niet uit of dat meteen na de geboorte was of later, ook een pasgeborene voelt dat), dan van het kindertehuis of pleeggezin naar de adoptieouders en soms zitten daar nog meer stapjes in. Geen wonder dus dat het vertrouwen in de nieuwe situatie echt flink tijd nodig heeft.

De cursusleidster vertelde verschillende praktijksituaties. Bijvoorbeeld van een jongetje wat al jaren bij zijn adoptieouders was toen ze gingen verhuizen. Hij werd stiller en stiller en huilde op de dag van de verhuizing tranen met tuiten: “jullie gaan weg maar waar moet ik nu heen?!”. Hij voelde dus nog altijd een bepaalde onzekerheid, de vanzelfsprekendheid die Frank bijvoorbeeld zou voelen in zo’n situatie kan voor een adoptiekind absoluut niet zo voelen. Er blijft voor sommigen altijd dat knagende gevoel dat je nooit zeker bent van je plekje.

Ook kunnen adoptiekinderen zich erge zorgen maken over hun biologische moeder of degenen die achterbleven in het kindertehuis. En zo zijn er meer gevoelens van verdriet, rouw en de bijbehorende fases die in meer of mindere mate kunnen spelen. Goed om hier over na te denken en over te brainstormen wat je zou kunnen doen om je kind hierin te steunen om de verdrietige feiten uiteindelijk te kunnen accepteren.

Gelukkig zijn er voor deze situaties allerlei tips en oefeningen die je kunt doen (bijvoorbeeld bevestigen, bevestigen en nog eens bevestigen dat jij er voor altijd zult zijn). Alleen al het erkennen van die gevoelens is een stap in de goede richting.  Dat weet iedereen eigenlijk wel uit ervaring. In de tijd van al onze mislukte icsi-sessies hoorde ik ook liever iets van “hè bah wat rot voor jullie” dan “Nou ja, je hebt er toch al één”.

Een goeie tip die we al eens vaker hadden gehoord en die de adoptiemoeder ook ter harte had genomen was dat zij aan niemand het exacte verhaal van de reden van afstand vertelden totdat hun kinderen oud genoeg waren om het aan henzelf te vertellen.  Want hoe raar is het als iedereen om jou heen je geschiedenis weet behalve jijzelf?!  Nou is het in ons geval zo dat adoptiekinderen uit China eigenlijk altijd te vondeling zijn gelegd en dat dit al snel zal samenhangen met hun special need. Maar mocht het zo zijn dat ons kindje ook nog bepaalde specifieke/eigen informatie heeft dan zullen we dat dus voor onszelf houden. Ja echt Nynke, jij? Ja echt!

Het lijkt nu trouwens alsof adoptie en de cursus allemaal 1 grote treurnis is overgoten met tranen en depressie. Maar dat is niet zo, we lachen eigenlijk best wat af tijdens deze middagen. Uit de verhalen van ervaringsdeskundigen blijkt dat je opvoedingskwaliteiten soms flink worden getest. Maar, desalwelteplus brengt het je ook heel erg veel, ook als je fouten maakt. Want laten we eerlijk zijn, met homemade kids doe je ook wel eens wat doms of bedenk je achteraf dat je wel wat geduldiger had kunnen zijn.  Wij zijn in ieder geval zeer gemotiveerd om door te gaan en ons toekomstige kindje  met alle liefde te ontvangen inclusief bijbehorend hartzeer.

Nou ja, al met al dus weer een nuttige middag die ons straks weer een beetje beter beslagen ten ijs laat komen. Voor de volgende keer hebben we huiswerk mee, namelijk dat we moeten nadenken over de zogenaamde wensen en grenzen (leeftijd, land, special needs enz.). Niet dat de stichting adoptievoorzieningen daar iets mee doet maar het is goed om dat denkproces daar met elkaar te delen. Wij hebben al wel redelijk voor ogen welke kant we op willen maar sommige anderen in de groep zitten nog niet zo in dat stadium.

Dus, over 2 weken de 4^de ronde. Tot dan!

Nynke

Hechting enzo

We zijn inmiddels al weer een week verder maar ik wil toch nog even verslag doen van onze tweede VIA-middag. Vorige week dinsdag dus zijn we weer naar Utrecht afgereisd. Deze keer ging het over “Hechting”, een hot issue als je het over adoptie hebt. Wie psychologie of pedagogiek heeft gestudeerd is waarschijnlijk doorgezaagd over hechting en de theorieën van meneer John Bowlby. Voor al die andere mensen heb ik even een uitleg van het internet gevist:

 “Hechting is het verlangen, de behoefte van een mens, een jong kind in dit geval om de nabijheid te zoeken van een of meerdere specifieke personen. Baby’s zijn er van nature op ingesteld een hechte liefdevolle relatie aan te gaan met tenminste een persoon. Deze relatie biedt het kindje veiligheid, geborgenheid en voldoening. Hechting speelt een zeer belangrijke rol bij de ontwikkeling van een kind en is essentieel voor een goede emotionele en sociale ontwikkeling”

Het gaat er dus eigenlijk om dat je bij de start van je leven de kans hebt gehad om een band met iemand aan te gaan. Dat je er op hebt leren vertrouwen dat er voor je gezorgd wordt  en je dus niet alleen op de wereld bent en op niemand kunt bouwen. Bij adoptiekinderen is het eerste levensjaar vaak niet zo stabiel en rooskleurig en dus kan er “schade”ontstaan. Maar het goede nieuws, aldus onze cursusleidsters, er is wat aan te doen! Er zijn allerlei dingen die je kunt doen om de hechting met je adoptiekindje zo goed mogelijk op gang te brengen. Dat is dus ook wat we deze keer gingen bespreken.

Na enige theorie gingen we in groepjes aan de slag. Elk groepje kreeg een “fictief kind” toegewezen. Elk kind had zo z’n eigen opstartproblemen en aan ons de vraag hoe we dit gingen aanpakken. Ons groepje kreeg een haitiaanse dochter van net 4 jaar. Onze dochter had tot een jaar of 2 bij haar biologische familie gewoond maar was na het overlijden van de vader uit armoede afgestaan. Daarna woonde ze ongeveer een jaar in een kindertehuis en nu woonde ze al 2 maanden bij ons.

Aan onze dochter was te merken dat ze qua hechting helemaal niet zo’n slechte start had gemaakt in het leven. Er was weliswaar armoede maar ze was wel in een gezin waar liefde en aandacht was. Daardoor trok ze nu al best goed naar ons toe (zogenaamd dan hè!). Wel was ze erg aan het schrokken en proppen met eten en had ze nog moeite met samen spelen en delen.  Die laatste 2 dingen waren volgens ons (adoptieouders in spe) een gevolg van pure overlevingsdrang welke je nodig hebt in een armoedesituatie of in een overvol kindertehuis. Ook vond ze het moeilijk om alleen op een kamer te slapen. Dat had ze waarschijnlijk in haar hele leven nog niet gedaan en dus besloten we te starten met een matrasje in onze kamer en van daar uit langzaam op haar tempo af te bouwen naar alleen slapen in een eigen kamer.

Bij het bespreken van de verschillende casussen (schrijf je dat zo?)bleek eens te meer dat een baby geen garantie is voor een geslaagde hechting ten opzichte van een iets ouder kindje. Alles hangt veel meer samen met  hoe het was voor jij ten tonele verscheen. Een baby van 10 maanden die alleen maar in bed heeft gelegen en alleen maar gevoed is en verder niks, staat er slechter voor dan een 3 jarige die in een pleeggezin zat waar aandacht en stimulatie was.

We kregen ook filmpjes te zien van video-interactie-begeleiding. Dit is iets wat je aan kunt vragen bij de stichting adoptievoorzieningen in de eerste jaren dat je kindje er is. Je wordt dan als gezin gefilmd en aan de hand daarvan kunnen ze je voorzien van nuttige tips en inzichten om je verder te helpen. Ik zeg: Hoera Voor Nederland! Als je niet in aanmerking komt voor kraamzorg (ook al uniek in de wereld) dan is er dus gewoon een prachtig alternatief voor handen hier!

Al met al dus een heel informatieve middag en wij keerden met een vol hoofd huiswaarts.

Ik zal nu deze blog eens even gaan posten. Daarnaast wil ik ook een paar adoptiegerelateerde blogspots hier plaatsen van andere mensen. Onder andere “Ni Hao Y’all”. Een blog van een Amerikaanse adoptiemoeder met een heleboel Chinese kids. Ik zet haar er bij omdat ze prachtige foto’s er op heeft staan en een enorm motiverende positieve vibe heeft. De soms wat uber-Amerikaanse en stichtelijke toon, daar moet je soms even doorheen kijken. Ook zet ik het blog wat ik de vorige keer al noemde, van Annerieke Berg erbij omdat hier veel info over special needs te vinden is. Daarnaast ook een lijst van “dingen die je niet moet zeggen tegen een adoptieouder”. Lees maar even door, scheelt ons weer, haha!

Groeten!

De Vissertjes

 

 

We zijn los!

De  kop is er af!

Vandaag was het dan zover, het startschot, de kick off, de trein is gaan rijden met ons aan boord want jawel eindelijk was daar de eerste dag van de VIA! Voorbereiding Internationale Adoptie dus. En voorbereid word je hier in Nederland, als het om adoptie gaat, of je dat nu wil of niet.

Maar ik ervaar dat wel als positief, er wordt alles aan gedaan om een zo goed mogelijke toekomst te “garanderen”voor het adoptiekind maar ook voor de adoptiefouders. De kinderen waar het om gaat hebben tenslotte al genoeg onzekerheden in hun jonge leventje gekend. Zij verdienen het om ouders te krijgen die zich hebben voorbereid en ingelezen en waarbij gecheckt is of ze wel een beetje oké zijn in alle opzichten.

Maar goed, vandaag dus. Wij togen tegen elven naar Utrecht. Bijna hadden we Utrecht nooit bereikt door een onoplettend medeweggebruiker die ons een plekje in de vangrail had toebedacht maar dat ging gelukkig net goed. Je zit bij de VIA in een groep met 8 stellen. In ons geval waren wij de enigen die al ouders waren. Verder was de hele groep ongewenst kinderloos. Soms zijn er ook mensen die uit idealistische motieven voor adoptie kiezen maar in deze groep was dat dus bij niemand de primaire reden.

Bij deze eerste bijeenkomst moet je elkaar nog een beetje leren kennen natuurlijk en we kregen de opdracht om een ander stel te interviewen en dan daarna hun verhaal aan de rest van de groep te vertellen. Heel interessant om verhalen van andere stellen te horen en hun overwegingen en gedachten in het adoptieproces. Diverse voorkeuren voor landen kwamen voorbij maar er waren ook stellen die daar nog geen beslissing over hadden genomen. Sommigen twijfelen nog of adoptie op hun weg ligt en anderen waren er al helemaal over uit.

Qua onderwerp ging het  deze eerste ronde over het begin van alles: de biologische ouders. Wat zijn hun achtergronden en hoe komen ze er toe om hun kind af te staan. Heel divers natuurlijk. We bespraken ook hoe het is voor je kindje als je wel of niet weet wie je ouders zijn. Aangezien wij naar alle waarschijnlijkheid uit China gaan adopteren zal ons kindje waarschijnlijk niets tot weinig van zijn of haar ouders weten aangezien het bijna altijd om te vondeling gelegde kinderen gaat. Maar als je bijvoorbeeld uit Amerika adopteert dan kun je bij de overdracht de biologische moeder, en soms ook de vader, ontmoeten. Je kunt dan ook contact houden als zij dit tenminste ook willen. En zo heeft elk land z’n eigen specifieke omstandigheden.

De cursusbegeleidsters lieten ons ook een paar filmpjes zien van tehuizen uit verschillende landen. Je hart breekt gewoon als je ziet dat de verzorgsters daar zo goed en zo kwaad als het gaat enorm grote groepen kinderen badderen en eten geven, in deze filmpjes ging dat allemaal heel praktische en snel: hup een fles er in, jij bent al geweest, volgende! Hoe anders was dat voor Frank bijvoorbeeld, die bij elk flesje werd gekoesterd en geknuffeld, waar tegen gepraat werd en die er op kon vertrouwen dat aan al zijn behoeftes voldaan werd!  Heftig om te zien dus. Er was ook een stukje bij van een chinees tehuis waar je een paar schatjes voorbij zag gekomen met bijvoorbeeld een schisis of missende arm. Daar kijken wij natuurlijk met extra veel gevoel naar.

Vorige week werden we nog mooi bevestigd in onze keus voor China. Ik heb namelijk even gebeld met Wereldkinderen om te checken of wij echt aan alle kanten voldoen aan de eisen voor China. Wij dachten namelijk van wel maar je wilt natuurlijk niets over het hoofd zien. Gelukkig kon de voorlichtster die ik aan de lijn kreeg mij geruststellen. Met onze “kenmerken” zoals leeftijd, aantal jaren getrouwd, feit dat we al een kindje hebben, inkomen, gezondheid enzovoorts kwamen we prima in aanmerking voor China. Omdat we ook voor redelijk veel dingen open staan qua special needs en leeftijd van het kindje verwachte ze dat we tzt snel een voorstel zouden kunnen krijgen. Het voelde echt als een warm bad. Voor China worden veel oproepen gedaan voor adoptieouders en ze kunnen voor veel kindjes geen ouders vinden. Daardoor heb je ook echt het gevoel dat je iets kunt betekenen. Afgestaan zijn is een verdrietig gegeven en geadopteerd zijn naar het buitenland op zich ook. Het is de allerlaatste optie maar voor deze kinderen altijd een verbetering van hun situatie.

Veel mensen die we spreken over onze gezinsuitbreiding hebben niet echt een beeld bij special needs. Wie nieuwsgierig is naar wat dit nou inhoudt wil ik doorverwijzen met de volgende link:

http://www.debergjes.blogspot.nl/p/special-need-verhalen.html

Dit is een mooi onderdeel van een blog van een adoptiemoeder die in de adoptie ‘scene” wel wat bekender is vanwege een aantal boeken van haar hand. Op deze pagina staan verhaaltjes van ouders met adoptiekids met verschillende special needs. Sommige best heftig en andere wat minder. Wat je al dan niet heftig vindt is dan weer per persoon verschillend. Hoe dan ook heel informatief om te lezen en vooral mooi om te zien dat het toch vooral gewoon kinderen zijn.

Ik heb pas ook het boek “brief van een chinese moeder”gelezen van de schrijfster Xinran. Hierin worden uiteenlopende verhalen verteld van de chinese moeders en ook vaders die hun kindje te vondeling legden. Schrijnende verhalen vaak. Het boek laat vooral ook zien dat geen situatie hetzelfde is en dat niet alleen het 1-kindbeleid meespeelt. Ook knellende tradities, dwingende families en taboes omtrent ongetrouwd zwanger zijn of het krijgen van een kind met een gezondheidsprobleem kunnen een grote rol spelen.

Nou ja, om een lang verhaal kort te maken (kan niet meer Nynke, tis al lang): er valt een hoop te weten, te lezen en te leren. En dat zullen we de komende 4 cursusdagen gaan doen. De laatste is op 8 juli. Hopelijk kunnen we daarna vlot aan de slag met de raad voor de kinderbescherming  want ons kindje en brusje wacht op ons. Ik hoop dat ze hem of haar vandaag geknuffeld hebben en dat hij/zij nog even vol kan houden tot we er zijn!

 Groet,

Nynke