Het plan

Ni Hao!

Vandaag even een korte update over het wel en wee hier. Veel wel maar in de nabije toekomst ook enige wee waardoor dan later weer wel....waar heb ik het in vredesnaam over! Blijf rustig zitten, het wordt allemaal duidelijk.

Inmiddels hebben we alle uitslagen van Bo zijn medische check up gehad en hoera hoera, hij is hardstikke gezond. Fijn om te horen was dat en volgens de screeningsarts ook best bijzonder dat hij echt bijna niks had op een onschuldig darmbacterietje na. Kinderen uit de adoptielanden hebben de buik vaak vol met beestjes aldus een arts op een eerdere voorlichting. Gelukkig viel dat hier dus wel mee. De bacterie die hij heeft komt bij 20% van de wereldbevolking voor en je hoeft er niks aan te doen. Blijkt dus dat mensen heel vaak zoiets hebben zonder het te weten, jij en ik incluis, raaarrr idee!

In het vorige blog had ik al even beschreven dat we het hele land doorgereden waren om te horen dat onze kleine man geen klompvoet had maar een reductiedefect ( vrije vertaling: geboren met een incomplete ledemaat). Daarom werden we teruggestuurd naar Groningen en vandaag was de afspraakbij de orthopeed daar. Aldaar opnieuw röntgenfoto's maar nu ook van heupen en onderbeen vanwege het zichtbare beenlengteverschil.

Het goede nieuws was dat zijn heupen en knieen helemaal oke zijn. Geen ontbrekende botten en alles op de juiste plek. Zijn afwijkende kleine voetje met het beenlengteverschil is dus echt het enige probleem. Wat wij zelf al een beetje ingecalculeerd hadden bleek inderdaad ook de gedachte van de verschillende orthopeden die hem bekeken. Bo krijgt een voetprothese. Om deze goed passend te    

maken zal het kleine voetje geamputeerd moeten worden. Dit gaat waarschijnlijk begin volgend jaar
gebeuren. Er is een wachtlijst dus we moeten nog even geduld hebben voordat er actie ondernomen
wordt. 

Maar dit is misschien wel helemaal niet zo erg want zo heeft Bo nog even de tijd om nog meer te " landen" bij ons en kunnen we hem goed voorbereiden op wat komen gaat. Het ziekenhuis zal ons daar ongetwijfeld in kunnen adviseren. Het klinkt heel ingrijpend, dat is het ook wel, maar hij heeft hiermee wel de kans om een zo goed als normaal leven te leiden waarbij hij alles zal kunnen. De arts wist te vertellen dat zijn manier van lopen nu niet schadelijk is voor zijn heupen of rug dus nog even wachten is niet erg. Maar in de toekomst zou het beenlengteverschil wel groter worden dus je kunt zo natuurlijk niet rond blijven lopen.

Hij krijgt daarom een zogenaamde Syme- amputatie. Die gaat door het enkelgewricht ( dat heeft hij niet echt maar dat terzijde)en ze maken dan een uiteinde waar je ook zonder prothese in principe op kunt staan. Dat is dan vooral in huis, onder de douche en met zwemmen e.d. handig zo heb ik begrepen. Het gaat er dus om dat het voetje wat hij nu heeft nooit een functionele voet kan worden
die letterlijk draagkracht heeft. Het heeft dus geen zin om de voet recht te zetten en het onderbeen te gaan verlengen ( een lange pijnlijke en moeilijke weg zou dat ook zijn dus ik was al blij dat we die kant niet opgingen). In een gewone voet zoals Bo die rechts heeft, zitten 26 botten. In Bo zijn linkervoetje zitten er maar 7. Saillant detail: we kunnen de rontgenfoto's nabestellen in het UmcG ( serieus waar!). Daarna dus een prothese. Kinderen schijnen daar heel snel mee overweg te kunnen en als we zien hoe handig Bo is in het dagelijks leven dan hebben we er wel vertrouwen in dat het goed gaat komen.

Dus daar gaan we ons de komende tijd maar eens even in verdiepen. Er is al een afspraak op het revalidatiespreekuur en ook bij het anesthesie-spreekuur worden we verwacht ter voorbereiding op de
operatie. 

Ondertussen genieten we nog steeds erg van onze tweede spruit, en ook van spruit 1 trouwens!
Vandaag gingen de gebroeders Visser samen op de foto want de schoolfotograaf was op school. Ik
had matchende bloesjes gekocht, lijk Maxima wel ( maar dan niet zo truttig)! Ik ben benieuwd hoe ze zijn geworden. Helaas was Bo zo onder de indruk van de hele setting dat er geen lachje op zijn
gezicht te krijgen was. Vorige week was meneer jarig, 3 jaar is hij geworden. Waarschijnlijk de eerste keer dat hij het vierde. We hebben die dag even stilgestaan bij degenen in China die rond deze tijd van het jaar vast vaak aan hem denken. Konden we hen maar vertellen hoe goed hij het doet hier en wat een geweldig mooi kind het is. Wat we wel kunnen doen is zijn verzorgsters in het tehuis foto's mailen van zijn verjaardag en een verslagje van hoe het gaat. Hopelijk is er iemand die het voor hen kan vertalen want mijn chinees is matig.... 

Zo, dat was toch weer meer tekst dan ik vooraf had ingepland maar zo is iedereen weer bij. Bo kan lat erzelf ook teruglezen hoe het allemaal gegaan en is en toegegeven, het is voor mij ook een therapeutisch moment!