de Pekingexpress tuft door

Onze trein naar China is gisteren alweer het vierde station gepasseerd. Dat wil zeggen, de vierde cursusmiddag is geweest, nog eentje te gaan.  Gisteren bespraken we de onderwerpen identiteit en loyaliteit. Hoe voel je je als geadopteerde? Sommigen kinderen zijn al vroeg bezig met vragen als “waarom ben ik afgestaan, hoe zou het met mijn chinese/amerikaanse/hongaarse/colombiaanse/enz. moeder zijn, waarom wilde ze mij niet houden enzovoorts. Anderen komen pas veel later in dit stadium. Hoe ga je daar als adoptieouder mee om en wat vertel je bijvoorbeeld als jouw kind is afgestaan omdat de moeder het mishandelde?  Allerlei vraagstukken dus.

Ook was er ruimte om met elkaar te brainstormen over verschillende stellingen. Deze keer in 2 groepen: de (toekomstige) vaders en (toekomstige)moeders apart. Dat was leuk want we hadden heel wat met elkaar te bespreken en anderen kunnen jou ook weer nieuwe inzichten geven waar je wat aan hebt. Voor sommigen van ons was het medische traject nog maar net of nog niet afgerond.

Dat bracht mij in gedachten ook weer even terug naar precies een jaar geleden. Toen kregen wij onze laatste 2 kanshebbers teruggeplaatst. Man, man wat een spanning en verdriet was dat steeds weer. Waarschijnlijk snapt iedereen dat wel, maar echt. IVF/ICSI of andere vruchtbaarheidsbehandelingen: het is bepaald geen feestje! Talloze malen lag ik daar in de “relaxfauteuil”van de gynaecoloog. En het UMCG is een academisch ziekenhuis dus regelmatig lig je in je meest charmante positie met meekijkende student (op snuffelstage) aan je zijde. Starende op het echoscherm of de eitjes een beetje wilden groeien in het gewenste tempo na al die zelf er in gejaste injecties.

 Tot op de laatste keer kon ik echt geen wijs worden van wat er op dat zwartwitte scherm te zien was. Soms een hoopvol knipperend iets waarop ik dan hoopte dat de arts zou zeggen : “ach kijk nou eens mevrouw, laat die behandeling maar zitten, u bent toch zo maar zwanger geworden!”. Maar dat was dan altijd een slagader van mezelf die daar knipperde... Op een gegeven moment werd ik er helemaal bijgelovig van. Bij een ooievaar die overvloog dacht ik: Dat is een goed teken! Maar die ooievaar liet toen net een enorme flats vallen...die had duidelijk schijt aan ons....

En dan al die puncties, ook al BESLIST GEEN FEESTJE!  Dan lig je echt op de plek waar de actie is...De behandelkamer waar eicellen geoogst worden en hopelijk als embryootjes weer teruggezet een paar dagen later. Wederom in die relaxfauteuil. Dan komen ze op je af met een apparaat waarvan je denkt “gaan jullie een walvis afschieten ofzo?”. Maar nee, ze gaan eiblaasjes aanprikken en leegzuigen . Uit jou. Vraag maar niks. Geen feestje.

Los van het feit dat het geen succes gebracht heeft ben ik echt blij dat het allemaal achter de rug is en dat we nu een nieuwe kans hebben.  Iets waar je veel voor moet doen maar er zijn in elk geval geen naalden, hormonen en andere ellende voor nodig. Want dat sucks, echt! Of eigenlijk suckt het vooral heel erg als je er zoveel voor doet maar het heeft geen enkel resultaat. Wij zijn er altijd vrij open over (en nu al helemaal...)geweest. Je merkt dan dat andere mensen ook vaak een eigen verhaal hebben, hun eigen sores en nare ervaringen. Is het niet op het gebied van kinderen krijgen dan wel met iets anders. Ieder huisje heeft zijn kruisje, er over praten (of schrijven) lucht vaak op en helpt je verder. Bij dezen dank aan allen die geluisterd hebben, het heeft me goed gedaan!

 Open er over vertellen doet niet iedereen maar toch: de wachtkamer zat altijd vol. 1 op de 6 stellen heeft fertiliteits”gedoe”. Niet iedereen komt er voor in het ziekenhuis en minder dan de helft daarvan heeft uiteindelijk succes.  Dus zeg niet te snel “het was in no time raak” of “ik word al zwanger als ‘ie naar me kijkt” want er zijn heel veel mensen voor wie dat moeilijk is om aan te horen. En dan hebben wij nog het grote geluk dat we een prachtige zoon hebben die zonder gedoe zomaar kwam, wat een voorrecht, wel een feestje! Dat gun je iedereen!

Vanavond zat Frank weer eens te fantaseren over zijn broertje of zusje. “ Op welke kamer gaat hij/zij slapen dan? Misschien moet ‘ie eerst op een matrasje naast jullie voor als hij bang is ‘s nachts. Maar hij mag ook bij mij op de kamer hoor, gezellig naast mij! “. Frank heeft het vaak over “hij” maar zei laatst dat hij het liefst een zusje wil van 2 jaar oud. Grappig ik dacht dat hij juist een broertje zou willen dichterbij zijn eigen leeftijd.  Nou ja, we zullen zien wat het volgende jaar ons gaat brengen, hopelijk rijdt de Pekingexpress gestaag door, dan komen we uiteindelijk een x op onze bestemming aan!

 

VIA Nummer 3

Gisteren was daar alweer de derde dag van de VIA. Nadat wij een enigszins brakke Frank bij opa en oma hadden gedropt (die was voor het eerst op Pinksterkamp geweest en dus zoals dat hoort volledig geradbraakt, maar mooi was het wel!)was daar weer de rit naar Utrecht.

Deze derde ronde ging het over gevoelens van rouw, verdriet en gemis welke je toekomstige kind kan ervaren.  Een heel waardevol thema om het over te hebben waarbij deze keer ook een adoptiemoeder aan het woord kwam. Zij vertelde  over hoe het met haar 2 zonen uit Sri Lanka ging.

Allereerst gingen we even een oefening doe waarbij je je moest proberen in te denken dat je zelf weer kind was, peuter, kleuter ongeveer, zo ver als je je kon herinneren. Je moest je indenken dat je in de kring zat in de klas en er komen ineens 2 donkere mensen binnen. De juf wijst naar jou en wat blijkt: jij moet met deze mensen mee! Je kunt ze niet verstaan, ze ruiken raar en ze zien er totaal anders uit dan je gewend bent. Wat voel je, wat denk je, wat wil je?

Onze ingevingen waren: vervreemding, angst, gillen, schoppen, verstijven, terug willen zelfs al is waar je vandaan komt helemaal niet zo rooskleurig maar het is in ieder geval bekend.

Een hele goeie oefening dus om je te beseffen hoe dat moet voelen voor je kind. Die weet nog niet dat het allemaal beter gaat worden en klampt zich vast aan wat bekend is.

Gelukkig konden de cursusleidsters en de ervaringsdeskundige ons vertellen dat dit natuurlijk niet zo blijft, dat zagen we ook op de filmpjes die de adoptiemoeder had meegenomen. Toch hebben veel adoptiekinderen altijd de angst dat alles zo weer kan veranderen. Ze hebben al meerdere breuken ervaren (meestal). Eerst van hun geboortemoeder/ouders (en daarbij maakt het niet uit of dat meteen na de geboorte was of later, ook een pasgeborene voelt dat), dan van het kindertehuis of pleeggezin naar de adoptieouders en soms zitten daar nog meer stapjes in. Geen wonder dus dat het vertrouwen in de nieuwe situatie echt flink tijd nodig heeft.

De cursusleidster vertelde verschillende praktijksituaties. Bijvoorbeeld van een jongetje wat al jaren bij zijn adoptieouders was toen ze gingen verhuizen. Hij werd stiller en stiller en huilde op de dag van de verhuizing tranen met tuiten: “jullie gaan weg maar waar moet ik nu heen?!”. Hij voelde dus nog altijd een bepaalde onzekerheid, de vanzelfsprekendheid die Frank bijvoorbeeld zou voelen in zo’n situatie kan voor een adoptiekind absoluut niet zo voelen. Er blijft voor sommigen altijd dat knagende gevoel dat je nooit zeker bent van je plekje.

Ook kunnen adoptiekinderen zich erge zorgen maken over hun biologische moeder of degenen die achterbleven in het kindertehuis. En zo zijn er meer gevoelens van verdriet, rouw en de bijbehorende fases die in meer of mindere mate kunnen spelen. Goed om hier over na te denken en over te brainstormen wat je zou kunnen doen om je kind hierin te steunen om de verdrietige feiten uiteindelijk te kunnen accepteren.

Gelukkig zijn er voor deze situaties allerlei tips en oefeningen die je kunt doen (bijvoorbeeld bevestigen, bevestigen en nog eens bevestigen dat jij er voor altijd zult zijn). Alleen al het erkennen van die gevoelens is een stap in de goede richting.  Dat weet iedereen eigenlijk wel uit ervaring. In de tijd van al onze mislukte icsi-sessies hoorde ik ook liever iets van “hè bah wat rot voor jullie” dan “Nou ja, je hebt er toch al één”.

Een goeie tip die we al eens vaker hadden gehoord en die de adoptiemoeder ook ter harte had genomen was dat zij aan niemand het exacte verhaal van de reden van afstand vertelden totdat hun kinderen oud genoeg waren om het aan henzelf te vertellen.  Want hoe raar is het als iedereen om jou heen je geschiedenis weet behalve jijzelf?!  Nou is het in ons geval zo dat adoptiekinderen uit China eigenlijk altijd te vondeling zijn gelegd en dat dit al snel zal samenhangen met hun special need. Maar mocht het zo zijn dat ons kindje ook nog bepaalde specifieke/eigen informatie heeft dan zullen we dat dus voor onszelf houden. Ja echt Nynke, jij? Ja echt!

Het lijkt nu trouwens alsof adoptie en de cursus allemaal 1 grote treurnis is overgoten met tranen en depressie. Maar dat is niet zo, we lachen eigenlijk best wat af tijdens deze middagen. Uit de verhalen van ervaringsdeskundigen blijkt dat je opvoedingskwaliteiten soms flink worden getest. Maar, desalwelteplus brengt het je ook heel erg veel, ook als je fouten maakt. Want laten we eerlijk zijn, met homemade kids doe je ook wel eens wat doms of bedenk je achteraf dat je wel wat geduldiger had kunnen zijn.  Wij zijn in ieder geval zeer gemotiveerd om door te gaan en ons toekomstige kindje  met alle liefde te ontvangen inclusief bijbehorend hartzeer.

Nou ja, al met al dus weer een nuttige middag die ons straks weer een beetje beter beslagen ten ijs laat komen. Voor de volgende keer hebben we huiswerk mee, namelijk dat we moeten nadenken over de zogenaamde wensen en grenzen (leeftijd, land, special needs enz.). Niet dat de stichting adoptievoorzieningen daar iets mee doet maar het is goed om dat denkproces daar met elkaar te delen. Wij hebben al wel redelijk voor ogen welke kant we op willen maar sommige anderen in de groep zitten nog niet zo in dat stadium.

Dus, over 2 weken de 4^de ronde. Tot dan!

Nynke

Hechting enzo

We zijn inmiddels al weer een week verder maar ik wil toch nog even verslag doen van onze tweede VIA-middag. Vorige week dinsdag dus zijn we weer naar Utrecht afgereisd. Deze keer ging het over “Hechting”, een hot issue als je het over adoptie hebt. Wie psychologie of pedagogiek heeft gestudeerd is waarschijnlijk doorgezaagd over hechting en de theorieën van meneer John Bowlby. Voor al die andere mensen heb ik even een uitleg van het internet gevist:

 “Hechting is het verlangen, de behoefte van een mens, een jong kind in dit geval om de nabijheid te zoeken van een of meerdere specifieke personen. Baby’s zijn er van nature op ingesteld een hechte liefdevolle relatie aan te gaan met tenminste een persoon. Deze relatie biedt het kindje veiligheid, geborgenheid en voldoening. Hechting speelt een zeer belangrijke rol bij de ontwikkeling van een kind en is essentieel voor een goede emotionele en sociale ontwikkeling”

Het gaat er dus eigenlijk om dat je bij de start van je leven de kans hebt gehad om een band met iemand aan te gaan. Dat je er op hebt leren vertrouwen dat er voor je gezorgd wordt  en je dus niet alleen op de wereld bent en op niemand kunt bouwen. Bij adoptiekinderen is het eerste levensjaar vaak niet zo stabiel en rooskleurig en dus kan er “schade”ontstaan. Maar het goede nieuws, aldus onze cursusleidsters, er is wat aan te doen! Er zijn allerlei dingen die je kunt doen om de hechting met je adoptiekindje zo goed mogelijk op gang te brengen. Dat is dus ook wat we deze keer gingen bespreken.

Na enige theorie gingen we in groepjes aan de slag. Elk groepje kreeg een “fictief kind” toegewezen. Elk kind had zo z’n eigen opstartproblemen en aan ons de vraag hoe we dit gingen aanpakken. Ons groepje kreeg een haitiaanse dochter van net 4 jaar. Onze dochter had tot een jaar of 2 bij haar biologische familie gewoond maar was na het overlijden van de vader uit armoede afgestaan. Daarna woonde ze ongeveer een jaar in een kindertehuis en nu woonde ze al 2 maanden bij ons.

Aan onze dochter was te merken dat ze qua hechting helemaal niet zo’n slechte start had gemaakt in het leven. Er was weliswaar armoede maar ze was wel in een gezin waar liefde en aandacht was. Daardoor trok ze nu al best goed naar ons toe (zogenaamd dan hè!). Wel was ze erg aan het schrokken en proppen met eten en had ze nog moeite met samen spelen en delen.  Die laatste 2 dingen waren volgens ons (adoptieouders in spe) een gevolg van pure overlevingsdrang welke je nodig hebt in een armoedesituatie of in een overvol kindertehuis. Ook vond ze het moeilijk om alleen op een kamer te slapen. Dat had ze waarschijnlijk in haar hele leven nog niet gedaan en dus besloten we te starten met een matrasje in onze kamer en van daar uit langzaam op haar tempo af te bouwen naar alleen slapen in een eigen kamer.

Bij het bespreken van de verschillende casussen (schrijf je dat zo?)bleek eens te meer dat een baby geen garantie is voor een geslaagde hechting ten opzichte van een iets ouder kindje. Alles hangt veel meer samen met  hoe het was voor jij ten tonele verscheen. Een baby van 10 maanden die alleen maar in bed heeft gelegen en alleen maar gevoed is en verder niks, staat er slechter voor dan een 3 jarige die in een pleeggezin zat waar aandacht en stimulatie was.

We kregen ook filmpjes te zien van video-interactie-begeleiding. Dit is iets wat je aan kunt vragen bij de stichting adoptievoorzieningen in de eerste jaren dat je kindje er is. Je wordt dan als gezin gefilmd en aan de hand daarvan kunnen ze je voorzien van nuttige tips en inzichten om je verder te helpen. Ik zeg: Hoera Voor Nederland! Als je niet in aanmerking komt voor kraamzorg (ook al uniek in de wereld) dan is er dus gewoon een prachtig alternatief voor handen hier!

Al met al dus een heel informatieve middag en wij keerden met een vol hoofd huiswaarts.

Ik zal nu deze blog eens even gaan posten. Daarnaast wil ik ook een paar adoptiegerelateerde blogspots hier plaatsen van andere mensen. Onder andere “Ni Hao Y’all”. Een blog van een Amerikaanse adoptiemoeder met een heleboel Chinese kids. Ik zet haar er bij omdat ze prachtige foto’s er op heeft staan en een enorm motiverende positieve vibe heeft. De soms wat uber-Amerikaanse en stichtelijke toon, daar moet je soms even doorheen kijken. Ook zet ik het blog wat ik de vorige keer al noemde, van Annerieke Berg erbij omdat hier veel info over special needs te vinden is. Daarnaast ook een lijst van “dingen die je niet moet zeggen tegen een adoptieouder”. Lees maar even door, scheelt ons weer, haha!

Groeten!

De Vissertjes