Hechting enzo

We zijn inmiddels al weer een week verder maar ik wil toch nog even verslag doen van onze tweede VIA-middag. Vorige week dinsdag dus zijn we weer naar Utrecht afgereisd. Deze keer ging het over “Hechting”, een hot issue als je het over adoptie hebt. Wie psychologie of pedagogiek heeft gestudeerd is waarschijnlijk doorgezaagd over hechting en de theorieën van meneer John Bowlby. Voor al die andere mensen heb ik even een uitleg van het internet gevist:

 “Hechting is het verlangen, de behoefte van een mens, een jong kind in dit geval om de nabijheid te zoeken van een of meerdere specifieke personen. Baby’s zijn er van nature op ingesteld een hechte liefdevolle relatie aan te gaan met tenminste een persoon. Deze relatie biedt het kindje veiligheid, geborgenheid en voldoening. Hechting speelt een zeer belangrijke rol bij de ontwikkeling van een kind en is essentieel voor een goede emotionele en sociale ontwikkeling”

Het gaat er dus eigenlijk om dat je bij de start van je leven de kans hebt gehad om een band met iemand aan te gaan. Dat je er op hebt leren vertrouwen dat er voor je gezorgd wordt  en je dus niet alleen op de wereld bent en op niemand kunt bouwen. Bij adoptiekinderen is het eerste levensjaar vaak niet zo stabiel en rooskleurig en dus kan er “schade”ontstaan. Maar het goede nieuws, aldus onze cursusleidsters, er is wat aan te doen! Er zijn allerlei dingen die je kunt doen om de hechting met je adoptiekindje zo goed mogelijk op gang te brengen. Dat is dus ook wat we deze keer gingen bespreken.

Na enige theorie gingen we in groepjes aan de slag. Elk groepje kreeg een “fictief kind” toegewezen. Elk kind had zo z’n eigen opstartproblemen en aan ons de vraag hoe we dit gingen aanpakken. Ons groepje kreeg een haitiaanse dochter van net 4 jaar. Onze dochter had tot een jaar of 2 bij haar biologische familie gewoond maar was na het overlijden van de vader uit armoede afgestaan. Daarna woonde ze ongeveer een jaar in een kindertehuis en nu woonde ze al 2 maanden bij ons.

Aan onze dochter was te merken dat ze qua hechting helemaal niet zo’n slechte start had gemaakt in het leven. Er was weliswaar armoede maar ze was wel in een gezin waar liefde en aandacht was. Daardoor trok ze nu al best goed naar ons toe (zogenaamd dan hè!). Wel was ze erg aan het schrokken en proppen met eten en had ze nog moeite met samen spelen en delen.  Die laatste 2 dingen waren volgens ons (adoptieouders in spe) een gevolg van pure overlevingsdrang welke je nodig hebt in een armoedesituatie of in een overvol kindertehuis. Ook vond ze het moeilijk om alleen op een kamer te slapen. Dat had ze waarschijnlijk in haar hele leven nog niet gedaan en dus besloten we te starten met een matrasje in onze kamer en van daar uit langzaam op haar tempo af te bouwen naar alleen slapen in een eigen kamer.

Bij het bespreken van de verschillende casussen (schrijf je dat zo?)bleek eens te meer dat een baby geen garantie is voor een geslaagde hechting ten opzichte van een iets ouder kindje. Alles hangt veel meer samen met  hoe het was voor jij ten tonele verscheen. Een baby van 10 maanden die alleen maar in bed heeft gelegen en alleen maar gevoed is en verder niks, staat er slechter voor dan een 3 jarige die in een pleeggezin zat waar aandacht en stimulatie was.

We kregen ook filmpjes te zien van video-interactie-begeleiding. Dit is iets wat je aan kunt vragen bij de stichting adoptievoorzieningen in de eerste jaren dat je kindje er is. Je wordt dan als gezin gefilmd en aan de hand daarvan kunnen ze je voorzien van nuttige tips en inzichten om je verder te helpen. Ik zeg: Hoera Voor Nederland! Als je niet in aanmerking komt voor kraamzorg (ook al uniek in de wereld) dan is er dus gewoon een prachtig alternatief voor handen hier!

Al met al dus een heel informatieve middag en wij keerden met een vol hoofd huiswaarts.

Ik zal nu deze blog eens even gaan posten. Daarnaast wil ik ook een paar adoptiegerelateerde blogspots hier plaatsen van andere mensen. Onder andere “Ni Hao Y’all”. Een blog van een Amerikaanse adoptiemoeder met een heleboel Chinese kids. Ik zet haar er bij omdat ze prachtige foto’s er op heeft staan en een enorm motiverende positieve vibe heeft. De soms wat uber-Amerikaanse en stichtelijke toon, daar moet je soms even doorheen kijken. Ook zet ik het blog wat ik de vorige keer al noemde, van Annerieke Berg erbij omdat hier veel info over special needs te vinden is. Daarnaast ook een lijst van “dingen die je niet moet zeggen tegen een adoptieouder”. Lees maar even door, scheelt ons weer, haha!

Groeten!

De Vissertjes