Onze trein naar China is gisteren alweer het vierde station
gepasseerd. Dat wil zeggen, de vierde cursusmiddag is geweest, nog eentje te
gaan. Gisteren bespraken we de
onderwerpen identiteit en loyaliteit. Hoe voel je je als geadopteerde? Sommigen
kinderen zijn al vroeg bezig met vragen als “waarom ben ik afgestaan, hoe zou
het met mijn chinese/amerikaanse/hongaarse/colombiaanse/enz. moeder zijn,
waarom wilde ze mij niet houden enzovoorts. Anderen komen pas veel later in dit
stadium. Hoe ga je daar als adoptieouder mee om en wat vertel je bijvoorbeeld
als jouw kind is afgestaan omdat de moeder het mishandelde? Allerlei vraagstukken dus.
Ook was er ruimte om met elkaar te brainstormen over
verschillende stellingen. Deze keer in 2 groepen: de (toekomstige) vaders en
(toekomstige)moeders apart. Dat was leuk want we hadden heel wat met elkaar te
bespreken en anderen kunnen jou ook weer nieuwe inzichten geven waar je wat aan
hebt. Voor sommigen van ons was het medische traject nog maar net of nog niet
afgerond.
Dat bracht mij in gedachten ook weer even terug naar precies
een jaar geleden. Toen kregen wij onze laatste 2 kanshebbers teruggeplaatst.
Man, man wat een spanning en verdriet was dat steeds weer. Waarschijnlijk snapt
iedereen dat wel, maar echt. IVF/ICSI of andere vruchtbaarheidsbehandelingen:
het is bepaald geen feestje! Talloze malen lag ik daar in de “relaxfauteuil”van
de gynaecoloog. En het UMCG is een academisch ziekenhuis dus regelmatig lig je
in je meest charmante positie met meekijkende student (op snuffelstage) aan je
zijde. Starende op het echoscherm of de eitjes een beetje wilden groeien in het
gewenste tempo na al die zelf er in gejaste injecties.
Tot op de laatste
keer kon ik echt geen wijs worden van wat er op dat zwartwitte scherm te zien
was. Soms een hoopvol knipperend iets waarop ik dan hoopte dat de arts zou
zeggen : “ach kijk nou eens mevrouw, laat die behandeling maar zitten, u bent
toch zo maar zwanger geworden!”. Maar dat was dan altijd een slagader van
mezelf die daar knipperde... Op een gegeven moment werd ik er helemaal
bijgelovig van. Bij een ooievaar die overvloog dacht ik: Dat is een goed teken!
Maar die ooievaar liet toen net een enorme flats vallen...die had duidelijk
schijt aan ons....
En dan al die puncties, ook al BESLIST GEEN FEESTJE! Dan lig je echt op de plek waar de actie
is...De behandelkamer waar eicellen geoogst worden en hopelijk als embryootjes
weer teruggezet een paar dagen later. Wederom in die relaxfauteuil. Dan komen
ze op je af met een apparaat waarvan je denkt “gaan jullie een walvis
afschieten ofzo?”. Maar nee, ze gaan eiblaasjes aanprikken en leegzuigen . Uit
jou. Vraag maar niks. Geen feestje.
Los van het feit dat het geen succes gebracht heeft ben ik
echt blij dat het allemaal achter de rug is en dat we nu een nieuwe kans
hebben. Iets waar je veel voor moet doen
maar er zijn in elk geval geen naalden, hormonen en andere ellende voor nodig.
Want dat sucks, echt! Of eigenlijk suckt het vooral heel erg als je er zoveel
voor doet maar het heeft geen enkel resultaat. Wij zijn er altijd vrij open
over (en nu al helemaal...)geweest. Je merkt dan dat andere mensen ook vaak een
eigen verhaal hebben, hun eigen sores en nare ervaringen. Is het niet op het
gebied van kinderen krijgen dan wel met iets anders. Ieder huisje heeft zijn
kruisje, er over praten (of schrijven) lucht vaak op en helpt je verder. Bij
dezen dank aan allen die geluisterd hebben, het heeft me goed gedaan!
Open er over
vertellen doet niet iedereen maar toch: de wachtkamer zat altijd vol. 1 op de 6
stellen heeft fertiliteits”gedoe”. Niet iedereen komt er voor in het ziekenhuis
en minder dan de helft daarvan heeft uiteindelijk succes. Dus zeg niet te snel “het was in no time
raak” of “ik word al zwanger als ‘ie naar me kijkt” want er zijn heel veel
mensen voor wie dat moeilijk is om aan te horen. En dan hebben wij nog het
grote geluk dat we een prachtige zoon hebben die zonder gedoe zomaar kwam, wat
een voorrecht, wel een feestje! Dat gun je iedereen!
Vanavond zat Frank weer eens te fantaseren over zijn
broertje of zusje. “ Op welke kamer gaat hij/zij slapen dan? Misschien moet ‘ie
eerst op een matrasje naast jullie voor als hij bang is ‘s nachts. Maar hij mag
ook bij mij op de kamer hoor, gezellig naast mij! “. Frank heeft het vaak over
“hij” maar zei laatst dat hij het liefst een zusje wil van 2 jaar oud. Grappig
ik dacht dat hij juist een broertje zou willen dichterbij zijn eigen leeftijd. Nou ja, we zullen zien wat het volgende jaar
ons gaat brengen, hopelijk rijdt de Pekingexpress gestaag door, dan komen we
uiteindelijk een x op onze bestemming aan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten