Deze derde ronde ging het over gevoelens van rouw, verdriet
en gemis welke je toekomstige kind kan ervaren.
Een heel waardevol thema om het over te hebben waarbij deze keer ook een
adoptiemoeder aan het woord kwam. Zij vertelde over hoe het met haar 2 zonen uit Sri Lanka
ging.
Allereerst gingen we even een oefening doe waarbij je je
moest proberen in te denken dat je zelf weer kind was, peuter, kleuter
ongeveer, zo ver als je je kon herinneren. Je moest je indenken dat je in de
kring zat in de klas en er komen ineens 2 donkere mensen binnen. De juf wijst
naar jou en wat blijkt: jij moet met deze mensen mee! Je kunt ze niet verstaan,
ze ruiken raar en ze zien er totaal anders uit dan je gewend bent. Wat voel je,
wat denk je, wat wil je?
Onze ingevingen waren: vervreemding, angst, gillen,
schoppen, verstijven, terug willen zelfs al is waar je vandaan komt helemaal
niet zo rooskleurig maar het is in ieder geval bekend.
Een hele goeie oefening dus om je te beseffen hoe dat moet
voelen voor je kind. Die weet nog niet dat het allemaal beter gaat worden en
klampt zich vast aan wat bekend is.
Gelukkig konden de cursusleidsters en de ervaringsdeskundige
ons vertellen dat dit natuurlijk niet zo blijft, dat zagen we ook op de
filmpjes die de adoptiemoeder had meegenomen. Toch hebben veel adoptiekinderen
altijd de angst dat alles zo weer kan veranderen. Ze hebben al meerdere breuken
ervaren (meestal). Eerst van hun geboortemoeder/ouders (en daarbij maakt het
niet uit of dat meteen na de geboorte was of later, ook een pasgeborene voelt
dat), dan van het kindertehuis of pleeggezin naar de adoptieouders en soms
zitten daar nog meer stapjes in. Geen wonder dus dat het vertrouwen in de
nieuwe situatie echt flink tijd nodig heeft.
De cursusleidster vertelde verschillende praktijksituaties.
Bijvoorbeeld van een jongetje wat al jaren bij zijn adoptieouders was toen ze
gingen verhuizen. Hij werd stiller en stiller en huilde op de dag van de
verhuizing tranen met tuiten: “jullie gaan weg maar waar moet ik nu heen?!”.
Hij voelde dus nog altijd een bepaalde onzekerheid, de vanzelfsprekendheid die
Frank bijvoorbeeld zou voelen in zo’n situatie kan voor een adoptiekind
absoluut niet zo voelen. Er blijft voor sommigen altijd dat knagende gevoel dat
je nooit zeker bent van je plekje.
Ook kunnen adoptiekinderen zich erge zorgen maken over hun biologische
moeder of degenen die achterbleven in het kindertehuis. En zo zijn er meer
gevoelens van verdriet, rouw en de bijbehorende fases die in meer of mindere
mate kunnen spelen. Goed om hier over na te denken en over te brainstormen wat
je zou kunnen doen om je kind hierin te steunen om de verdrietige feiten uiteindelijk
te kunnen accepteren.
Gelukkig zijn er voor deze situaties allerlei tips en
oefeningen die je kunt doen (bijvoorbeeld bevestigen, bevestigen en nog eens
bevestigen dat jij er voor altijd zult zijn). Alleen al het erkennen van die
gevoelens is een stap in de goede richting.
Dat weet iedereen eigenlijk wel uit ervaring. In de tijd van al onze
mislukte icsi-sessies hoorde ik ook liever iets van “hè bah wat rot voor jullie”
dan “Nou ja, je hebt er toch al één”.
Een goeie tip die we al eens vaker hadden gehoord en die de
adoptiemoeder ook ter harte had genomen was dat zij aan niemand het exacte
verhaal van de reden van afstand vertelden totdat hun kinderen oud genoeg waren
om het aan henzelf te vertellen. Want
hoe raar is het als iedereen om jou heen je geschiedenis weet behalve
jijzelf?! Nou is het in ons geval zo dat
adoptiekinderen uit China eigenlijk altijd te vondeling zijn gelegd en dat dit
al snel zal samenhangen met hun special need. Maar mocht het zo zijn dat ons
kindje ook nog bepaalde specifieke/eigen informatie heeft dan zullen we dat dus
voor onszelf houden. Ja echt Nynke, jij? Ja echt!
Het lijkt nu trouwens alsof adoptie en de cursus allemaal 1
grote treurnis is overgoten met tranen en depressie. Maar dat is niet zo, we
lachen eigenlijk best wat af tijdens deze middagen. Uit de verhalen van
ervaringsdeskundigen blijkt dat je opvoedingskwaliteiten soms flink worden
getest. Maar, desalwelteplus brengt het je ook heel erg veel, ook als je fouten
maakt. Want laten we eerlijk zijn, met homemade kids doe je ook wel eens wat
doms of bedenk je achteraf dat je wel wat geduldiger had kunnen zijn. Wij zijn in ieder geval zeer gemotiveerd om
door te gaan en ons toekomstige kindje met alle liefde te ontvangen inclusief
bijbehorend hartzeer.
Nou ja, al met al dus weer een nuttige middag die ons straks
weer een beetje beter beslagen ten ijs laat komen. Voor de volgende keer hebben
we huiswerk mee, namelijk dat we moeten nadenken over de zogenaamde wensen en
grenzen (leeftijd, land, special needs enz.). Niet dat de stichting
adoptievoorzieningen daar iets mee doet maar het is goed om dat denkproces daar
met elkaar te delen. Wij hebben al wel redelijk voor ogen welke kant we op
willen maar sommige anderen in de groep zitten nog niet zo in dat stadium.
Dus, over 2 weken de 4de ronde. Tot dan!
Nynke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten