Een hogere versnelling

Zo, je knippert even met je ogen en hup je bent alweer maanden verder! En het leven dendert voort, momenteel in een hogere versnelling dan voorheen.

In de zomervakantie gingen we dus fijn naar het Gardameer. Wat is dat een takkeneind rijden maar wat heb je dan lekker weer zeg, heeeeeerlijk! Maar soms ook spookweer rond het meer, zus en zwager zaten 10 km verderop aan het meer en kregen een reuzenhagelbui op de camping waardoor hun auto van voor naar achter onder de putjes en de sterren zat. Bij ons niks van dat al, maar ik had wel even alles wat we aan opblaasbare meuk hadden (bootje, krokodil, kreeft) op ons glazen panoramadak gelegd voor het geval dat… We hebben lekker veel gezwommen in het meer en op de camping. Omdat we nu een oude prothese van Bo hebben kunnen we die als “zwembeen” gebruiken. En dat is erg handig! Geen zwabberende hoes meer om zn been en Bo kan gewoon alles zelfstandig doen, de trap van de glijbaan op bijvoorbeeld. Na het zwemmen even goed zijn stomp laten drogen, nieuwe prothese weer aan en hij kan weer!

Verder maken wij op vakantie altijd graag diverse uitstapjes. We zijn naar Venetië geweest, mooie wandelingen gemaakt en naar een heel dichtbij gelegen zwempark met bloedstollende glijbanen geweest. Patrick durft vrijwel alles en Frank durft zo’n beetje alles waar hij in mag qua lengte en leeftijd. Ik kom redelijk vaak weg met het excuus dat er ook iemand bij Bo in het pierenbadje moet blijven. Maar af en toe moet ik dan toch ook maar even laten zien dat mama geen mietje is….ik ben van schansen af gevlogen, door buizen heen gerausd en afgevuurd en van pijlsnelle-hete-kont-van-de-wrijving-en-je-zwempak-op-plekken-waar-je-hem-niet-wil-glijbanen geweest. Bij het zwempark hoorde ook een moviepark en aldaar hebben Frank en ik de meeste heftige achtbaan-ervaring ever gehad. Je doet wat voor je daredevil-achtjarige (inmiddels 9 trouwens)!

Bo mag natuurlijk nog niet zoveel in zo’n park maar die vermaakt zich ook vaak goed met alles er omheen gelukkig. Inmiddels is hij wel gestart met zwemles en dat vindt hij erg leuk. We zien hem ook al mooie stappen maken. Door de vakantie was het laatste beetje watervrij zijn al bereikt en hij durft nu ook prima onder water en springt er vol bravoure in. Tijdens de zwemles zwemt hij zonder prothese dus gewoon met zijn blote stomp. Inmiddels zijn de kindjes in de les ook wel gewend aan dat kleine hinkende opdondertje en Bo flippert er mooi met 1 flipper achteraan. Nu nog met een hele tros drijfmiddelen aan zijn lijf en dat wordt dan steeds minder is de bedoeling.

Na de zomervakantie brak voor ons een geheel nieuw tijdperk aan want: ik ben aan de studie nu! In dezelfde week als de boys weer naar school gingen, startte ook mijn tweejarige Pabo-opleiding. Ik ga 1 dag in de week naar school en loop anderhalve dag stage op een basisschool in Assen. Tot januari in groep 3 en daarna in andere groepen. En wat is het leuk! DRUK! Maar ook heel leuk! Ik zit in een klas met 15 aanstaande juffen en meesters. Allemaal mensen die al wat banen/opleidingen/leven achter de rug hebben. We zijn allemaal uit onze comfortzone gestapt om een nieuwe stap te maken. Omdat wij een 2 jarige opleiding doen die normaal in 4 jaar gedaan wordt is het dus wel aanpoten. Zo hebben we al een hele berg “instaptoetsen” gedaan en tot mijn grote geluk heb ik die allemaal in 1 x gehaald. Dat geeft de burger moed zullen we maar zeggen.

Nu dus stage lopen en diverse opdrachten voor school maken. Dingen zoals een schrijfleskist bedenken, een rekenexpositie maken, een kaartpracticum maken, een schrijfschrift volpennen om weer een aan elkaar geschreven juffenhandschrift te krijgen, lessen voorbereiden volgens pedagogisch verantwoorde methodes enz enz. We mogen zelfs al gymles oefenen op echte kleuters! Die worden dan van een school dichtbij het pabo-gebouw  geplukt en komen met ons gymmen waarbij ze er dan volledig vanuit gaan dat wij weten wat we doen! Als je het pabo-diploma hebt mag je gym geven aan de kleuters. Voor de rest van de klassen moet je een apart diploma halen en dat is een heel stuk opleiding erbij. Ik heb dus maar besloten om dat niet meer te gaan doen. Dan zien man en kinderen mij tenminste ook nog eens de komende 2 jaar. Daarnaast, ik ben 37….ik ben het maken van vogelnestjes, handstanden en radslagen en naar het plafond klimmen aan het touw wel een beetje verleerd….

Frank en Bo moesten wel even wennen aan de nieuwe wind in huize Visser. Zij gaan nu 2 middagen in de week naar de overblijf en de BSO. Maar gelukkig vinden ze het leuk daar. Frank had na de eerste keer echt een reactie van “hoe heb je me dit al die jaren kunnen onthouden!”. Is ook niet zo gek: er is altijd iemand om mee te spelen, er is veel buitenruimte en er mag en kan best veel dus dikke pret. Maar het zijn beste lange dagen dus dat was wel even wennen, ook voor mij.  Gelukkig werkt Patrick op 1 van mijn stagedagen thuis dus dat scheelt weer.

Morgen weer fris en fruitig voor groep 3, dus voor nu slapie slapie en tot een andere keer!

Het gewone leven

Ni Hao Y’all!

Ja, het is al weer even geleden. Maar ja het leven is op een gegeven moment “gewoon heel gewoon” en dan valt er niet zoveel te melden voor mijn gevoel. Maar nu dan toch maar weer eens een blog. Want afgelopen donderdag vierden we hier Bo-dag, lekker uit eten geweest bij een sushi-restaurant. Even weer met stokjes eten. Dat was hij dus helemaal verleerd maar gelukkig kun je sushi ook prima met je handen eten meestal. Die 6de juli was het dus alweer 2 jaar geleden dat onze jongste ons leven binnenliep (en wij dat van hem) in dat notariskantoor in Taiyuan, provinciehoofdstad van Shanxi in China.

Dit was 1 van zijn voorstelfoto's, de eerste foto's die we van hem kregen. De allereerste foto was deze maar dan alleen de onderkant om de special need te "beoordelen".

Onze dappere dodo stapte bij onze eerste ontmoeting binnen aan de hand van de directrice van zijn tehuis met een grote rugzak om en een broekje hoog over zijn shirt heen getrokken (dat heb ik meteen aangepast toen we buiten stonden!). Wat ging het toen wonderlijk goed, zo dapper is hij altijd gebleven. Al kan hij nu gelukkig wel huilen, van verdrietjes, kleuterfrustraties, ruzie met z’n grote broer, zere knietjes enzovoorts.  Want als je gevuld bent met adoptiekennis weet je dat een kind wat helemaal niet huilt ook niet normaal reageert.

En moet je nu eens kijken, hoe mooi hij zich ontwikkelt, soms razendsnel, soms langzaam, op zijn eigen tempo, helemaal prima zoals dat bij elk kind gaat. Inmiddels ook al weer een jaar met prothesevoetje en daar loopt hij als een kievit op. Deze week mogen we de nieuwe ophalen want hij is alweer aan de tweede toe. Deze keer met een legoprint er op. Ben benieuwd hoe het geworden is.

Eigenlijk heeft hij heel lang met deze eerste prothese gedaan want meestal zijn ze na een maand of 10 te klein maar Bo groeide gewoon even niet zo snel. Hij bleef lang hangen op precies 1 meter en 18 kilo (vooral dat laatste vindt hij zelf steeds heel teleurstellend op de weegschaal!). Die eerste is nu ook wel echt af zoals hier naast is te zien! Mind you, de voet die er aan zit is al z'n tweede en hier zit ook al een barst in, de tenen vallen er bijna af...En die kleur was ooit huidskleur....die groezeligheid , dat krijg je er dus niet af.

Misschien was er even niet zoveel energie over om te groeien aangezien hij z’n eerste jaar in groep 1 ook even moest tackelen. Hij heeft niet altijd zin om naar school te gaan (mama, waarom nou weeeeer naar school?!). Maar als hij er eenmaal is vindt hij het volgens mij altijd heel leuk. Zijn juffen zien ook dat hij enorm geniet van het spelen met de andere kinderen. Gymmen gaat ook prima, hij doet aan alles mee en ze merken eigenlijk haast niet dat hij “lichamelijk beperkt is”. Dat is hij wat ons betreft ook niet, hij heeft 5 km gelopen met de avondvierdaagse en dat ging prima, wat nou beperking!

Zie het verschil met de eerste foto!

Er ligt nog wel een puntje van verbetering bij bijvoorbeeld het maken van de werkjes. Daar vindt Bo namelijk echt helemaal niks aan! In dat opzicht is hij gewoon nog erg jong, hij vindt het moeilijk en moeilijk is niet leuk, dat weten we allemaal. Bij de kleuters op onze school hebben ze zoals bij veel scholen een prachtig planbord met kaartjes. Op de kaartjes staan plaatjes van de werkjes (als je een werkje afhebt draai je dat plaatje om en dan staat er een stipje op) maar ook van spelen (poppenhoek, bouwhoek, autokleed enz). Bij Bo zijn rijtje verdwijnen de kaartjes met de werkjes regelmatig op mysterieuze wijze….Die slimme Harry doet ze dus gewoon terug in het bakje want dan is dat werkje ook weer klaar in Bo zijn optiek! Maar daar trappen de juffen natuurlijk niet in!

Gelukkig hoeft hij niet te haasten en mag Bo dus nog lekker een jaartje in groep 1 blijven om te kunnen groeien en bloeien. Wel jammer voor hem dat hij allemaal vriendinnetjes heeft in zijn combi-klas 1/2 die volgend schooljaar in groep 3 zitten en dus niet meer bij hem in het lokaal. Maar dat komt vast ook wel weer goed want het is een heel sociaal mannetje. Hij knuffelt wat af met al z’n blonde meiden!

 Bij zijn rapport in zat ook een prachtige tekening van een heel groot poppetje (nu geen koppoter meer maar met hoofd, lijf en ledematen, en een navel!) met een kleiner poppetje er in. Ik vroeg natuurlijk wie het waren: “ik in jouw buik!” zei hij. “Maar jij zat toch niet in mama’s buik?” zei ik. “neeeeej, ik bedoel ik jouw hart!”. AAHHWWWW!! We zingen nog steeds vaak het liedje “niet in mijn buik maar wel in mijn hart, blij met jou! Met dit soort dingetjes merk je dat hij daar wel mee bezig is. Hij had toch liever ook wel in die buik gezeten. En “uit de borstjes gedronken”. Dat is ook zo’n issue. Tot ik een keer liet vallen dat het ook wel pijn deed, dat drinken uit die borstjes (Frank was een soort pitbull aan de borst bij tijd en wijlen, verder ist een schat hoor! Maar heel fanatiek in alles wat hij doet!). Dat mag Bo nu graag even aanhalen af en toe, als een soort genoegdoening.

Ik denk ook wel vaak bij hem “blijf nog maar even lekker klein”. Want het gaat soms allemaal zo snel. Onze Frank zit volgend schooljaar alweer in groep 6! En hij gaat straks een week op zomerkamp met scouting. Een week! Volgens hem geen enkel probleem dus waarschijnlijk moet ik toegeven dat ik er zelf nog niet helemaal aan toe ben hem een week te moeten missen…. Hij kan al zo veel: zelf naar school fietsen, met een vriendje naar het zwembad, een boodschapje voor mij doen, spreekbeurten houden over protheses (dikke 8,5!), diep over het leven nadenken, bankjes pionieren bij scouting, Bo voorlezen, moeilijk technisch lego-dingen bouwen, zit in de leerlingenraad, komt thuis met mooie rapporten met een dikke verbetering op spelling omdat hij nu veel meer boeken leest (heil aan de schrijver van al die “leven van een loser-boeken”!).

Maar ja, zoals zijn peuterspeelzaaljuf ooit zei, en die uitspraak is me bij gebleven: niets blijft. En dat is ook zo, alles gaat door en dat is goed maar soms wil ik de tijd even stil zetten. Maar ook weer niet want na de zomer ga ik zelf natuurlijk ook wat nieuws doen. Namelijk zoals eerder verteld de verkorte Pabo. In Assen bij hogeschool Stenden gaat het gebeuren bij wat vroeger Pabo de Eekhorst was. Ik heb er heel veel zin in! Ik ga dan 1 dag in de week naar school (heb al een broodtrommeltje gekocht 😉) en 1,5 dag stage lopen in de week. Heel benieuwd waar ik zoal terecht ga komen! Gelukkig werkt Patrick 2 x in de week thuis en dat in combinatie met 1 middag BSO maakt dat het opvangtechnisch goed te doen lijkt.

Binnenkort is, na 6 jaar, mijn allerlaatste kinderfeestje. Daarna neemt een enthousiaste dame De-Smaakmakerij over om er haar ding mee te gaan doen. Dat is dan ook wel weer mooi dat mijn mooie site en logo en alles blijven bestaan.

Maar nu straks eerst nog ff Timmerdorp doen (plaatselijke zomeractiviteit van ons dorp) en dan lekker vakantie! Wij gaan dit jaar kamperen in Italië (dit jaar krijgt Patrick zijn zin!).

Zo, dat wast wel weer voor nu, groeten!

Het jaar van de Haan

Eind januari begin februari is altijd de periode van chinees nieuw jaar. In China vieren ze dit met groots vuurwerk, feestdiners, cadeaus en ander spektakel. Wij zijn naar de MacDonalds geweest. We moeten nog een beetje op gang komen met het hele Chinese nieuwjaarsgebeuren, dat moge duidelijk zijn! Vorig jaar ging het ook al een beetje aan ons voorbij omdat Bo toen zijn amputatie had als eerste stap naar zijn prothesebeentje. Wat dat betreft begon het jaar van de aap pittig maar het heeft uiteindelijk veel goeds gebracht!

Want het lopen gaat hartstikke goed en het dagelijkse beentje aan en uitrekken is heel gewoon geworden. Inmiddels kan hij ook best goed op de stomp lopen dus op een slome pyjama-ochtend is het geen probleem om de prothese nog even uit te laten. Het is allemaal heel voorspoedig gegaan op een enkel schimmelinfectietje na. Maar dat is natuurlijk peanuts op de schaal van pech feitelijk!

Af en toe merk ik dat mijn blog al googlend gevonden wordt door ouders die ook een kind hebben die een amputatie moet ondergaan. En zo wordt je dus af en toe benaderd voor wat lotgenotencontact en ervaringsdeskundigheid (nooit gedacht dat ik daar ervaringsdeskundig in zou worden!). Dat doe ik graag natuurlijk en om het nog wat makkelijker te maken heb ik hier even een extra pagina aangemaakt met wat tips en ervaringen.

Omdat het nu wel erg rustig werd hier in huize Visser (geen adoptieprocedure-gedoe, medisch gezien alles rustig, beide kids op school) was het wel weer eens tijd voor een nieuw project. Nee we gaan geen nieuwe adoptieprocedure opstarten. Ik had best wel doorgewild voor Ping (remember Ding & Ping) maar adoptie is A: afgrijselijk duur en B: We willen dan toch wel weer voor China gaan en China is op dit moment weer heeeeeel langzaam qua voorstellen. Je bent dan dus als je eenmaal een beginseltoestemming hebt weer veel langer aan het wachten op een voorstel. Waarom dat zo is: lang verhaal, leg ik nog wel eens uit. Het komt er op neer dat adoptieland heel veranderlijk is, regels en landen zijn continue in beweging. Wij hadden net geluk dat we in een periode aan de beurt waren waarin alles heel vlot en soepel ging. C: adoptie is afgrijselijk duur! D: Als je adopteert is het eigenlijk wel het meest ideaal als 1 van beide ouders langere tijd bij huis kan zijn om je kindje een goeie hechtingsboost te geven en de eventuele medische wegen te bewandelen . Dat was en is in onze situatie het geval maar dat moet je dan dus wel zo houden als je weer gaat adopteren…. E: adoptie is afgrijselijk duur! Maar zeg nooit nooit! ( nou ja, Patrick zegt dat eigenlijk wel maar toch!).

Dus het is een ander project geworden namelijk Project Ik! Ik ben inmiddels namelijk 6 jaar bezig als creatief directeur van mijn allereigenste Smaakmakerij! Dat was leuk maar het is tijd voor wat anders. Na voor mijn gevoel 80.000 boltaartjes te hebben gebakken en allerlei andere dingen te hebben gedaan is het nu wel klaar en een goed moment voor een nieuwe uitdaging in de vorm van een oude wens namelijk: Juf worden!

Ga je dan de Pabo doen Nynke? Ja dat is inderdaad mijn goeie voornemen in het jaar van de Haan! En guess what, in m’n chinese horoscoop ( ik val onder de geiten, jawel) stond dat het een goed jaar was voor een nieuwe studie!!

Omdat ik een universitair diploma heb kan ik voor de zogenaamde Verkorte Pabo-variant gaan waarbij je in 2 jaar tijd tot leerkracht basisonderwijs klaar wordt gestoomd. Ik start in september, moet alleen nog even kiezen of ik de opleiding in Groningen of Assen ga doen. In beide gevallen elke donderdag naar school en daarnaast 1 tot 1,5 dag stage lopen op verschillende basisscholen.

Dus weer met de neus in de boeken (zal wel tegenvallen om weer in het studieritme te komen)maar ook veel praktijk. Ik ben heel benieuwd hoe het zal zijn en of ik het kan?! Frank is nu helemaal blij dat hij straks ook eindelijk naar de BSO mag op school (en dan denk je dat je ze een plezier doet met je ranja en koekje thuis om half 4!).

Omdat het een vrij intensieve opleiding is ga  ik zo pak em beet in juli De-Smaakmakerij opdoeken. Dus als je nog een superleuke taartworkshop wil doen of een kinderfeestje wil boeken dan moet je snel zijn! Mocht er nog iemand belangstelling hebben om mijn leuke toko over te nemen met leuke website en prachtig professioneel ontworpen logo, doe ff een mailtje zou ik zeggen en dan komen we er wel uit!

Zo, dit was eerst wel weer even wat ik te melden had. Oh ja toch nog wat: dat idiote voorstel dat interlandelijke adoptie in Nederland onmogelijk zou moeten worden is gelukkig van tafel geveegd door het kabinet.

Groeten maar weer!

Rust en onrust in adoptieland!

Ni Hao Y’all!

Nou, dat was al weer even geleden he, dat er hier wat nieuws stond! Hoogste tijd dus. Wat is er intussen allemaal gebeurd? Nou ja gewoon, het leven ging voort. Het was Sint Maarten, toen kwam Sinterklaas, toen was het Kerst en zo ineens was het 2017! Tijd gaat soms veel te snel, ik wil het vaak wel even stilzetten. Even stilstaan om nog wat meer te kunnen genieten van onze mannetjes nu ze nog klein zijn. Maar ook alweer zo groot. Laatst had Frank bijvoorbeeld zijn eerste basketbaltoernooitje. Echt geweldig om te zien dat ze al het geleerde echt ook uitvoeren. En dat dan in van die idioot grote club-outfits. Wat is dat toch met sport voor kinderen dat die kleren nooit passen!? Ik ontdekte dat het een goede zaak is dat je bij basketbal meestal vrij ver van je kind af zit op de tribune. Ik blijk namelijk best wel een" enthousiast meelevende moeder". Niet dat ik de scheidsrechter ga toeschreeuwen over wat zijn moeder zoal doet qua werk ofzo, niet op dat level hoor! Maar ik leef gewoon erg mee, dat zou Frank vast heel irritant vinden als hij mij kon horen.

Dit jaar hebben de beide boys samen Sint Maarten gelopen. Frank ontdekte dat het met z’n twee eigenlijk super efficiënt is, je gaat veel sneller en dat komt de buit natuurlijk ten goede. Bo zijn lampion was een nogal groot uitgevallen en zware kabouter. Dat was dus best een barre tocht voor hem. Hij bleef ook bij elk adres vragen: “mag ik ook?”. Blijft kennelijk een apart fenomeen, zomaar snoepjes krijgen voor een paar liedjes!

Sinterklaas vond hij dit jaar al een stuk beter te volgen. Dat komt met name omdat dit op school natuurlijk ook erg leeft. Het was een en al sinterklaasliedjes hier in huis. Zijn eerste schoencadeautje waren 2 handpopjes van Sint en Piet, want die wou hij graag (zie vorige blog, het mocht dus echt van Sinterklaas!). Is al veel mee gespeeld.

In de Kerstvakantie zijn we lekker naar Centerparcs geweest. De Kempervennen om precies te zijn. Lekker zwemmen in de aquamundo, met wildwaterbaan en nog veel meer, wat een superzwembad zeg! Daarnaast is er ook een ski-centrum met echte nepsneeuw. Daar hebben we ook even gebruik van gemaakt (ja, Bo ook, dat ging prima: zijn harde voet ging gelukkig met enig duw en sjorwerk wel in de ski-schoen en daar ging hij!). Wij een uurtje vrij skiën en de kids een uurtje les want die hadden allebei nog nooit geskied. Ik heb ooit slechts 1 week les gehad in Tsjechie, maar ik moet zeggen: het ging nog best heel aardig! Patrick heeft iets vaker geskied dus die ging ook aardig soepel de helling af. Frank en Bo vonden het ook allebei leuk. Bo zat in een klasje van 4 kindjes, allemaal 4 a 5 jaar en ze hadden 2 meesters om hen de beginselen bij te brengen. Een ontzettend schattig gezicht. De 2 meesters hadden het er maar druk mee om het hele spul telkens weer op de band te zetten zodat ze weer 10 meter omhoog konden!

Verder zijn we nog naar het Philipsmuseum geweest. Leuk met een interactieve speurtocht met een I-pad met allerlei quizvragen en spellen over techniek e.d.. Helemaal Frank zijn ding! Je mocht er ook vrij op allerlei knopjes drukken dus Bo was ook blij, die is dol op knopjes, hendeltjes en swipen. Daarnaast nog de film Vaiana gezien in de bios (echt een van de mooiste disneyfilms ooit wat mij betreft!)en een rondje “Glowgolf”. Dat is indoor-midgetgolfen in een soort van blacklight omgeving. Ja, wij houden van midgetgolf.

Verder nog iets gebeurd? Nou niet zozeer bij ons maar er was wel even een hoop onrust in de “adoptiescene”. Het Kabinet had advies gevraagd aan de Raad van Strafrecht en Jeugdzorg over hoe adoptieprocessen nog verbeterd konden worden. Vervolgens kwam deze instantie vanuit het niets met het advies naar buiten om interlandelijke adoptie maar helemaal stop te zetten vanuit Nederland. Volgens hen is adoptie om kort te gaan niet in het belang van het kind….

Nou je raadt het al: daar zijn wij hier in huize Visser het nou niet bepaald mee eens! Adoptie is wat ons betreft toch echt een betere optie voor een kind dan groot worden in een tehuis. Natuurlijk, de meest ideale situatie is gewoon opgroeien bij je biologische ouders. Als dat niet kan, dan graag een goed adoptie of pleeggezin in eigen land. Maar als die er niet zijn?  In een land als China zijn die er wel voor gezonde kinderen. Deze worden daar al een hele poos binnenlands geadopteerd. Ook zijn er wel pleeggezinnen betrokken bij tehuizen voor kinderen met special needs. Maar bij lange na niet genoeg! In China is de cultuur en economie nog lang niet zover dat kinderen/volwassenen met een special need voor vol worden aangezien. Als je de chinezen kunt bewegen om massaal kinderen met special needs te adopteren: Fantastisch,vooral doen!!! Maar...zo snel gaat dat niet En zo zouden kinderen zoals Bo tot die ideale wereld er is  volgens de RSJ dus groot moeten worden in een tehuis. Iets waarvan uit en te na is bewezen dat dit echt de allerslechtste optie is voor een kind (ok op straat leven, dat zal nog erger zijn). Waarom zou je dat doen als er ook nog steeds mensen zijn die dolgraag voor deze kinderen willen zorgen in een gezinssituatie?

Pfff, ik kan echt nog uren doorgaan waarom dit echt zo’n suf en slecht idee is van de RSJ. Het lijkt echt net alsof ze zich totaal niet verdiept hebben in het veelomvattende concept adoptie waar niks zwart wit is maar diverse tinten grijs.  Hopelijk neemt het kabinet dit advies niet aan! Het is natuurlijk een onderwerp wat mij erg aan het hart gaat en met mij heel veel andere adoptie-ouders die vaak zelf gezien hebben hoe de kansen waren geweest als hun kinderen elders waren gebleven. Die ook aan den lijve ondervinden hoe hun kinderen schade hebben opgelopen door hun eerste jaren in een tehuissituatie. En hoe ze vervolgens een inhaalslag maken door alle aandacht en zorg in hun nieuwe situatie!! Maar beter kan ik jullie even iets laten lezen uit de Volkskrant van 2 december. Hierin stond een tekst van o.a. Femmie Juffer. Zij is hoogleraar adoptiestudies. Ja die hebben wij in Nederland! Hoogleraar, als in: weet echt alles wat er te weten valt op dit gebied. Helaas heeft de RSJ haar niks gevraagd. Dus ik geef hier het woord wel even aan haar, bring it on Femmie!

Stop met interlandelijke adoptie, adviseert de Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming (RSJ). Binnenkort buigt de Tweede Kamer zich over dit ongewoon stellige advies. Zo'n rabiaat advies moet wel bijzonder stevig gefundeerd zijn. Helaas is dat niet het geval.

Nederland heeft het Haags Adoptieverdrag ondertekend waarin staat dat interlandelijke adoptie een laatste redmiddel is voor kinderen die anders in een kindertehuis zouden moeten opgroeien. Opgroeien in een tehuis is buitengewoon schadelijk voor kinderen, zo hebben talloze studies inmiddels overtuigend aangetoond. Alle ontwikkelingsgebieden worden getroffen: hersengroei, lichamelijke groei, gehechtheid, intelligentie en schoolprestaties, en sociaal-emotioneel functioneren. Kinderen zijn echt veel beter af in een gezin.

Maar helaas is nog niet voor elk kind in eigen land een (pleeg- of adoptie-) gezin beschikbaar. In dat geval is interlandelijke adoptie de enige kindwaardige optie, want het is een bewezen effectieve maatregel.

Vergeleken met kinderen die moeten achterblijven in een tehuis zijn interlandelijk geadopteerden veel beter af. In meta-analyses van honderden studies naar het wel en wee van adoptiekinderen hebben we onomstotelijk kunnen vaststellen dat interlandelijk geadopteerde kinderen een verrassend grote inhaalslag maken op alle terreinen van de ontwikkeling, inclusief gebieden die doorgaans worden beschouwd als vooral genetisch bepaald, zoals IQ en lengtegroei. Bij een relatief kleine minderheid lukt die inhaalslag niet of niet zo snel als gewenst, maar dat mag niet de beeldvorming voor alle interlandelijke adopties bepalen.

De Raad beschouwt het risico op problemen met gehechtheid als een sterk pedagogisch argument tegen interlandelijke adoptie. Adoptie zou de ontwikkeling van een veilige gehechtheid verstoren en zo de toekomstige relatie- en identiteitsontwikkeling van een kind schaden. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat het omgekeerde het geval is: verwaarlozing en mishandeling in kindertehuizen veroorzaken ernstige problemen met gehechtheid, terwijl plaatsing in een adoptie- of pleeggezin gehechtheidsproblemen juist doet verminderen. Dat geldt voor de groep als totaal, er zijn natuurlijk schrijnende uitzonderingen, bijvoorbeeld doordat kinderen te vaak van pleeggezin naar pleeggezin worden overgeplaatst.

Twee sociaal-politieke argumenten van de Raad staan centraal als het gaat over het adoptiebeleid, en de vraag is of de Raad daarmee niet zijn boekje te buiten gaat. Ten eerste zou interlandelijke adoptie een 'aanzuigende werking' hebben, dus de vraag naar adoptiekinderen in westerse landen zou het aanbod van potentiële adoptiekinderen uit arme landen verhogen. Ten tweede staat internationale adoptie de opbouw van jeugdzorg voor kinderen en hun gezin in het land van herkomst in de weg. Sterker nog: adoptie zou de plaatselijke jeugdbescherming zelfs ondermijnen en zorgen voor exponentiële groei van het aantal weeshuizen.

Maar de Raad is niet in staat deze argumenten met wetenschappelijke bevindingen te ondersteunen. We hebben elders laten zien dat de Raad naar studies verwijst die geen enkele kwantitatieve onderbouwing geven aan de beweringen over aanzuigende marktwerking van adoptie. De argumentatie is ook niet plausibel. Het aantal wereldwijd internationaal geadopteerde kinderen over de jaren 2004-2016 is onlangs geschat op 331.567 adoptiekinderen. Alleen al Oekraïne telde in 2016 bijna 800 weeshuizen, met meer dan 100.000 kinderen. De 561 kinderen uit Oekraïne die in 2014 interlandelijk zijn geadopteerd (Selman, 2016) vallen hierbij totaal in het niet. En deze getalsverhoudingen zijn een goede afspiegeling van de verhoudingen wereldwijd.

Er zijn geen wetenschappelijke aanwijzingen dat interlandelijke adoptie een causale rol speelt in de groei van het aantal weeshuizen of in het wegkwijnen van lokale jeugdzorg. Dit betekent niet dat die negatieve effecten van adoptie er niet kunnen zijn, het betekent wel dat een gezaghebbende Raad die deze boude beweringen doet, mag worden gehouden aan de verplichting deugdelijk bewijsmateriaal te overleggen. Of anders een toontje lager te zingen en meer terughoudend te adviseren.

^{Femmie Juffer, bijzonder hoogleraar adoptiestudies Universiteit Leiden.
Rien van IJzendoorn, hoogleraar algemene pedagogiek Universiteit Leiden}

Dus, en er valt nog zoveel meer over te vertellen. Bij elk land van herkomst zit bijvoorbeeld weer een heel ander verhaal, een andere achtergrond van kinderen. Maar in alle gevallen geldt tegenwoordig dat er niemand in het land zelf het kind heeft willen adopteren veelal vanwege special needs. Bijzonder geval in deze is dan Amerika. Daar kiest de geboortemoeder zelf naar wie haar kindje gaat. Zij krijgt meerdere dossiers voorgelegd en kan dan soms ook kiezen voor Nederlandse ouders. (Deze staan geloof ik ook vaker open voor een “moeilijke achtergrond”). Bijvoorbeeld omdat ze hoopt dat het kindje in onze cultuur minder tegen vooroordelen en discriminatie op zal lopen. Amerika is niet voor elk kind het land van de onbegrensde mogelijkheden. In Hongarije moet een kind 3 x voorgelegd zijn aan Hongaarse adoptieouders. Als er dan nog geen gezin is dat voor het kindje wil gaan dan gaat het dossier naar bijvoorbeeld Nederland. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Er valt zoveel over te weten en het is complexe materie. Niet even samen te vatten in een paar zinnen. Dus ik laat het hier (vooralsnog) maar even bij!

Groeten!