Afgelopen 13 april kregen wij dus het voorstel van ons
kleine manneke Bo Wen. Superfijn om al die felicitaties te ontvangen en het
volop te kunnen vieren! Zoals gezegd ging de Chinese vlag uit en kon Frank dan
eindelijk ook eens trakteren omdat hij grote broer werd. Inmiddels zijn we
helemaal gewend aan “Bo” in plaats van de werktitel “Ding” alhoewel Frank zich nog
heel af en toe vergist.
Bij het voorstel was, door een verkeerde vertaling, niet
helemaal duidelijk of Bo ook iets aan zijn vingertjes had. Inmiddels hebben we
recente foto’s en antwoord op onze vragen gekregen. Hij heeft dus gewoon 10
vingers (maar met minder vingers was hij ook onze zoon geworden). Maar daarom
kregen we dus extra foto’s en zelfs een filmpje. Waarschijnlijk omdat men wilde
aantonen dat hij ondanks zijn klompvoetje gewoon kan lopen. Hoe bijzonder is
het om de eerste bewegende beelden van je kind te zien! Aan het einde van het
hele korte filmpje kijkt hij recht in de
camera van heel dichtbij en dan voelt het heel dichtbij, dit is onze jongen!
Inmiddels hebben we ons aangemeld bij een facebookpagina van
de Nederlandse Vereniging van Ouders van Kinderen met klompvoetjes. Ja, dat
bestaat. Met zo’n lotgenotenpagina heb je meteen een uitgebreide bron van
informatie te pakken. Na enig leeswerk was ons al snel duidelijk welke arts in
Nederland de absolute “klompvoetenfluisteraar” is dus daar hebben we inmiddels
contact mee opgenomen. Hij heeft ook veel ervaring met adoptiekinderen en het
corrigeren van voetjes op iets latere leeftijd. In Nederland begint men meteen
in de eerste weken na de geboorte namelijk al met behandelen. Zodra Bo thuis is
kunnen we een afspraak met hem maken om een plan van aanpak op te stellen. Deze
beste man zit helaas in Veldhoven (wat
vet ver weg is, maar niet zo ver als China)maar gelukkig heeft hij een goeie
band met het UMCG en kan daarna dus zoveel mogelijk in Groningen gebeuren.
Intussen zijn we ook met allerlei andere voorbereidingen
bezig. Zo is bijvoorbeeld de roze studeerkamer inmiddels omgetoverd tot een
slaapkamertje in het thema “wereldburger” met een heel cool kompas op het
plafond (althans wij vinden het heel mooi), een grote kaart van China,
muurstickers van vliegtuigen enzovoorts. Frank heeft al zijn boekjes gesorteerd
en bepaald voor welke hij te oud was en die dus wel op Bo’s kamer konden staan.
Omdat Franks kamer nog altijd in babykamerstijl was hebben we die ook maar eens
even aan een re-styling onderworpen. Hij heeft nu een hele stoere
astronautenkamer met planetenmuurstickers, een astronautdekbed en glow in de
darksterren.
Vorige week kregen we de zogenaamde LOA, een officieel
document uit China waarin wij ons officiele “ja” mochten ondertekenen en
daarmee zijn we weer een stukje dichterbij. Volgende week hebben we een
zogenaamde afreisbijeenkomst. Tijdens deze bijeenkomst worden alle ins en outs
van de reis en procedure daar uitgelegd en ontmoeten we ook de andere gezinnen
die tegelijk met ons reizen. We weten nu ook dat de reis ergens in Juli zal
gaan plaatsvinden. So far gaat de hele procedure echt heel voorspoedig, sinds
we bij Wereldkinderen zijn aangekomen op deze “reis in adoptieland” gaat alles
echt lekker snel! Althans, snel voor
adoptiebegrippen dan...
Dat het in Juli is komt prachtig uit want dan valt het
sowieso in de zomervakantie en dat is qua school natuurlijk heel handig voor
Frank. Voor hem begon het ook ineens heel echt te worden toen wij vertelden dat
we over ongeveer 7 weken misschien al naar China gaan! We praten er dus ook
veel over: hoe zal het gaan, zal Bo heel erg huilen bij de overdracht, hoe
zullen we hem dan troosten, wat moeten we allemaal meenemen, waar gaan we
allemaal naar toe, wat voor eten is er daar? Frank maakte zich ook nogal zorgen
of de Chinese politie het wel goed vindt dat wij dan 2 kinderen hebben daar,
want dat mag toch niet in China? Ik heb hem er herhaaldelijk van moeten
verzekeren dat die regel voor buitenlanders echt niet geldt!
Er is mij ook al een aantal keer gevraagd hoe dat nou gaat,
zo’n overdracht van het kindje. Nou misschien hebben sommigen van jullie de
serie “met open armen” gevolgd. Daar in zit ook een aflevering over China. Als
je er even op googled kun je nog het filmpje zien van hoe zo’n overdracht kan
gaan. In China doen ze niet zo heel erg aan pedagogisch verantwoord rustig
opbouwen van contact. Of eigenlijk gewoon helemaal niet. Het is meer van “alsjeblieft
en veel geluk samen!”. Bij de eerste ontmoeting krijg je je nieuwe zoon of
dochter meteen mee. Daarna moeten er nog allerlei formaliteiten geregeld worden
maar je bent dus vanaf dat moment samen. Wel hebben we inmiddels een fotoboekje
met Chinese teksten erbij opgestuurd met foto’s van ons, ons huis, zijn nieuwe
speelgoed, de poes enzovoorts. Hiermee zullen de leidsters in zijn tehuis hem
hopelijk gaan voorbereiden op wat er komen gaat.
Een rare gedachte dat ons mannetje op dit moment
waarschijnlijk nog niet weet en ook eigenlijk nog niet kan bevatten hoe zijn
leven gaat veranderen. En dan zijn er nog 2 mensen die ik graag zou willen
vertellen dat het goed komt. Dat er nieuwe kansen zijn voor het jongetje dat ze
kregen en waarvoor ze, waarschijnlijk gedwongen door omstandigheden, niet
konden zorgen. Want ondanks dat we ze waarschijnlijk nooit zullen leren kennen
maken zij altijd een deel uit van zijn leven en dus ook van het onze.
Met deze lap tekst is iedereen denk ik wel weer even bijgepraat,
ons treintje rijdt nu met de snelheid van een intercity, wat zeg ik: van een hogesnelheidstrein verder!
再见 oftewel tot ziens!
