De Operatie

In het vorige blog vertelde ik dat er nog geen zicht was op een operatiedatum. Maar de post was nog niet geplaatst of we werden gebeld door het UMCG dat hij de volgende week geopereerd kon worden, er was een gaatje in het schema ontstaan. Even schakelen dus! Maar wel fijn dat we dus uiteindelijk toch vlot aan de beurt waren.

Als de wiedeweerga zijn we toen begonnen met Bo concreet voorbereiden op wat er komen ging. We hadden het al mondjesmaat besproken met hem maar nu het ineens heel dichtbij was, was het tijd voor duidelijke taal. De boekjes uit de bieb, tekenen van hoe hij er straks uit zal zien, op zijn voet een lijntje trekken waar het er af zou gaan, knuffeltje een zelfde voet als hem bezorgen (inderdaad, 2 steekjes waren genoeg), plaatjes op internet bekijken van kinderen met een vergelijkbare amputatie en er veel over praten hoe het allemaal zou gaan en vooral dat er steeds iemand bij hem blijft.  

Bo ontving het allemaal heel ontspannen en begon ook zelf aan anderen te vertellen wat er zou gaan gebeuren. Hij stak dan zijn beentje omhoog (lenig is die jongen, had zo in het Chinees staatscircus kunnen werken!)en zei “deze voetje af!”.

De dag voor de operatie werd hij al opgenomen. Dus er was nog even tijd om lekker over de afdeling te scheuren, te spelen in de speelkamer enzovoorts want na de operatie ben  je aan je bed vast gekluisterd  met allerlei slangen. Deze eerste avond bleef ik bij hem slapen. Nou ja slapen, dat probeer je dan maar je slaapt voor geen meter. Niet alleen vanwege de spannende dag die zou volgen maar er is gewoon altijd wel iets wat piept, iets wat blèrt, iemand die langsloopt en lampen die branden op zo’n kinderafdeling.

De volgende dag was Bo om 13.15 aan de beurt. Op zich geen gek tijdstip want hij mocht net voor 7 uur nog ontbijten dus hij "miste" alleen de lunch qua nuchter blijven. Toen we hem met bed en al richting de operatiekamers reden werd hij wel een beetje stilletjes maar hij doorstond het allemaal zo dapper. Het ontroert me iedere keer als ik zie hoe hij alle grote veranderingen in zijn leven oppakt en gewoon in het moment leeft, vrolijk is en accepteert wat er op zijn pad komt.

Aan mij was de eer om mee te gaan tot het inslapen, dus pak aan, mutsje op en met Bo op schoot wachten tot het kapje zijn werk deed. Ook dit ging eigenlijk vlekkeloos en alle aanwezigen waren onder de indruk van het feit dat hij zo rustig bleef. We hadden dit ook allemaal tot in den treure voor besproken maar toch! Hij had er kennelijk vertrouwen in dat we allemaal het beste met hem voorhadden.

De operatie was na ongeveer 2 uur klaar en toen mochten we weer bij hem op de uitslaapkamer. Dat doet je wel wat om je kleine mannetje zo te zien liggen met al die toestanden aan zijn kleine lijfje: epiduraal in de rug, infuus in de hand, een katheter (lijkt me echt vreselijk om die dagenlang in te moeten hebben!)en een dikke laag zwaar gips om het beentje. Dat laatste moet er voor zorgen dat de zwelling binnen de perken blijft en dat de stomp alvast goed gevormd wordt. Want dat is dan weer heel belangrijk voor het aanmeten van een prothese.

Hij lag heerlijk met zijn duim in de mond uit te slapen en werd vrij relaxed wakker. Na een tijdje mochten we terug naar de afdeling maar al snel liet Bo merken dat hij pijn had. Dat was eigenlijk helemaal niet de bedoeling, alle pijnstilling zou voldoende moeten zijn om hem pijnvrij te laten herstellen. Hij huilde maar door en aangezien Bo zeker niet snel piept was dit toch wel een teken dat het echt niet goed zat. Daar wordt je als ouders ook echt niet blij van!  Dus terug naar de uitslaap waar alle anesthesisten zitten die dit probleem kunnen verhelpen.  Na een hoop gedoe, wachten en aanpassen van medicatie en apparatuur mochten Patrick en Bo dan eindelijk terug naar de afdeling rond 1 uur ’s nachts.

Sindsdien gaat het eigenlijk best heel goed. Het is wel vervelend om aan die slangetjes vast te zitten maar de pijn is nu goed onder controle gelukkig. Met filmpjes kijken, zijn nieuwe computertje met koptelefoon ( met dank aan Oom John en Tante Linda), puzzelen, voorlezen, stickers plakken enz. komen we de tijd wel door. Patrick en ik wisselen elkaar af met blijven slapen en overdag kan Frank ook langs komen. De komende dagen zal de pijnstilling langzaam afgebouwd worden en zal hij van wat slangen verlost worden. Ook zal het gips verwisseld worden voor lichter gips (ander spul, weet ff niet meer hoe het heet)en dan wordt het allemaal wat makkelijker.

Vandaag kunnen we ook een tijdelijk rolstoeltje halen en vrijdag heeft hij de eerste fysiotherapie. Hoe lang hij nog in het ziekenhuis ligt is helemaal afhankelijk van het genezingsproces van de stomp en hoe snel de pijnstilling afgebouwd kan worden. We laten het maar gewoon allemaal over ons heen komen, het loopt toch altijd anders dan je denkt, go with the flow!

We zijn in ieder geval onder de indruk van zijn veerkracht maar ook van de professionaliteit van de zorg in het UMCG. Je weet natuurlijk wel dat we het in Nederland goed voor elkaar hebben maar als je er dan midden in zit dan zie je weer wat een zegen het is dat er zoveel mogelijk is hier en dat de artsen en verpleegkundigen zo kundig zijn en ook erg aardig en meelevend. 

Ondertussen krijgt hij ook veel lieve kaartjes en knutsels, bedankt allemaal daarvoor! We staan er positief in, dit is het begin van een grote verbetering voor Bo. Maar wat hij er voor moet doorstaan is natuurlijk even doorbijten en al het medeleven helpt!