Buitengewoon gewoon

Tijdje geleden alweer dat ik hier iets geschreven heb. Ik zit steeds een beetje te wachten tot we concreter nieuws hebben rondom Bo z’n operatie maar dat schiet allemaal niet zo op dus dan toch nu maar een update.

Bo doet het nog steeds ontzettend goed en ik besef me bijna dagelijks hoe bijzonder dat is en hoe blij we met hem zijn. Tuurlijk, om 6 uur ’s ochtends ben ik ook wel eens minder blij met hem als hij alweer vroeg wakker is maar ja, dat is nothing out of the ordinary in het ouderschap, Frank had ook zo’n fase. En nu weten we dus “het is een fase” (thank god dat het een fase is!!).

Bo is heerlijk aan het keuvelen in het Nederlands, we horen helemaal geen chinees meer. Wat ook wel weer jammer is, dat dit dus helemaal verdwijnt want hoe handig zou het zijn als je dat gewoon over 20 jaar nog kan. Maar ja dat zit er dus niet in. Hij is erg van het liedjes zingen en hij bedenkt altijd zijn eigen nummers (singersongwriter). Dat is dan een mengeling van stukjes uit allerlei liedjes, eigen bedachte zinnetjes en dat dan weer op de melodie van weer een ander liedje. Geweldig om naar te luisteren!

Omdat hij nog altijd met zijn kromme kleine voetje zit maken we veel gebruik van een loopfietsje. Werkelijk de goedkoopste voorziening ooit en er was geen moeilijke aanvraag voor nodig want we kregen hem gratis en voor niks van zijn grote (1 maandje oudere) nichtje. Bo kan prima lopen maar het is niet zijn hobby als het om langere stukjes buitenshuis gaat. Maar met zijn loopfietsje is hij razendsnel en dan moet je ogen in je achterhoofd hebben want hij is ook vrij ondernemend ermee. Liefst van hellinkjes af bijvoorbeeld en lekker hard door de Albert Heijn scheuren! Daar is het natuurlijk lekker glad en als we door het hekje zijn suist hij in 1 rechte baan door naar de kaasafdeling om dan met een scherpe hangende bocht achter de balie uit te komen: “Mag Bo kaasje?” zegt meneer dan! De dames van de kaas kunnen zoveel schattigheid natuurlijk niet weerstaan dus hij scoort altijd wel een blokje kaas. Inmiddels heb ik hem zover dat hij af en toe al uit zichzelf “Dankiemel”zegt.

De operatie aan zijn voet gaat ergens in februari/maart plaatsvinden zo lijkt het nu. Intussen hebben we al gesprekken gehad bij de anesthesie en bij Beatrixoord voor de revalidatie. Binnenkort is er ook een afspraak met een deskundige over hoe we Bo kunnen voorbereiden op wat er komen gaat. Want het is natuurlijk niet niks als er een stukje van jezelf af gaat, letterlijk. Bo is een zonnig mannetje die niet echt een probleem lijkt te hebben met zijn afwijkende voet. Het jammere is dat na de amputatie er een periode is dat de prothese er nog niet is dus hij zal niet meteen resultaat ervaren en de verbetering zien. Eerst moet namelijk de wond of eigenlijk de stomp (zo zegt men dat) goed genezen en daarna begint een proces van maat opnemen doormiddel van een gipsmal en dan  passen en meten en nog eens bijschaven tot er een perfect passende nieuwe voet voor hem is. En dan moet je het dragen ervan nog gaan opbouwen omdat de stomp moet wennen aan die belasting.

Ik denk dat niet alleen hij maar ook wij zijn kromme voetje nog zullen gaan missen ook. Als hij bij je op de bank zit krult hij hem namelijk altijd zo gezellig om je heen en hij ligt ook heel lekker in de hand (klinkt waarschijnlijk bizar maar het is zo). We zijn inmiddels zo gewend aan zijn loopje dat het heel gek zal zijn om hem recht te zien lopen in het begin.

Ook op alle andere vlakken zijn we al zo gewend. Ik kan me soms moeilijk voorstellen dat er iemand anders op deze aarde is die hem 9 maanden in haar buik heeft gehad. Het voelt alsof hij altijd al bij ons hoorde alleen hebben we de eerste 2,5 jaar gemist.

Voor ons zo gewoon dus allemaal. Maar waar ik van te voren niet heel veel aan gedacht had: voor anderen helemaal niet! Want als je een kind hebt met een heel ander uiterlijk dan jezelf en daarnaast ook nog eens een zichtbare afwijking, dan val je dus altijd op. Hier in het dorp valt dat nu wel weer mee, op een gegeven moment heeft iedereen je al een paar keer voorbij zien komen en is het dus een bekend gezicht (dat denk ik dan tenminste). Maar elders val je dus vaak wel een beetje op. Kinderen staren en vragen (geeft niet, dan leg ik het uit) maar ook volwassen volslagen onbekenden. Dat vind ik dan toch wat anders dan bekenden die hun belangstelling tonen. Laatst waren we in de ikea en tussen de keukens en de koopjeshoek (lees: de hele ikea-route) wel 4 x vragen/opmerkingen. Allemaal heel vriendelijk en niet verkeerd bedoeld hoor maar als je gewoon je dagelijkse ding aan het doen bent (opbergbakken zoeken voor de bergen speelgoed hier) ook wel eens een beetje storend. Opvallend detail: 65plussers zijn bovengemiddeld assertief als het gaat om bevrediging van hun nieuwsgierigheid!

Heel soms tref je ook wel eens een nare reactie. Zoals laatst in het zwembad, Bo stond naast mij onder de douche en de jongen naast mij had vermoedelijk niet door dat ik zijn moeder ben. Ik hoorde termen als “spleetoog”en “rare poot”... Een deel van mij (vrij groot deel zelfs) voelde een sterke drang om deze jongen ernstig fysiek leed toe te brengen. Hoe durf je zo over ons lieve prachtige kind te spreken!! Maar ja, aan een moeder met een strafblad voor openlijke geweldpleging heeft Bo ook niks dus heb ik het bij een inwendige mantra gehouden “Laat het gaan, laat het vallen, laat het los” (wie zong dat ook maar weer!?).

Onze buitengewoon gewone zoon ziet trouwens zelf ook wel eens iemand die anders is. Laatst in de supermarkt reed er iemand voorbij met een nogal grote elektrische rolstoel. Bo viel bijna uit het karretje in zijn poging om dat eens goed te kunnen bekijken allemaal!

Hij burgert dus leuk in op alle vlakken kun je wel zeggen. Zo eet hij bijvoorbeeld erg graag aardappels met jus en ook een kom erwtensoep gaat er goed in. Laatst ruilde hij zelfs zijn broodje knakworst met Frank voor zijn bordje snert. Beiden vonden het een hele goeie deal! Inmiddels heeft hij zijn eerste keer lampionnetje lopen met Sint Maarten gehad en ook de eerste intocht van Sinterklaas meegemaakt en schoentje gezet. Gelukkig had buurmeisje Nore een flink Sint Maarten repertoire want bij Bo kwam het enige nummer wat we ingestudeerd hadden (die van de koeien hebben staarten) er nog niet zo heel hard uit. En nu moeten we dus al weer over op de sinterklaasliedjes!  In zijn schoen zat een playmobilsetje van Sint, Piet en het paard. Daar heeft hij nu al veel mee gespeeld dus wie dat zijn en hoe ze heten zit er al aardig goed in!

Tot zover de laatste wetenswaardigheden, fijne decembermaand alvast allemaal!