Frequently asked questions

En hoe is het met de Vissertjes intussen? Nou goed dus! Het wordt misschien wat saai om te melden maar het draait hier nog steeds goed. In deze eerste “kraamweken”of eigenlijk kraammaanden focussen we ons nog steeds op de hechting. Zoals al eerder gezegd is dat een hot issue als je het over adoptie hebt. Kinderen die zich niet hebben kunnen hechten aan vaste verzorgers/ouders kunnen hier later veel problemen van ondervinden in bijvoorbeeld hun vermogen om relaties aan te gaan met anderen. Heel belangrijk dus, die hechting!

Eigenlijk is het de bedoeling dat Bo wat meer eenkennig wordt, dat hij ons als de belangrijkste personen in zijn leven gaat zien. Kinderen maken meestal gedurende hun eerste jaren een periode van eenkennigheid door. De een wat meer dan de ander maar toch. Als je als ouders er midden in zit kan dat heel lastig zijn maar het is een gezonde en belangrijke fase in de ontwikkeling van je kind. Ondanks dat Bo zich dus op ons moet richten blijft toch de volgende quote van toepassing : “it takes a village to raise a child!”. De mensen in onze omgeving kunnen ons namelijk helpen om die hechting zo goed mogelijk te laten verlopen. Hoe? Nou dat zal ik je vertellen, let op:

Til hem niet op, ook niet als hij zijn armpjes naar je uitstrekt. We weten het, hij is superschattig en lief maar toch is het de bedoeling dat hij deze eerste periode niet door Jan en Alleman opgetild wordt.

Neem hem ook niet op schoot, als hij er zelf opklimt dan pakken wij hem wel weer van je af!

Geef hem niet wat te snoepen oid (verboden te voederen!), als je wat geven wil, doe dat dan via ons.

Neem hem niet bij de hand om ergens naar toe te gaan, het is niet de bedoeling dat hij met iedereen mee loopt. (als wij even niet opletten en hij onder de auto dreigt te komen of een put inloopt of iets dergelijks vervalt deze regel).

Het klinkt allemaal wat geforceerd misschien maar echt, de ervaring en de wetenschap leert dat dergelijke opstartregels hem in zijn latere leven ten goede zullen komen. Het klinkt nu net alsof hij  alleen op 10 meter afstand bewonderd mag worden maar dat is niet zo hoor, je kunt gewoon in onze aura komen staan en het is zelfs toegestaan om tegen hem te praten ;-) ! Al deze dingen gelden ook niet voor eeuwig maar gewoon voorlopig, om hem te helpen in zijn wereldje alles in de juiste perspectieven te zien. We weten van zijn leidsters en  zien zelf ook dat hij van nature een extravert karakter heeft. Dat hoeft niet te veranderen, maar we willen natuurlijk wel heel graag dat die hechting goed op gang komt omdat het zo belangrijk is voor zijn ontwikkeling.

Gaat dat nog niet goed dan? Jawel, dat gaat al heel mooi de goede kant op voor ons gevoel. We zien dat hij bijvoorbeeld begint te piepen als een van ons dreigt weg te gaan. Dat is een hele gezonde ontwikkeling en dus heel fijn om te merken! Ook zijn fixatie op eten is zo goed als weg, hij voelt zich waarschijnlijk dus zo vertrouwd dat hij gevoelsmatig dit overlevingsgedrag niet meer nodig heeft. Zo zien we nog veel meer tekenen dat we steeds meer verbonden raken. Is ook niet zo moeilijk voor ons want het is een schatje en een ontzettend vrolijk mannetje (maar hij kan ook flink hard blèren hoor).

 We zijn nu al ontzettend trots op hem omdat hij, zoals ik al eerder schreef, zich echt totaal niet in de weg laat zitten door zijn voetprobleem. Als de behandeling straks start vraagt hij zich waarschijnlijk af waar dat in vredesnaam goed voor is...Hij klimt namelijk moeiteloos de trap van ons speelhuisje op, springt op de trampoline en rijdt op een loopfietsje door het huis. Gisteren bleek hij zelfs de koprol te kunnen doen!

Bo heeft ook een enorm gevoel voor humor, op peuterlevel weliswaar maar toch! Als hij achterop de fiets zit tilt hij bijvoorbeeld regelmatig even mijn shirt omhoog om zo’n keiharde scheetkus op mijn rug te geven. Vanmorgen telde hij iets: “ee, tee, die, vieh en zei toen tegen zichzelf “goezooo!”. Hij mag ook graag verstoppertje spelen met Patrick en gilt het dan uit van de pret. Wie ooit wel eens verstoppertje heeft gedaan met een kind van 2 weet dat dit sowieso hilarisch is. Op deze leeftijd kunnen ze zich nog niet zo goed inleven in wat jij als tegenpartij allemaal ziet en denkt. En het verstopt zijn op zichzelf is al heel erg spannend, supergrappig dus. Ik zal straks even kijken of ik hier een klein filmpje kan plaatsen.

Ok, dan nu nog even wat frequently asked questions:

Met stip op nummer 1 qua frequently gevraagd: Wat vindt Frank er van? Om een gedegen antwoord op deze vraag te kunnen geven heb ik de broer in kwestie een interview afgenomen. Is een beetje kort verhaal want hij zat TV te kijken dus het is geen  diepte interview geworden.

-Wat is er leuk aan je broertje?

Antwoord: hij is heel lief en grappig en ik verveel me minder vaak want we kunnen dan samen spelen.

-Wat is er minder leuk aan je broertje?

Antwoord: Soms doet hij vervelend of wil hij iets hebben wat ik ook wil. En iedereen vraagt mij steeds of ik het leuk vind dat ik nu een broertje heb.

Nog niet zo vaak gevraagd maar wel belangrijk: wat weten jullie van zijn ouders?

Nou, dat zijn hele leuke lui, zijn vader is 42 en die is business controller en zijn moeder is 35 en die heeft dus een ontzettend leuk bedrijfje in creatieve workshops en kinderfeestjes  en....Owkeeejjj dat bedoelden ze dus niet.

Nou ja over de vraag over (zijn) biologische ouders kan ik 2 dingen vertellen:

1.     Kinderen uit China zijn vrijwel altijd te vondeling gelegd of op iets latere leeftijd verlaten door hun ouders. Meestal vanwege medische problemen. Hier hoeven we niet geheimzinnig over te doen, als je er wat meer over leest dan ben je daar gauw genoeg achter. Ons kleine mannetje is dus ook te vondeling gelegd. Een heel verdrietig feit is dat. We kunnen allerlei aannames doen over de reden waarom en over zijn achtergrond maar het feit blijft: We weten het gewoon niet. En die paar kleine details die we wel weten houden we voor onszelf zodat hij later zelf kan beslissen of en met wie hij dat wil delen.

2.     In zijn algemeenheid kan ik iedereen het advies geven: Stel deze vraag niet te makkelijk. Achter elke adoptie schuilt een verdrietig en pijnlijk  verhaal. Niet iets wat je zomaar even met iedereen deelt in de rij bij de kassa of op het schoolplein. Ik hoor van “collega-adoptie-ouders” (kom zelf nog maar net kijken natuurlijk) dat mensen soms hele persoonlijke vragen stellen, vaak waar hun kinderen bij staan. Meestal helemaal niet verkeerd bedoeld maar niet prettig voor het kind in kwestie. Die bespreekt zulke dingen waarschijnlijk liever met zijn ouders thuis bijvoorbeeld.

Nog een veel gestelde: hoe is het met de taal?

Nou onze Bo maakt er niet overdreven veel haast mee maar we horen hem wel steeds meer Nederlandse woordjes zeggen. Hij gebruikt de meeste alleen nog niet echt consequent. Maar hij zegt bijvoorbeeld: Klaar!, Nog een keer/Nog een beetje, hallo, doei, goedzo, auto, koe, poes,Hallo Keesie! (tegen onze kater!), goeiemorgen (of iets wat er op lijkt in ieder geval), mmm lekker, zoeken en nog wel wat dingen. Hij zegt ook vanalles na maar dat is dan vooralsnog steeds eenmalig. Waarschijnlijk zegt hij meer dan wij horen want vaak spreekt hij het nog zo krom uit dat het je gewoon niet opvalt. Hij babbelt namelijk wel de hele dag. Dat merk je met liedjes zingen, omdat je weet wat de tekst is herken je dan ineens veel meer (Vader Jacob is bijvoorbeeld Vade Lacob). Klinkt trouwens superschattig als hij in de supermarkt luidkeels Lijijijntje, lie kei onijje, Liiijntje, tot sjouw! (Nijntje, lief klein konijntje,Nijntje tot gauw) aan het zingen is. De naam Frank is ook nog lastig. Voorlopig is het “SRA!” als hij Frank roept...not even close dus...

Hoe gaat het met eten/slapen?

Goed, hij eet vrijwel alles en slapen gaat ook goed. Soms roept hij ons ’s nachts nog wel, even kijken of we er nog wel zijn.

Hij komt uit China zeg je? Maar het is geen meisje! (zo, die is al vaak voorbij gekomen!)

Er komen veel meer jongens uit China naar Nederland dan meisjes. Hoe kan dat? Mijn theorie is als volgt: sowieso worden de gezonde meisjes tegenwoordig vooral binnenlands geadopteerd in China. In Nederland kun je geen procedure starten voor een gezond kind uit China. Die optie is er gewoon niet. Hier in Nederland kun je ook niet kiezen of je een jongen of een meisje wil. Goed beleid vind ik. Amerikanen bijvoorbeeld mogen wel kiezen en om de een of andere reden willen die altijd meisjes, althans die indruk heb ik. Ik kwam op youtube al eens een soort wervingsfilmpje tegen voor “all the boys that are left behind”. Waarin de Amerikaanse ouders dus opgeroepen werden om toch ook eens een jongetje te overwegen want die zijn ook leuk! Duh! Maar volgens mij gaan er dus heel veel meisjes naar de VS en de jongens daardoor sneller naar bijvoorbeeld Nederland. Maar goed, het is dus een theorie he, ik weet het niet zeker.

Wanneer gaan jullie met zijn voet aan de gang?

Deze maand nog hebben we de eerste afspraak bij de orthopeed. Er gaan onder andere röntgenfoto’s gemaakt worden om te kijken welke botjes er wel en niet aanwezig zijn. We hebben bewust even gewacht met een afspraak om thuis te wennen. Nou ja en die orthopeed was met vakantie. Maar volgens de kenners kan het ook weer niet zoveel kwaad om snel van start te gaan met ziekenhuistrajecten. Want: vervelende dokters en pijnlijke prikken geven je de kans om te troosten en er voor je kind te zijn en dat is, guess what, goed voor de...HECHTING!

Nou volgens mij heb ik nu alle veelgestelde vragen wel gehad maar als er nog een onderwerp behandeld moet worden, zeg het maar!

Volgende week gaat Patrick weer aan het werk na 6 weken vrij te hebben gehad. Voorlopig heeft hij op vrijdag ouderschapsverlof, heel fijn want ik kan dan op die dag Smaakmakerij-dingen doen. Frank gaat volgende week weer naar school, groep 4 alweer! Ben benieuwd hoe Bo het vind om zijn broer elke dag naar school te brengen.

De groeten maar weer!