Stappen zetten

Als ik alle blogtitels van de afgelopen 2 jaar zie ging het vaak over “vooruitgang” in allerlei vormen. Steeds kwamen we een stapje verder in het adoptieproces. En nu we thuis zijn is er nog altijd vooruitgang want nu is er Bo Wen Visser 2.0! De afgelopen weken zette hij letterlijk steeds nieuwe  stappen om te oefenen met zijn nieuwe voet. Wat een mirakel is dat, zo’n prothese! Geweldig wat er allemaal kan, geweldig wat een fijne mensen er zijn die dat allemaal voor je maken/begeleiden en last but not least: Geweldig wat een veerkracht en doorzettingsvermogen heeft Bo laten zien!

Daarin is hij overigens niet de enige. Van alle onze “adoptievrienden en kennissen” horen we telkens weer dat hun kinderen uit China of andere landen zo sterk en veerkrachtig zijn. Tuurlijk gaat niet altijd alles van een leien dakje, soms is het hard werken om te hechten en trauma’s te overwinnen. Medische problemen moeten getackeld worden en dat kost tijd en energie. Maar het is uiteindelijk zo ontzettend de moeite waard! We prijzen ons gelukkig dat het bij Bo allemaal zo soepel gaat. Is hij dan altijd een engeltje? Neeeeeejjjj, duh, welk kind is dat wel?! Hij kan net zo jengelen en mokken als elke peuter als hij zijn zin niet krijgt, zit soms te klieren met eten en na 17.00 is hij meestal niet meer op zijn best, zoals zoveel kinderen van 3. Dan mag je ook beslist niet om hem lachen want dat is “Nie Gappig!”Maar hij is ook vrolijk en druk, kan heel aanstekelijk lachen, is ontzettend knuffelig, kan heel goed puzzelen, maakt grapjes, is zeer praatgraag, doet leuk mee op de peuterspeelzaal en zit vaak te zingen terwijl hij op de grond met autootjes speelt en maakt worstjes van klei voor mij op dit moment, met “kessup”.

Maar even terug naar het lopen. We hebben een flinke fysiotherapiemarathon achter de rug en we zijn nog niet klaar maar het gaat zeker vooruit. Zoals dat meestal met kinderen gaat (heb ik me laten vertellen) liep hij meteen de eerste keer er op weg. Toen nog heel houterig, beetje als een piraat met houten been, maar het gaat steeds soepeler. Hij rent er al mee en springt op de trampoline. Ook fietsen kan nu (met zijwieltjes). Omdat hij natuurlijk niks voelt in de voetzool schiet zijn voet wel makkelijk van de trapper. We hebben er door de fietsenmaker een racefietsbeugeltje op laten zetten en dat maakt het fietsen een stuk makkelijker. Toen we onlangs bij Beatrixoord gingen fietsen moesten de fysiotherapeute en ik er op een drafje achteraan, gelukkig zat hij nog aan een touw vast! Hij begint zijn knie nu ook wat beter te gebruiken. Toen er nog lengteverschil was hoefde hij dat nooit met zijn kortere beentje dus dat is even wennen en trainen.

In de eerste week dat hij z’n nieuwe beentje had was het kortebroekenweer. Dat bleek niet zo goed voor de “sleeve”, dat is het siliconen mouwtje wat er voor zorgt dat de prothese vast blijf zitten. Die werkt normaliter prima, de prothese zit hartstikke vast. Maar als je er een gat in valt al spelende weg dan komt er lucht in het vacuüm met als gevolg: je been laat los…. Een nieuwe sleeve is in bestelling (de hemel zij geprezen voor het bestaan van zorgverzekeringen!) en nu proberen we zo lang het gaatje zo te plaatsen dat het goed gaat. Lukt niet altijd. Laatst zat Bo in het zitje van het supermarktkarretje, “beentje nie goed” zei hij. Dat klopte wel want links was ineens zo’n 10 centimeter langer dan rechts. Hij zat los dus. Dan zit er niks anders op dan de hele boel uit te trekken en dat was voor het winkelend publiek waarschijnlijk wel even een apart gezicht: een moeder die zo het been van haar kind er af trekt!

Je merkt ook dat hij nog moest wennen aan 2 benen die even lang zijn. In het begin bleef hij met zijn nieuwe voet af en toe hangen achter traptreden e.d.!  Maar nu gaat het lopen dus steeds wat soepeler en kan hij hem al bijna de hele dag aan. Hij is nu dus niet meer zo aangewezen op zijn loopfietsje. Dat ding scheen te voelen dat hij niet meer nodig was want vanochtend gaf hij het ineens op met een luide "knap!" toen Bo er op plaats nam :

Ondertussen gaat het gewone leven ook verder hier. Patrick en ik zijn pas een nachtje weg geweest naar Keulen naar een concert van Adele. Wat heel mooi was! Frank had dat weekend Pinksterkamp dus die was al onder de pannen. We hebben al besloten dat Bo ook op scouting moet: altijd kindvrij met Pinksteren! Denk ook niet dat Bo dat een straf zou vinden want Frank is altijd super enthousiast over scouting. Maar nu is hij nog te jong dus hij mocht een nachtje logeren bij Opa en Oma. Dat ging prima, hij had heerlijk gespeeld en lekker geslapen. Frank had ook heerlijk gespeeld maar iets minder lang geslapen zoals dat gaat op kamp.

Omdat het allemaal goed gaat qua prothese konden we ook wel een vakantie boeken en dit jaar doen we eens gek: we blijven in Nederland! Vakantiepark Beekse Bergen om precies te zijn. Kunnen we elke dag op safari dus feitelijke zitten we ook een beetje in Afrika! Wij kamperen altijd dus als iedereen even wil duimen voor mooi weer!? Patrick wou namelijk naar zonzeker Italië maar ik had ff niet zo’n zin in de lange rit van 2 dagen. Dus ik heb, zoals een echtgenote dat kan, net zo lang doorgedramd tot ik m’n zin kreeg! Maar als we nu dus 3 week lang snertweer hebben dan moet ik dat nog zeker 5 jaar horen(als’t  niet langer is)….

Goed, ik probeer even om een paar filmpjes hier te plaatsen. Dan kunnen jullie even zien hoe het lopen gaat. Ik had ze ook al op Facebook gezet maar bij dezen voor de mensen die geen FB-vrienden met mij zijn en toch wel benieuwd zijn hoe het gaat.  Het eerste filmpje is van hoe hij nu loopt en het tweede van hoe hij liep met zijn oude voetje. Ze zijn om de een of andere reden niet zo scherp geloof ik, nah jah, tis nait aans. Groeten!