Laatste blog vanuit China

Ni Hao!

Vandaag ons laatste bericht uit China. Na het vorige blog zijn we verkast terug naar Beijing. Hier troffen we de Den Heijers uit Alphen aan de Rijn ook weer, zij hadden inmiddels ook hun tweede zoon gekregen (eerste zoontje is net als Frank hun biologische kind). Leuk om de ervaringen te kunnen delen over hoe de eerste week verlopen was in de nieuwe gezinssamenstelling. Ook bij hen ging gelukkig alles vrij goed.

Hier weer aangekomen moesten er nog wat formaliteiten voor Bo's visum worden gefikst maar dat wordt gelukkig bijna allemaal voor je gedaan door iemand van de partnerorganisatie van Wereldkinderen. Wij hadden dus de tijd om nog wat sightseeing te doen met z'n viertjes en samen met de ander familie. We zijn onder andere naar het Olympisch stadion geweest. Erg leuk om het "birdsnest" van binnen en buiten te kunnen bekijken. Het was ook wel een goeie bestemming voor deze dag want de temperatuur rees tot de 40 graden, niet te doen!! Maar in het stadion is grotendeels schaduw dus dat was wel prettig. Vooral voor Frank want die is over het algemeen wel een beetje klaar met Beijing/ China. Vooral met de hitte, maar ook met de hysterisch stadsdrukte, voortdurend alert zijn buiten op al het chaotische verkeer en dan ook nog veel lopen en laat op bed en niet altijd eten naar zijn smaak: het is allemaal niet zo zijn ding.

Gelukkig gaat het met de combi Frank en Bo wel allemaal heel goed, ze vullen elkaar aan in gek doen, klimmen en klauteren, kletsen enzovoorts en knuffelen ook graag. Bo roept hem vaak en wil dan samen iets doen, opgetild worden oid en vandaag met eten zat hij een heel toneelstukje op te voeren dat hij zogenaamd schrok van zijn hete loempia waar Frank dan naar moest kijken. Die moest daar heel erg om lachen dus Bo ging lekker door met zijn showtje, heel grappig. Het is sowieso een heel vrolijk en lief mannetje. Hij is erg handig ondanks zijn klompvoetje en laat zich echt nergens door tegenhouden. Hij is nog wel erg gefixeerd op eten en drinken. Als er eten is wat hij niet mag omdat het bijvoorbeeld van iemand anders is of omdat hij al genoeg heeft gehad dan is dat groot drama en verdriet. Dit is iets wat wel vaker voorkomt bij kinderen uit een tehuis. Toch een soort van overlevingsgedrag denk ik. Ondanks dat hij echt niet mager is, sterker nog, hij is eigenlijk best een beetje mollig. Misschien hebben de verzorgsters hem altijd veel gedragen vanwege zijn voet? Of misschien kregen ze teveel snoep daar? Nou ja hoe het ook zei, hopelijk gaan de bruine boterhammen in Nederland hem goed doen. Het gaat trouwens al een beetje beter want hij is al niet meer zo aan het proppen met eten als de eerste dagen.

Het is mooi om te zien hoe je in anderhalve week tijd steeds meer zijn persoontje leert kennen en het ook steeds meer jouw kind wordt, totdat je het gevoel hebt dat het nooit anders geweest is, hij hoort bij ons! Zijn karakter ontvouwd zich steeds meer voor ons en we zien dat hij geniet van de aandacht. We oefenen liedjes, klap eens in je handjes en hij kan onder andere al zeggen " nog een keer". Als Frank op de I-pad speelt gaat hij er met de duim in de mond gezellig tegen aan liggen om dan op een onverwacht moment ook een veeg over het scherm te doen! Frank is er tot nu toe verbazend geduldig onder! En soms heeft hij ook gewoon een dikke vette peuterdriftbui, vanwege eten of omdat we bijvoorbeeld weggaan uit de speeltuin, het lijkt verdorie wel een echt kind! ;-) Maar ook een ontzettende lieverd want toen hij gisteren met minutieuze precisie zijn yoghurtbakje leegschraapte tot het allerlaatste beetje, kreeg ik van al die schraapjes ook een paar hapjes toebedeeld. En je kunt hem ook prima snoepjes uit laten delen, iedereen krijgt wat.

We hebben deze week samen met de Den Heijers ook het zomerpaleis en de Chinese muur bezocht. Vooral bij die eerste was het een bloedhete dag, echt zweten to the next level! We waren hier ook weer een bezienswaardigheid voor alle chinezen. In verhouding tot de andere Aziatische landen waar we geweest zijn kom je hier echt maar heel weinig westerlingen tegen. Dit is echt de eerste vakantie ooit waarbij we nog ( bijna) geen ander Nederlanders zijn tegengekomen. Chinezen kennen weinig gene als het gaat om een ander bekijken zoals ik al eerder heb aangestipt. In de lift pakken ze ook zo Bo's voetje om die eens te bestuderen, zitten aan Frank z’n haar en beppen hele verhalen tegen ons. Kennelijk zien wij er uit alsof we vloeiend Chinees spreken!? Het klinkt over het algemeen wel vriendelijk wat ze zeggen dus we praten maar vriendelijk terug in Engels of Nederlands (verstaan ze meestal toch even weinig van). 

De Chinese muur was trouwens ook erg mooi en bijzonder om een keer geweest te zijn! Dit was nou eens een plek waar we wel andere westerlingen tegenkwamen, we hadden bijna de neiging om te vragen of ze met ons op de foto willen. Inmiddels hebben we zelf al heel vaak geposeerd met allerlei chinezen, al gaat het ze trouwens meestal om Frank! Waarschijnlijk circuleren er heel wat foto's van ons op de Chinese versie van Facebook. We bezochten de muur bij Mutyanyu (voor de kenners) en hebben er een stukje op gelopen. Het was daar net voor een heel steil stuk. Frank was eerst vast van plan om dat ook omhoog te lopen (wat met 14 kilo Bo in de rugdrager (bedankt nog voor het lenen Marjolein, hij is echt top!) niet heel aantrekkelijk was...) maar na een blik van dichtbij zag hij daar toch maar van af. We hebben afgesproken dat als we later nog eens terug komen, dan doen we een langer stuk. We zagen daar ook meerdere nationaliteiten die met hun Chinese adoptiekinderen een bezoek brachten aan hun geboorteland. Als wij nog eens terugkomen gaan we zeker met de rodelbaan weer naar beneden, dat kon namelijk ook maar was nu niet zo praktisch.

Na dit festijn gingen we lekker lunchen en zaten met de 2 gezinnen aan een typisch Chinese tafel met draaischijf zodat je steeds alle gerechten langs jouw bord kunt draaien om op te scheppen. Was heel lekker! Bo kan dan lekker bij mij op schoot zitten en pikt met stokjes of een kindervorkje van ons overal de lekkere hapjes uit. 

Mocht iemand van jullie trouwens eens om de een of andere reden onze Bo in adamskostuum zien, bel dan niet meteen het algemeen meldpunt kindermishandeling! Hij heeft namelijk op en boven zijn billetjes een paar blauwige verkleuringen waardoor het lijkt alsof hij een flink pak veur de broek heeft gehad. Maar dat is gelukkig niet zo, het gaat hier om een zogenaamde "mongolenvlek". Dit komt heel veel voor bij Aziatische kinderen. Het is net zoiets als een ooievaarsbeet of aardbeienvlek bij blonde blanke kinderen, een soort geboortevlek die op een gegeven moment vanzelf verdwijnen zal (dacht ik tenminste). 

Vandaag is alweer onze een na laatste dag in China. We zijn vanmorgen even naar een indoor speeltuintje geweest in het winkelcentrum tegenover het hotel. 'S middags beetjes chillen en zwemmen en daarna zijn we naar een leuke Hutong gegaan, soort van gezellige ( meer toeristische) Chinese wijk met veel restaurantjes, winkeltjes enz. Daar heerlijk gegeten en toen met de taxi weer terug. Morgen dus de laatste dag, nog even een keertje genieten van het heerlijke ontbijtbuffet, souvenirs shoppen en uit eten, koffers inpakken en dan gaan we in de avond naar het vliegveld om 's nachts weer in het vliegtuig naar Nederland te stappen. Voor ons terug naar huis, voor Bo een reis naar het onbekende waar hij zich hopelijk snel thuis zal voelen in zijn tweede land. 

Tot gauw allemaal!

De Vissertjes