Het eindstation in zicht, een reis op een blauwe wolk!

Ni hao allemaal!

Waarschijnlijk was het iedereen wel duidelijk maar wij verkeren de laatste dagen op een prachtige blauwe wolk en kijken uit over de bergen die achter ons liggen!

Afgelopen maandag om 17.00 ging de telefoon, ik was net een Smaakmakerij-kinderfeestje aan het afronden bij ons thuis en nam nietsvermoedend de telefoon op: “Met Irene van Wereldkinderen!”. Mijn hart sloeg meteen een paar slagen over! Maar zoals gezegd had ik een hele bult taartmakende kids die eerst nog de deur uitmoesten voor ik rustig dit hele belangrijke telefoontje kon aanhoren dus we spraken af dat ze over 10 minuten terug zou bellen. Zo gezegd zo gedaan, clubje de deur uitgewerkt (gelukkig waren ze dus net klaar anders was het echt ondragelijk geweest!), en wachten tot ze weer belde. Toen de telefoon ging drukte ik van de zenuwen nog op het verkeerde knopje maar uiteindelijk had ik de dame van Wereldkinderen aan de lijn.

En daar was het dan, dat ene waar we enorm naar uitkeken en waar we 5 jaar in totaal op gewacht hebben.  5 jaar is inclusief medische molen, 2 jaar procedure en 4 weken op de wachtlijst in China staan (ja dat laatste ging echt fantastisch snel!)!

Er is een klein jongetje van 2,5 jaar oud in de provincie Shanxi in China waar wij ouders en grote broer van mogen worden!  Een weekje eerder dan wij werd hij ook in het systeem ingevoerd en zo kruisten onze dossiers elkaar bij Wereldkinderen.

We zouden eigenlijk die avond naar het theater gaan maar dat hebben we maar even laten zitten (sorry Roué Verveer, voor die 2 lege stoelen op de eerste rang!). Ik kan jullie uit eigen ervaring zeggen dat de euforie na zo’n telefoontje even zo magisch is als het zien van je positieve zwangerschapstest! En het mooie is ook dat je het meteen kunt delen met je naasten, niks geen 12 weken wachten, er uit met dat goede nieuws!

Als je een voorstel krijgt is het vervolgens de bedoeling dat je even een nachtje er over slaapt en dan de volgende dag Wereldkinderen belt om te melden of je het voorstel al dan niet accepteert. Na de omschrijving van Irene had ik geen enkele twijfel dat dit een ja(!) zou worden maar de toekomstige vader en broer moeten ook geïnformeerd worden natuurlijk dus toch maar keurig de regels gevolgd. Patrick stond in de file dus die had alle tijd om het goede nieuws in ontvangst te nemen!

Je krijgt dan ook het voorstel per mail met daarbij in ons geval een foto van de special need zodat je dat ook enigszins kunt beoordelen. Nog geen gezichtje er bij dus.

Na het doorbellen van ons “JA!” de volgende dag kregen we het volledige dossier met foto’s en naam van ons kleine mannetje. Ik plaats hier nog geen foto’s omdat het hele ambtelijke circus in China nog niet rond is dus jullie zullen het moeten doen met mijn beschrijving. Als je ons live tegenkomt krijg je hem wel onder je neus gedrukt! Het is een heerlijke peuter met bolle wangetjes, prachtige donkere ogen, kleine pruillipjes en zwart haar (ok dat laatste is misschien niet heel verrassend voor een chineesje). Een klein manneke die bij zijn medische onderzoek in oktober 82 centimeter lang was en 12,5 kilo woog. Toen was hij net 2 want hij is geboren op 11 september 2012. Wij hadden wel gerekend op een jongetje  maar zeker niet op een nog zo jong kindje! Omdat er een tekort is aan ouders die voor ietsje “oudere” kindjes openstaan en wij een bovengrens van 4,5 hadden waren we er van overtuigd dat het dus ook wel een kindje van rond de 4 zou worden. Maar het lot besliste anders en we zijn hoe dan ook blij met hem!

Dus de vlag kon uit met blauwe balonnen. Frank mocht trakteren op school op bekertjes kroepoek met chopsticks erbij. Jammer dat ik niet kon blijven kijken of het ze lukte om die kroepoek met stokjes te eten! Hij mocht natuurlijk ook de klassen rond want zo gaat dat als je een broertje of zusje hebt gekregen, maakt niet uit of die nou in Eelde Paterswolde in de wieg ligt of in een ledikantje aan de andere kant van de wereld. De klas heeft een grote beschuit voor hem geknutseld met allemaal blauwe babietjes er op! Het is ontzettend leuk en fijn dat iedereen zo mee heeft geleefd op deze reis, dat voelt als een warm bad!

 Goed, dit stukje wordt al aardig lang dus ik zal even de Frequently asked Questions puntsgewijs behandelen.

-       Nou, hoe heet hij?!

Bo Wen Visser, die voornaam heeft hij al en dat houden we zo, Bo for short!

-       Waar woont hij nu?

In het Childrens Welfare Institute in Lvliang  in de provincie Shanxi, dit is ongeveer 530 kilometer ten westen van Beijing

-       En wat heeft hij nou dan?

Bo heeft een klompvoetje aan zijn linkerkant. Zijn voetje staat dus extreem naar binnen gedraaid (ga maar googlen). Hier zullen we dus mee aan de slag gaan als hij thuiskomt, in het UMCG schijnt een hele goeie kinderorthopeed te zitten hebben we al gehoord!

-       Kan hij wel lopen eigenlijk?

Ja dat kan hij, alleen nu nog niet zo heel snel en gemakkelijk waarschijnlijk

-       Wat weet je verder van hem?

Dat hij graag in het park speelt, dat zijn lievelingsspeelgoed een robotje is, dat zijn favoriete eten “Dumplings with steamed egg”is (recept moet ik nog ff opzoeken), dat hij extravert, vrolijk en spraakzaam is (duidelijk eentje van ons), graag knuffelt met zijn verzorgster, een goeie pincetgreep heeft en nog zo wat van die consultatiebureau-dingen en dat hij zelf de trap op kan lopen.

-       En wanneer kun je hem nou ophalen dan?

Weten we nog niet. Wereldkinderen schatte over een maand of 3 a 4. Shanxi was een niet al te ingewikkelde provincie volgens hen dus wie weet kunnen wij nog bij een andere al geplande reis toegevoegd worden.

-       Gaat Frank ook mee op reis?
Ja

-       Hoe lang duurt die reis?

Twee en een halve week. Je start in Beijing meestal met meerdere families. Dan gaat ieder naar de betreffende provincie voor een week om hun kindje te halen en daar de formaliteiten af te handelen en de laatste week ben je weer in Bejing met de andere families. Dan heb je nog tijd voor enige sightseeing en in tussentijd worden dingen als paspoort en dergelijke voor het nieuwe gezinslid geregeld voor je.

-       Moet je nu nog dingen doen in tussen tijd?

Kamertje klaar maken! Fotoboekje maken voor hem zodat de verzorgsters hem voor kunnen bereiden. Hiervoor hebben we een lijstje met Chinese zinnetjes die we bij de foto’s kunnen copy-pasten. Cadeautjes op sturen en wachten op de LOA. De LOA is de “letter of approval”, een soort toestemming van de Chinese adoptieautoriteit. En wachten op de toestemming om te reizen en hem op te halen. Intussen hebben we via de facebookgroep ‘adoptie China” contact gelegd met een ander Nederlands stel die heel toevallig vorige maand uit hetzelfde tehuis een jongetje hebben geadopteerd. We hebben hen al een lijst met vragen gestuurd want we willen alles weten over hun ervaringen daar natuurlijk. Ze hebben het tehuis wel kunnen bezoeken heb ik begrepen dus dat geeft goede hoop dat wij dat stukje van Bo’s geschiedenis ook kunnen zien en voor hem herinneringen kunnen vastleggen.

-       Je wil zeker liever vandaag dan morgen naar hem toe?!

JAZEKER!

Maar dat gaat dus niet zo 1,2,3, nog even wachten dus Bo Wen, papa en mama en je broer komen er aan, Women ai ni!

Groeten,

Patrick, Nynke, Frank en Bo Visser