Klaar voor de start!

Ni Hao!

Waar staan we ondertussen in adoptieland? Nou dat gaat de goeie kant op kunnen we zeggen. Op 24 december zijn we op intake geweest bij Wereldkinderen. Dat voelde net alsof we eindelijk bovenop de top van de berg stonden en even van het uitzicht konden genieten, een uitzicht met nog een paar kleine bergjes, maar de grootste hobbels hebben we gehad.

Tijdens de intake bespraken we nog eens onze special needslijst. Die hadden we al via een digitale intake ingevoerd maar nu was het dus nog even finetunen: tot hoever mag die arm er af zijn wat ons betreft en is een stoma ook een probleem? Nou ja, duidelijkheid voor alles zeg maar, hoe beter het Chinateam weet waar we voor openstaan hoe beter ze een mooie match kunnen maken.

We werden naar huis gestuurd met de opdracht “onze documenten te gaan verzamelen”. Dit is adoptietaal voor het verzamelen van een hele bult papieren waarmee dan een dossier wordt opgebouwd over ons. En wat moest daar zoal in, nou hou je vast:

-Een brief van ons waarin we onszelf en onze motivatie presenteren (in het engels)

-3 aanbevelingsbrieven van vrienden en van de leerkrachten van Frank (bedankt nog Lobke, Anke, Juf Margreet en Meester David!)

-De officiële beginseltoestemming (makkie, die hadden we al)

-Het gezinsrapport (ook een makkie, was al binnen namens de raad vd kinderbescherming)

-Medische verklaring dat we gezond zijn, opnieuw naar de huisarts dus want China heeft weer een eigen formulier en wil graag zeker weten dat we geen HIV of Hepatitis hebben wat dus ook getest moest worden, evenals een urinetest, ogentest, bloeddruk en nee we gebruiken geen drugs en ja we kunnen goed horen.

-Werkgeversverklaring, Ding moet natuurlijk niet bij Koos en Toos Werkeloos terecht komen!

-Financieel verslag: wat zijn onze bezittingen waard en wat staat er op de rekening!?

-Uittreksels van onze huwelijksakte en geboorteregisters (die allemaal uit verschillende gemeentes moesten komen natuurlijk…)

-Verklaring van goed gedrag  (wij zijn van onbesproken gedrag is gebleken!)

-Presentatiefoto’s van ons huidige gezin, afgelopen zaterdag dus in de nette kleren en buurman gecharterd om een paar staatsportretten te schieten van ons, buurman Ton: bedankt!

-Foto’s van de voorkant van het huis, ha! Die had ik van het zomer al genomen toen alles er nog wat mooier en frisser uitzag!

-Foto’s van de woonkamer, die was weer net zo netjes als toen de raad langs kwam!

-Foto’s van ons dagelijks leven, hobby’s enz. De bevertjes van de Trekvogels zullen in China vast wel herkend worden als stoere scouts.

-Pasfoto’s van ons alle drie

-Paspoortkopieën

-Chinees ambassadeformulier invullen, gelukkig stonden er naast de chinese tekens ook engelse teksten…

En dat allemaal in het Engels graag!En met 2 setjes kopieën van alles. De Chinese overheidsinstantie die zich hier mee bezig houdt zou het ook waarderen als eventueel aanwezige kinderen in het gezin een tekening bijvoegen. Frank mocht dus ook aan de slag en vroeg enigszins onzeker “moet de tekening dan ook in het engels mama?!”.

Nou, dat allemaal dus. Maar we hebben nu bijna alles bij elkaar, er moeten alleen nog een paar handtekeningen bij. Dan kan dit zeer belangrijke pakket aangetekend naar Den Haag gestuurd worden alwaar Wereldkinderen er voor zal zorgen dat de Chinese ambassade en een notaris hun dingetje er mee doen  en dan moeten er ook nog wat vertalingen gedaan worden naar het chinees geloof ik.

En dan? Dan kan het hele pakket opgestuurd worden naar China en krijgen wij een LID. Das ook weer adoptietaal, staat voor Log In Date. Dat wil zeggen dat je vanaf die datum in de registers staat als te matchen ouders.

Vanaf dat moment, hopelijk ergens begin Maart, wordt het spannend en kan elke dag HET TELEFOONTJE komen!! Het telefoontje met een voorstel van onze zoon/dochter en broertje/zusje, hoe spannend is dat!?! Misschien duurt het een week maar misschien ook wel maanden. Zo’n gek idee dat ons kleine mannetje/meisje nu nog niet weet dat het leven zo ontzettend gaat veranderen dit jaar en dat er mensen aan de andere kant van de wereld zijn die  hem/haar zoooo graag in de armen willen sluiten. Ik hoop dat we onze Ding dan een beetje vertrouwen kunnen geven dat het allemaal goed komt. Want het is natuurlijk nogal wat om uit je vertrouwde wereldje te vertrekken terwijl je nog niet kunt overzien wat je er voor terugkrijgt: een eigen papa en mama die je niet hoeft te delen met heel veel andere kinderen. En als kers op de taart ook nog een grote broer die al een hele berg speelgoed heeft!

Mensen vragen mij vaak of het niet vreselijk zwaar is, zo’n adoptieprocedure. Nou ik kan zeggen: het is wel ff een “project”ja. Maar zwaar, nou nee.  Ik vond IVF zwaarder. Daar doe je er alles voor en heb je een grote kans dat het allemaal voor niks is, wat in ons geval ook zo was. In dit geval doe je er alles voor maar heb je ook een hele grote kans dat je uiteindelijk je doel bereikt. Dus tanden er in en doorgaan is het devies. Dat hebben we gedaan en nu staan we hier: klaar voor de start!