maandag 9 januari 2017

Rust en onrust in adoptieland!

Ni Hao Y’all!
Nou, dat was al weer even geleden he, dat er hier wat nieuws stond! Hoogste tijd dus. Wat is er intussen allemaal gebeurd? Nou ja gewoon, het leven ging voort. Het was Sint Maarten, toen kwam Sinterklaas, toen was het Kerst en zo ineens was het 2017! Tijd gaat soms veel te snel, ik wil het vaak wel even stilzetten. Even stilstaan om nog wat meer te kunnen genieten van onze mannetjes nu ze nog klein zijn. Maar ook alweer zo groot. Laatst had Frank bijvoorbeeld zijn eerste basketbaltoernooitje. Echt geweldig om te zien dat ze al het geleerde echt ook uitvoeren. En dat dan in van die idioot grote club-outfits. Wat is dat toch met sport voor kinderen dat die kleren nooit passen!? Ik ontdekte dat het een goede zaak is dat je bij basketbal meestal vrij ver van je kind af zit op de tribune. Ik blijk namelijk best wel een" enthousiast meelevende moeder". Niet dat ik de scheidsrechter ga toeschreeuwen over wat zijn moeder zoal doet qua werk ofzo, niet op dat level hoor! Maar ik leef gewoon erg mee, dat zou Frank vast heel irritant vinden als hij mij kon horen.
Dit jaar hebben de beide boys samen Sint Maarten gelopen. Frank ontdekte dat het met z’n twee eigenlijk super efficiënt is, je gaat veel sneller en dat komt de buit natuurlijk ten goede. Bo zijn lampion was een nogal groot uitgevallen en zware kabouter. Dat was dus best een barre tocht voor hem. Hij bleef ook bij elk adres vragen: “mag ik ook?”. Blijft kennelijk een apart fenomeen, zomaar snoepjes krijgen voor een paar liedjes!
Sinterklaas vond hij dit jaar al een stuk beter te volgen. Dat komt met name omdat dit op school natuurlijk ook erg leeft. Het was een en al sinterklaasliedjes hier in huis. Zijn eerste schoencadeautje waren 2 handpopjes van Sint en Piet, want die wou hij graag (zie vorige blog, het mocht dus echt van Sinterklaas!). Is al veel mee gespeeld.
In de Kerstvakantie zijn we lekker naar Centerparcs geweest. De Kempervennen om precies te zijn. Lekker zwemmen in de aquamundo, met wildwaterbaan en nog veel meer, wat een superzwembad zeg! Daarnaast is er ook een ski-centrum met echte nepsneeuw. Daar hebben we ook even gebruik van gemaakt (ja, Bo ook, dat ging prima: zijn harde voet ging gelukkig met enig duw en sjorwerk wel in de ski-schoen en daar ging hij!). Wij een uurtje vrij skiën en de kids een uurtje les want die hadden allebei nog nooit geskied. Ik heb ooit slechts 1 week les gehad in Tsjechie, maar ik moet zeggen: het ging nog best heel aardig! Patrick heeft iets vaker geskied dus die ging ook aardig soepel de helling af. Frank en Bo vonden het ook allebei leuk. Bo zat in een klasje van 4 kindjes, allemaal 4 a 5 jaar en ze hadden 2 meesters om hen de beginselen bij te brengen. Een ontzettend schattig gezicht. De 2 meesters hadden het er maar druk mee om het hele spul telkens weer op de band te zetten zodat ze weer 10 meter omhoog konden!
Verder zijn we nog naar het Philipsmuseum geweest. Leuk met een interactieve speurtocht met een I-pad met allerlei quizvragen en spellen over techniek e.d.. Helemaal Frank zijn ding! Je mocht er ook vrij op allerlei knopjes drukken dus Bo was ook blij, die is dol op knopjes, hendeltjes en swipen. Daarnaast nog de film Vaiana gezien in de bios (echt een van de mooiste disneyfilms ooit wat mij betreft!)en een rondje “Glowgolf”. Dat is indoor-midgetgolfen in een soort van blacklight omgeving. Ja, wij houden van midgetgolf.
Verder nog iets gebeurd? Nou niet zozeer bij ons maar er was wel even een hoop onrust in de “adoptiescene”. Het Kabinet had advies gevraagd aan de Raad van Strafrecht en Jeugdzorg over hoe adoptieprocessen nog verbeterd konden worden. Vervolgens kwam deze instantie vanuit het niets met het advies naar buiten om interlandelijke adoptie maar helemaal stop te zetten vanuit Nederland. Volgens hen is adoptie om kort te gaan niet in het belang van het kind….
Nou je raadt het al: daar zijn wij hier in huize Visser het nou niet bepaald mee eens! Adoptie is wat ons betreft toch echt een betere optie voor een kind dan groot worden in een tehuis. Natuurlijk, de meest ideale situatie is gewoon opgroeien bij je biologische ouders. Als dat niet kan, dan graag een goed adoptie of pleeggezin in eigen land. Maar als die er niet zijn?  In een land als China zijn die er wel voor gezonde kinderen. Deze worden daar al een hele poos binnenlands geadopteerd. Ook zijn er wel pleeggezinnen betrokken bij tehuizen voor kinderen met special needs. Maar bij lange na niet genoeg! In China is de cultuur en economie nog lang niet zover dat kinderen/volwassenen met een special need voor vol worden aangezien. Als je de chinezen kunt bewegen om massaal kinderen met special needs te adopteren: Fantastisch,vooral doen!!! Maar...zo snel gaat dat niet En zo zouden kinderen zoals Bo tot die ideale wereld er is  volgens de RSJ dus groot moeten worden in een tehuis. Iets waarvan uit en te na is bewezen dat dit echt de allerslechtste optie is voor een kind (ok op straat leven, dat zal nog erger zijn). Waarom zou je dat doen als er ook nog steeds mensen zijn die dolgraag voor deze kinderen willen zorgen in een gezinssituatie?
Pfff, ik kan echt nog uren doorgaan waarom dit echt zo’n suf en slecht idee is van de RSJ. Het lijkt echt net alsof ze zich totaal niet verdiept hebben in het veelomvattende concept adoptie waar niks zwart wit is maar diverse tinten grijs.  Hopelijk neemt het kabinet dit advies niet aan! Het is natuurlijk een onderwerp wat mij erg aan het hart gaat en met mij heel veel andere adoptie-ouders die vaak zelf gezien hebben hoe de kansen waren geweest als hun kinderen elders waren gebleven. Die ook aan den lijve ondervinden hoe hun kinderen schade hebben opgelopen door hun eerste jaren in een tehuissituatie. En hoe ze vervolgens een inhaalslag maken door alle aandacht en zorg in hun nieuwe situatie!! Maar beter kan ik jullie even iets laten lezen uit de Volkskrant van 2 december. Hierin stond een tekst van o.a. Femmie Juffer. Zij is hoogleraar adoptiestudies. Ja die hebben wij in Nederland! Hoogleraar, als in: weet echt alles wat er te weten valt op dit gebied. Helaas heeft de RSJ haar niks gevraagd. Dus ik geef hier het woord wel even aan haar, bring it on Femmie!
Stop met interlandelijke adoptie, adviseert de Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming (RSJ). Binnenkort buigt de Tweede Kamer zich over dit ongewoon stellige advies. Zo'n rabiaat advies moet wel bijzonder stevig gefundeerd zijn. Helaas is dat niet het geval.

Nederland heeft het Haags Adoptieverdrag ondertekend waarin staat dat interlandelijke adoptie een laatste redmiddel is voor kinderen die anders in een kindertehuis zouden moeten opgroeien. Opgroeien in een tehuis is buitengewoon schadelijk voor kinderen, zo hebben talloze studies inmiddels overtuigend aangetoond. Alle ontwikkelingsgebieden worden getroffen: hersengroei, lichamelijke groei, gehechtheid, intelligentie en schoolprestaties, en sociaal-emotioneel functioneren. Kinderen zijn echt veel beter af in een gezin.
Maar helaas is nog niet voor elk kind in eigen land een (pleeg- of adoptie-) gezin beschikbaar. In dat geval is interlandelijke adoptie de enige kindwaardige optie, want het is een bewezen effectieve maatregel.

Vergeleken met kinderen die moeten achterblijven in een tehuis zijn interlandelijk geadopteerden veel beter af. In meta-analyses van honderden studies naar het wel en wee van adoptiekinderen hebben we onomstotelijk kunnen vaststellen dat interlandelijk geadopteerde kinderen een verrassend grote inhaalslag maken op alle terreinen van de ontwikkeling, inclusief gebieden die doorgaans worden beschouwd als vooral genetisch bepaald, zoals IQ en lengtegroei. Bij een relatief kleine minderheid lukt die inhaalslag niet of niet zo snel als gewenst, maar dat mag niet de beeldvorming voor alle interlandelijke adopties bepalen.
De Raad beschouwt het risico op problemen met gehechtheid als een sterk pedagogisch argument tegen interlandelijke adoptie. Adoptie zou de ontwikkeling van een veilige gehechtheid verstoren en zo de toekomstige relatie- en identiteitsontwikkeling van een kind schaden. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat het omgekeerde het geval is: verwaarlozing en mishandeling in kindertehuizen veroorzaken ernstige problemen met gehechtheid, terwijl plaatsing in een adoptie- of pleeggezin gehechtheidsproblemen juist doet verminderen. Dat geldt voor de groep als totaal, er zijn natuurlijk schrijnende uitzonderingen, bijvoorbeeld doordat kinderen te vaak van pleeggezin naar pleeggezin worden overgeplaatst.

Twee sociaal-politieke argumenten van de Raad staan centraal als het gaat over het adoptiebeleid, en de vraag is of de Raad daarmee niet zijn boekje te buiten gaat. Ten eerste zou interlandelijke adoptie een 'aanzuigende werking' hebben, dus de vraag naar adoptiekinderen in westerse landen zou het aanbod van potentiële adoptiekinderen uit arme landen verhogen. Ten tweede staat internationale adoptie de opbouw van jeugdzorg voor kinderen en hun gezin in het land van herkomst in de weg. Sterker nog: adoptie zou de plaatselijke jeugdbescherming zelfs ondermijnen en zorgen voor exponentiële groei van het aantal weeshuizen.
Maar de Raad is niet in staat deze argumenten met wetenschappelijke bevindingen te ondersteunen. We hebben elders laten zien dat de Raad naar studies verwijst die geen enkele kwantitatieve onderbouwing geven aan de beweringen over aanzuigende marktwerking van adoptie. De argumentatie is ook niet plausibel. Het aantal wereldwijd internationaal geadopteerde kinderen over de jaren 2004-2016 is onlangs geschat op 331.567 adoptiekinderen. Alleen al Oekraïne telde in 2016 bijna 800 weeshuizen, met meer dan 100.000 kinderen. De 561 kinderen uit Oekraïne die in 2014 interlandelijk zijn geadopteerd (Selman, 2016) vallen hierbij totaal in het niet. En deze getalsverhoudingen zijn een goede afspiegeling van de verhoudingen wereldwijd.

Er zijn geen wetenschappelijke aanwijzingen dat interlandelijke adoptie een causale rol speelt in de groei van het aantal weeshuizen of in het wegkwijnen van lokale jeugdzorg. Dit betekent niet dat die negatieve effecten van adoptie er niet kunnen zijn, het betekent wel dat een gezaghebbende Raad die deze boude beweringen doet, mag worden gehouden aan de verplichting deugdelijk bewijsmateriaal te overleggen. Of anders een toontje lager te zingen en meer terughoudend te adviseren.

Femmie Juffer, bijzonder hoogleraar adoptiestudies Universiteit Leiden.
Rien van IJzendoorn, hoogleraar algemene pedagogiek Universiteit Leiden
Dus, en er valt nog zoveel meer over te vertellen. Bij elk land van herkomst zit bijvoorbeeld weer een heel ander verhaal, een andere achtergrond van kinderen. Maar in alle gevallen geldt tegenwoordig dat er niemand in het land zelf het kind heeft willen adopteren veelal vanwege special needs. Bijzonder geval in deze is dan Amerika. Daar kiest de geboortemoeder zelf naar wie haar kindje gaat. Zij krijgt meerdere dossiers voorgelegd en kan dan soms ook kiezen voor Nederlandse ouders. (Deze staan geloof ik ook vaker open voor een “moeilijke achtergrond”). Bijvoorbeeld omdat ze hoopt dat het kindje in onze cultuur minder tegen vooroordelen en discriminatie op zal lopen. Amerika is niet voor elk kind het land van de onbegrensde mogelijkheden. In Hongarije moet een kind 3 x voorgelegd zijn aan Hongaarse adoptieouders. Als er dan nog geen gezin is dat voor het kindje wil gaan dan gaat het dossier naar bijvoorbeeld Nederland. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Er valt zoveel over te weten en het is complexe materie. Niet even samen te vatten in een paar zinnen. Dus ik laat het hier (vooralsnog) maar even bij!
Groeten!