Een stempel op gedrukt krijgen heeft meestal een hele
negatieve klank. Zo niet in ons geval! Wij hebben namelijk het stempel “OK” op ons voorhoofd gekregen! En wel van de
raad voor de kinderbescherming die ons gekeurd heeft met het oog op ons
voornemen een kindje met special need tot 60 maanden oud te adopteren! Ook wel
fijn voor Frank dat we met terugwerkende kracht zijn goedgekeurd om ouders te
worden!
Afgelopen vrijdag was het laatste gesprek met de raad. Of
eigenlijk was het niet echt een gesprek. We konden namelijk het rapport inlezen
dat de raadsmedewerker over ons geschreven heeft. Daarin werden al zijn
bevindingen over ons uit de doeken gedaan met als eindconclusie dat we door hem
geschikt zijn bevonden om te adopteren.
Yay!
We hebben geen print van het rapport gekregen en konden het
dus alleen maar lezen. Maar het was dus heel positief, wij blijken hele aardige
normale mensen te zijn, haha! Het hele epistel wordt ook uiteindelijk naar de
Chinese autoriteiten opgestuurd dus je wilt er natuurlijk een beetje goed
opstaan zodat ze onze lieve Ding ook aan ons toe willen vertrouwen!
Meteen de volgende
dag al kregen we een bevestiging dat het rapport is verstuurd naar het
ministerie van justitie. Met dus als advies om ons verzoek goed te keuren. Naar
alle waarschijnlijkheid hebben we dus binnenkort de zogenaamde
beginseltoestemming op de mat liggen. Het ministerie stuurt ons rapport dan op
ons verzoek door naar Wereldkinderen en dan kunnen we hopelijk snel op intake
daar.
Bij de intake wordt
het voor mijn gevoel eindelijk een beetje concreet allemaal. Daar kunnen we dan
bespreken wat onze zogenaamde “wensen en grenzen”zijn. Dan moeten er nog een
hele bult kopietjes, formulieren, bewijzen, brieven, foto’s en nog iets van 100
andere dingen worden ingevuld en opgestuurd. Als dat zover is dan liggen je
documenten in China zoals men dat noemt en dan ben je “adoptiezwanger”.
Wereldkinderen gaat dan voor ons opletten of er op de vrijkomende lijsten met
kinderen die ouders nodig hebben een kindje bij is wat nou net ons nodig zou
kunnen hebben. Ik formuleer het zo omdat de insteek van Wereldkinderen (en
volgens mij ook van de andere vergunninghouders (adoptiebureaus) in Nederland)
is dat men ouders zoekt voor kinderen en niet andersom.
Dus, mooi schot in de zaak kunnen we wel zeggen! Voor ons is
het nu zaak om de laatste puntjes op de I te zetten voor wat betreft die wensen
en grenzen. Dat hebben we al voor een heel stuk helder voor onszelf maar van
sommige beperkingen en ziektes moeten we ons nog wat meer inlezen om daar goede
keuzes in te maken. Wat kunnen we aan en waar zijn wij geschikte ouders voor?
Wat kan Frank aan? Best rare keuzes want als we gewoon zwanger waren geworden
(pff gewoon zwanger worden, dat is ZO 2008 ;-) ) dan heb je natuurlijk niks te
kiezen, dan komt het zoals het komt en dan heb je daar maar mee te dealen. Of je baby nou een hartoperatie nodig heeft,
een beentje mist of een darmziekte heeft enzovoorts enzovoorts.
Maar in dit geval is er dus wel wat te kiezen, je kunt zelf
aangeven of je openstaat voor bijvoorbeeld missende of misvormde handen/voeten,
een schisis, hepatitis, chronische ziektes en nog een lange lijst van andere
medische achtergronden. Deze kinderen
bestaan al en hebben ouders nodig die gemotiveerd zijn om ze te steunen in hun
beperking of ziekte en het omgaan daarmee.
Dus het is nog helemaal zo gek niet dat je daar van te voren over na
moet denken en niet voor alles open hoeft te staan al voelt dat wel een beetje
raar en oneerlijk. Sowieso zijn alle
kinderen die naar Nederland komen via adoptie, kinderen waarvan redelijkerwijs
te verwachten valt dat zij later een zelfstandig leven kunnen leiden. Dat is 1 van de regels die wettelijk zijn
vastgelegd. Ook mag je niet een kind adopteren dat ouder is dan kinderen die al
in je gezin zijn.
De landen waar de kinderen vandaan komen stellen op hun
beurt ook weer eisen aan de adoptie-ouders waarmee ze voor de kinderen een (in
hun ogen) zo goed mogelijke toekomst hopen te bereiken. Bijvoorbeeld dat je BMI niet hoger mag zijn
dan 30 (Nigeria), dat je getrouwd bent (heel veel landen), praktiserend gelovig
bent (Filipijnen), of dat je minstens een half jaar in het land komt wonen
(Kenia).
Er wordt ons wel eens gevraagd of we niet gewoon een kindje
in Nederland kunnen adopteren. Ook naar aanleiding van het babietje dat pas
geleden in een container werd gevonden. Nou, dat zit zo: adoptie in Nederland komt
heel weinig voor. Ongeveer 15 tot 20 babies per jaar komen in aanmerking voor
adoptie. De voorzieningen in Nederland op het gebied van uitkeringen en hulp
zorgen er voor dat weinig mensen zich genoodzaakt voelen hun kind af te staan.
Tienermoeders voeden vaak samen met hun ouders of met andere hulp hun kindje
op. Die
paar mensen die dat wel doen zijn vaak vluchtelingen die hun baby hier
laten (kan bijvoorbeeld zijn omdat het een kindje is wat is voortgekomen uit
verkrachting of misbruik in het land van herkomst). Soms ook kinderen van
buitenlandse prostituees en een enkele tienermoeder. Oudere kinderen waar de ouders niet meer voor
kunnen zorgen worden opgevangen in de pleegzorg (kun je ook voor kiezen maar
dat is weer een ander verhaal). Vanwege leeftijdseisen komen wij sowieso al niet meer in aanmerking voor een babietje. Bovendien
is het ook nog eens zo dat een geboortemoeder hier een jaar lang de tijd heeft
om haar beslissing terug te draaien. Dus dat is nogal een onzekere situatie om
aan te beginnen. Nou ja, kortom: die weg is voor ons kansloos.
Vorige week was de eerste aflevering op tv van het programma
“met open armen” op RTL 4. Was leuk om te zien al vond ik het niet zo heel
informatief en werden sommige aspecten helemaal niet belicht. Maar hoe dan ook
interessant voor ons om naar te kijken. Er komt ook een aflevering over China
op 12 november als ik me niet vergis. Die gaan we natuurlijk zeker kijken!
Nou, zo is het verhaal wel weer lang genoeg eerst. Tot de
volgende keer!
