Hallo!
Allereerst bedankt voor alle leuke en enthousiaste
reacties naar aanleiding van mijn eerste blog! Voor sommigen was het feit dat
we bezig zijn met de adoptieprocedure helemaal nieuw dus kan ik daar nu mooi
even verder op inhaken.
Onder het kopje adoptie hierboven kun je lezen hoe de
procedure in z’n werk gaat. Wij zijn bij stapje 3 aanbeland of beter gezegd we
zitten te wachten op stapje 3: De VIA.
Dat staat voor voorlichting internationale adoptie. Een soort cursus/voorlichting
waarbij je alles over adoptie bij langs gaat. De onderwerpen zijn: de
biologische ouders, de voorgeschiedenis van het kind, verlies en rouw,
hechting, identiteit en loyaliteit en wensen en grenzen ten aanzien van het te
adopteren kind. Voor ons begint dat ergens in mei, 5 x een bijeenkomst van 3
uur in Utrecht.
Tot die tijd proberen we de wachttijd maar een beetje
nuttig in te vullen. Bijvoorbeeld met het doen van “research|” naar de verschillende
special needs die voorkomen en wat dit precies inhoudt voor je dagelijks leven.
Ook zijn we op de koffie bij een paar ervaren adoptieouders geweest en hebben
we intussen ook een adres gekregen van een ander “gemengd gezin”. Dat wil
zeggen een gezin waar zowel geadopteerde als biologisch eigen kind(eren) zijn.
Want in de aanloop naar dit alles is Frank natuurlijk ook een factor van belang
om het maar even plastisch te zeggen. Alhoewel hij vooralsnog trouwens heel
enthousiast is!
Over het algemeen adviseert men je adoptieplan pas met je
reeds aanwezige kind(eren) te delen als je al zowat naar China (of welk land
dan ook)vertrekt. Omdat het allemaal anders zo onoverzichtelijk lang duurt. Maar ja. Wie mij kent weet meteen: Kansloze
missie, ik kan dat nooit zo lang voor me houden. Wat ook al niet helpt is dat
onze Frank een buitengewoon scherpe harry is dus die houd je toch nooit lang in
het ongewisse.
Toen ik de aanvraag voor het opstarten van de procedure
op de bus ging doen wilde ik daar graag een foto van maken. Het was toch het
allereerste stapje naar ons tweede kindje en dat moet je vastleggen (voor zijn
of haar fotoalbum!). Maar ja ik was alleen met Frank naar de brievenbus dus die
moest het brief-in-gleuf-actiemoment doen en ik foto maken. Nou dat vond hij
wel zo’n vage actie van mij en ik kon ook geen goed verhaal verzinnen dus toch
maar uitgelegd.
Dat de buikendokter (a.k.a. ivf-arts) een beetje uitgedokterd
was en dat we dus een andere manier hadden bedacht om meer kindjes te krijgen. Zijn
eerste reactie was: “ja maar dan kan ik dat kindje toch helemaal niet
verstaan?!”. Gelukkig kon ik hem geruststellen, kleine kindjes leren heel snel
een nieuwe taal dus dat komt wel goed.
Toen kon het fantaseren beginnen: “mama, mogen we dan een
stapelbed want dan kunnen we ’s avonds gezellig kletsen”, Als mijn broertje
geen handje heeft aan 1 kant dan pak ik alles wel voor hem aan die kant”“dan
wil ik wel een broertje, uit de graslanden van Afrika!” (hij kijkt vaak naar Diego(=kinderprogramma
over een dierenreddend jongetje die dus ook wel eens wat nijlpaarden e.d. in
Afrika red, in de graslanden..). Later vanuit het niets “hey maar mama...dat
kindje hè, uit het buitenland...dat kan natuurlijk ook een meisje zijn”. Dit
laatste op enigszins geschokte toon...Nadat hij er even verder over nagedacht
had kwam hij tot de conclusie dat een meisje ook wel oké was. Want dat was
eerlijker voor mama: dan zijn we met 2 jongens en 2 meisjes in huis! Ik geloof
niet in horoscopen of zo maar Frank is een weegschaal en ziet inderdaad graag
enige balans in alles!
Als iemand nu aan Frank vraagt of hij ook broertjes of
zusjes heeft dan krijg je meteen een hoorcollege over adopteren en wat dat dan
is!
Dus zo leven we langzaam maar zeker stapje voor stapje
toe naar wat komen gaat. Hoe langer je er mee bezig bent hoe echter het
allemaal wordt. Waar ik tot een jaar geleden altijd overal zwangere vrouwen zag
zie ik nu ineens overal gezinnen met geadopteerde kinderen. We hebben, net als
mensen die in verwachting zijn, een “werktitel” voor ons kindje/kindjes to be.
Waar anderen het hebben over hun frummel, pixel en andere termen voor kind-in-buik
hebben wij het tegenwoordig over Ding en Ping. In de letterbak aan de muur
hangen 2 symbolische poppetjes als tijdelijke representanten van hen. We weten
nog helemaal niet of het er 2 zullen worden maar vooralsnog dus: Ding en Ping!
Het meest
bijzondere is nog wel: als alles gaat zoals bedacht en gepland (onnozel als we
zijn geloven we nog steeds in planning van het leven, haha!)dan is ons kindje
(Ding zeg maar) nu al geboren. Zijn of haar buikmoeder, legt het misschien
vandaag wel op een plek waar het gevonden kan worden. Naar alle
waarschijnlijkheid omdat ze er niet voor kan zorgen, geen geld heeft voor eventuele
behandeling van medische problemen. Of gedwongen door de overheid omdat ze meer
kinderen kreeg dan mocht. Misschien ook omdat het stigma wat rust op een kindje
met een beperking teveel is voor haar in het plattelandsdorp waar ze woont.
Hoe het ook zij: een heldendaad! Want je kind afstaan in
China is een strafbaar feit. Je kunt daardoor enorm in de problemen komen. Niet
zelden eindigen kinderen met een special need om die reden op de bodem van de
rivier. Dat is een keiharde rauwe werkelijkheid waar mij de tranen van in de
ogen springen. Maar de moeder van ons kindje kiest er voor om het een kans te
geven en daarvoor ben ik haar nu al dankbaar! Maar ook verdrietig, om haar, dat
ze zo’n keus moet maken. Ondanks dat we haar waarschijnlijk nooit kunnen ontmoeten
is ze door die keus straks voor altijd aan ons verbonden.
